Δεν τα κατάφερα να είμαι σήμερα στη γιορτή του χωριού μου.
Ελπίζω του χρόνου να είμαι πάλι στο χωριό μου.
Δεν είναι εύκολο να είσαι μακριά από το χωριό σου. Προπάντων τη μέρα που γιορτάζει.
Τυχεροί εμείς που είμαστε από χωριό και που ζήσαμε τα παιδικά μας χρόνια σε χωριό!
Η 5η Νοεμβρίου είναι μια ιδιαίτερη ημέρα για μας που γεννηθήκαμε εδώ στην Καλλονή της Τήνου και όλοι λίγο πολύ θέλουμε να την γιορτάζουμε παραδοσιακά στο χωριό. Είναι μια ημέρα που ανοίγουν όλα τα σπίτια. 
Το τραπέζι, κατά ένα περίεργο τρόπο, τους χωράει όλους: παιδιά, εγγόνια, φίλους, συγγενείς και συχωριανούς και κανείς δεν αισθάνεται παρείσακτος.
Μου έρχεται στο μυαλό ένα ποίημα-ύμνος του Αντώνη Μαραγκού στο Σκλαβοχώρι του, το χωριό όπου γεννήθηκε κι έζησε τα πρώτα του χρόνια.
Σε αυτό άγγιξε βιώματα κοινά για όλους εμάς που είχαμε την τύχη, ναι την τύχη, να γεννηθούμε σε κάποιο χωριό της Τήνου.
Θέλω μες στις ρούγες του να σεργιανάει το μυαλό μου
Εκεί στου Σκλαβοχωριού ...κουρνιάζουν του μυαλού μου οι αντάρες
εκεί η μνήμη στο χρόνο μου εισβάλλει
εκεί ξανακούω φωνές λησμονημένες
Εκεί με δέος αναδιφώ το παρελθόν μου
Εκεί κι η μοναξιά ποτέ δεν ζει μονάχη
Εκεί σαν πιο γλυκός ηχεί κι ο ήχος της καμπάνας
Εκεί το φως πιο λαμπερό μου δείχνει
Εκεί πάντα απάνεμο το βρίσκω το μουράγιο
Εκεί τ΄αγκυροβόλι μου
Nessun commento:
Posta un commento