Περί Κελλιών

Τα ονόματα των ανθρώπων και των τόπων έχουν ψυχή και ιστορική υπόσταση.  Δηλώνουν μια συγκεκριμένη ταυτότητα και καταγωγή.

Τα τοπωνύμια μεταφέρονται από γενιά σε γενιά και γίνονται ιερή παρακαταθήκη.

Τα τοπωνύμια είναι τα θησαυροφυλάκια της ιστορίας ενός τόπου σε χρονική διαστρωμάτωση. Είναι ανάγλυφες επιγραφές των τόπων. 

Όσο χρησιμοποιούνται στο ζωντανό καθημερινό λόγο παραμένουν δόκιμα και δεν κινδυνεύουν να ξεπέσουν και ξεφτίσουν στο ποτάμι της λήθης. 

Όταν όμως ηθελημένα περιθωριοποιούνται τότε καταντούν λείψανα ενός αποποιημένου παρελθόντος.

Η αποποίηση μιάς ταυτότητας και η πρόσληψη μιάς νέας με μετονομασία φανερώνει πνευματική ένδεια και στενοκεφαλιά. Με την αποποίηση κόβονται οι ρίζες.

Πριν περίπου εξήντα χρόνια κάποιοι νονοί, με το ανυπόστατο σκεπτικό ότι το ουδέτερο τοπωνύμιο Τα Κελλιά δημιουργούσε κακοηχία και σύγχυση με το θηλυκό ουσιαστικό Η Κοιλιά, υπέβαλαν αίτηση στο Υπουργείο Εσωτερικών για μεταβολή του, με στόχο τον εξελληνισμό και εξωραϊσμό της ονομασίας του κεφαλοχωριού.

Είναι φανερό ότι θεμελιωνόταν σε μια λανθασμένη εκτίμηση η ιερόσυλη επιλογή των τότε κοινοτικών αρχόντων.

Είναι εξακριβωμένο ότι η αλλοίωση μιας παράδοσης έχει πάντα επιβλαβή μορφωτική επήρεια στις νέες γενιές γιατί οδηγεί στον ξεριζωμό και στην αλλοτρίωση.

Καιρός να αφυπνιστούμε και να συνέλθουμε.

Όποιος ξεχνά τις ρίζες του χάνει την ταυτότητά του και τις καταβολές του. Χάνει τον ίδιο τον εαυτό του.

Συντρέχουν πιά οι προϋποθέσεις που δικαιολογούν την επαναφορά της παλιάς ονομασίας.