Συχνά τα πρωινά, πριν πιάσει η ζέστη, η παρέα αφήνει την πολύβουη πόλη και επιστρέφει στα χωράφια, σε ... ξένα χωράφια, στα χωράφια του Umberto, μαζί με άλλους συνομίληκους λεβέντες κολήγους, τον Franco, τον Gino, τον Roberto.
Τα παλληκάρια δυσανασχετούν μέσα στους 4 τοίχους και βρίσκουν διέξοδο στη φύση, στις ασχολίες των πατεράδων και παππούδων, αποφασισμένα να ιδρώσουν στα χωράφια και να χαλαρώσουν. Τη βρίσκουν με άλλα λόγια.
Έτσι τη βρίσκω κι εγώ, για να θυμάμαι τη δεκαετία του ΄50, στις σκάλες με τις ξερολιθιές πάνω από τα Κελλιά, στο Πάνω Λαγκάδι, Οπίσω στο Λεντάδο, στο Β΄νί, στο Πλωμάρι και στο Λιβάδι της Τήνου.
Nessun commento:
Posta un commento