Ο συνθέτης και μπασίστας Απόστολος Καλτσάς παρουσιάζει τη δεύτερη προσωπική δουλειά του υπό τον τίτλο «Μικρόγειος» και μιλάει για τη μουσική και την ελληνική πραγματικότητα σήμερα.
Στη δεδομένη εποχή που ζούμε η μουσική και το τραγούδι τι θέση έχουν;
«Φοβάμαι ότι το τραγούδι εξυπηρετεί πια εξ ολοκλήρου χρηστικές ανάγκες, η συντριπτική πλειονότητα του κόσμου ακούει τραγούδια για να ξεσκάσει, να χορέψει και να εκτονωθεί, να συνοδεύσει άλλες πεζές δραστηριότητες της καθημερινότητας, οπότε μια πιασάρικη μελωδία ή ένας σλογκανίστικος εύπεπτος στίχος αρκεί. Αυτό από μόνο του δεν είναι αφύσικο, πάντα το τραγούδι υπηρετούσε και τέτοιες ανάγκες. Εχει χαθεί όμως το ενδιαφέρον για ένα τραγούδι που θα είναι πιο εσωστρεφές και θα εκφράσει βαθύτερα συναισθήματα, που δεν θα έχει απαραίτητα beat, έχει εκλείψει σχεδόν εντελώς το πολιτικό τραγούδι και δεν εννοώ το στρατευμένο που με απωθεί αλλά αυτό που θα συσπειρώσει τον κόσμο κόντρα στα κοινωνικά του προβλήματα, έχει απαξιωθεί γενικά το έντεχνο τραγούδι. Φταίνε όμως και πολλοί εκπρόσωποι του έντεχνου καθώς με την επιτήδευσή τους και την ποινικοποίηση της χαράς που πέρασαν ως στάση ζωής κούρασαν πολύ και ενοχοποίησαν οτιδήποτε ποιοτικό».
Ολοι μιλούν - και μιλάμε - για την κρίση. Ολοι ψάχνουμε τα αίτια και τις αφορμές. Ποια είναι η δική σας τοποθέτηση;
«Η κρίση είναι πρωτίστως κρίση αξιακή και ηθική, όσο κλισέ κι αν ακούγεται αυτό. Μετά από έναν τόσο αλόγιστο καταναλωτικό ευδαιμονισμό με δανεικά λεφτά για τόσες δεκαετίες έπρεπε να περιμένουμε κάποια στιγμή ότι θα έρθει ο λογαριασμός και αυτός ήρθε. Εχθρός του Ελληνα δεν είναι ο Γερμανός και οποιαδήποτε τρόικα, εχθρός του είναι ο κακός, βαθιά αμόρφωτος και ξιπασμένος εαυτός του. Απ' την άλλη σαφώς και ένας ολόκληρος λαός υπέστη μια απάνθρωπη αφαίμαξη με προκλητικά - τις περισσότερες φορές -, άδικα και οριζόντια μέτρα. Ας βαδίσουμε λοιπόν από εδώ και πέρα διεκδικώντας μια ομαλότερη και δίκαιη μετάβαση, ναι, αλλά πάντα χέρι-χέρι με την αυτοκριτική, μια έννοια που είναι σχεδόν άγνωστη στην Ελλάδα».
«Η μουσική και το παιχνίδι είναι πιο συναρπαστικά όταν είναι ομαδικά»
Η μουσική είναι μια μοναχική ή μία ομαδική «δουλειά»;
«Και τα δύο. Ακόμα κι όταν το όραμα γεννάται στο μυαλό του ενός, είναι ανίκανος αυτό να το κάνει πράξη αν δεν το μοιραστεί με τους κατάλληλους συνεργάτες. Εξάλλου όλες οι ομάδες έχουν έναν κόουτς ή έναν σκηνοθέτη που αποτελεί κι αυτός μέλος της ομάδας. Μελετάω μόνος, εμπνέομαι μόνος, "παίζω" όμως μουσική μαζί με άλλους γιατί παιχνίδι είναι και η μουσική και το παιχνίδι είναι πιο συναρπαστικό όταν είναι ομαδικό!».
Nessun commento:
Posta un commento