Τα Κελλιά και ο δικός τους αέρας

Ο ΑΕΡΑΣ TOΥ ΧΩΡΙΟΥ ΜΑΣ 
Ο ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΣ ΑΕΡΑΣ ΤΗΣ ΤΗΝΟΥ

   Κελλιά… το χωριό των παππούδων και των γιαγιάδων μας, των γονιών μας, το χωριό το δικό μου, το χωριό το δικό σας… Ένας τόπος λίγο ή πολύ μακρινός, ένα χωριό ανύπαρκτο  στους χάρτες. Ένα χωριό ωστόσο ζωντανό, με ψυχή, όνομα και ιστορία.

Μέσα στον χάρτη μπορεί να λείπει, στις καρδιές όμως των Κελλιανών όχι… 

Η μαγεία των Κελλιών; Οι αναμνήσεις και τα βιώματα κλειδωμένες και φυλαγμένα στην καρδιά μας καλά.

Ζούμε μ’αυτές τις αναμνήσεις, τις αγαπάμε, τις προσέχουμε, τις φυλάγουμε καλά γιατί το ξέρουμε ότι στο τέλος χάνονται για πάντα μαζί μας.

Αυτό είναι και το χωριό μας για μένα, για σας, αλλά και για όλους τους αμετάπειστους Κελλιανούς.

Είναι ένας μυστικό θησαυροφυλάκιο αναμνήσεων και βιωμάτων απ’το οποίο παίρνουμε δύναμη και αντοχές, όπου κι αν ζούμε. Το κουβαλάμε παντού μαζί μας γιατί είναι εκείνο που δένει σφιχτά όλους εμάς τους Κελλιανούς.

Τα Κελλιά είναι τα παιδικά μου χρόνια, το σχολειό μου, τα παιδικά σας χρόνια κάθε καλοκαίρι, τ΄αστέρια που μετρούσαμε τις νύχτες, τα λιγοστά φώτα που λαμπύριζαν όταν φορούσα κοντά παντελόνια, τα παραμύθια των παππούδων, οι γελούδες και τα στοιχειά, τα φίδια που φοβόμαστε, η ανέμελη εφηβεία μου, τα καρδιοχτύπια, τα θροΐσματα των καλαμιώνων, ο δυνατός αέρας, τα καλοκαιρινά ανταμώματα, τα μονοπάτια στο λιβάδι που διέσχιζα για να πάω με τους φίλους μου στην Κολυμπήθρα.

Τα Κελλιά δεν μας αφήνουν. Ούτε εμείς πρέπει να τα αφήσουμε.
Είναι ο δεσμός μας με τη ζωή. 
Είναι το θησαυροφυλάκιο που πρέπει να διαφυλάξουμε.

Πρέπει να τα προσέχουμε.

Θέλω να νιώθετε καρδιοχτύπι κάθε φορά που γυρίζετε στα Κελλιά.

Και θέλω ο δροσερός και ζόρικος αέρας του νησιού μας να είναι ολότελα δικός μας ... δεν έχουμε ανάγκη από ... ανεμιστήρες  και άλλα χιμαιρικά τερατουργήματα αρρωστημένης φαντασίας ή διαβολικής έμπνευσης.

Είμαι βέβαιος πως με καταλαβαίνετε...

Χρέος μας να σεβαστούμε με αίσθημα ευθύνης το μοναδικό τοπίο, τον ουρανό και τα βουνά.

Κανείς δεν πρέπει να τα βεβηλώσει και να τα ιδιοποιηθεί.
Ολότελα δικές μας οι βουνοκορφές για να αγναντεύουμε το νησί μας.

Το οφείλουμε στους προγόνους μας που τις σεβάστηκαν και μας κληρονόμησαν ατόφυα τα ξάγναντα.

Την γαρ χώραν οι αυτοί αιεί οικούντες διαδοχή των επιγιγνομένων μέχρι τούδε ελευθέραν δι΄αρετήν παρέδοσαν (Θουκυδίδης, Περικλέους Επιτάφιος, Β΄36)

                                            

Αφιερωμένο στα παιδιά μου και στους νέους αλλά και σε όσους έφυγαν αλλά είναι ακόμη εδώ κοντά μας.