Ένας Τηνιακός από το Μαρλά, ο Αντώνιος Ρόμβος, έπεσε στην απελευθέρωση του Ρίμινι το 1944. 13 Σεπτεμβρίου 2015, 71η επέτειος της ένδοξης μάχης του Ρίμινι. Η Ομογένεια τιμά τους ηρωικώς πεσόντες Έλληνες Στρατιώτες.

Εκεί στο Ρίμινι έπεσε κι ένας Τηνιακός απ' το Μαρλά (το τελευταίο χωριό στο βορειοδυτικό τμήμα της Τήνου), o Αντώνιoς Ρόμβος. 
Αιωνία τους η μνήμη!

Ο Κος Αχιλλέας Μέτσιος,

προέδρος της Ελληνικής Κοινότητας της Bologna,

ως εκπρόσωπος 

του προέδρου της Ομοσπονδίας Ελληνικών Κοινοτήτων και Αδελφοτήτων Ιταλίας καταθέτει το στεφάνι της Ομογένειας Ιταλίας

ΤΑΞΙΑΡΧΙΑ ΡΙΜΙΝΙ, ΣΕΛΙΔΕΣ ΔΟΞΑΣ!

11/07/2015 petritis7 ΕΛΛΑΔΑ,ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ,ΙΣΤΟΡΙΑ,ΦΩΤΟΕΛ ΑΛΑΜΕΙΝ,ΙΤΑΛΙΑ,ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΤΣΑΚΑΛΩΤΟΣ,ΤΑΞΙΑΡΧΙΑ ΡΙΜΙΝΙ,the rimini brigate

https://greekmilitaryvoice.wordpress.com/2015/07/11/ταξιαρχια-ριμινι/

Ανδρες της III Ελληνικής Ορεινής Ταξιαρχίας στη Βόρειο Αφρική, την περίοδο 1941-1944.                             Εκπαιδεύθηκαν σε συνθήκες μεγάλης απαιτητικότητας και πολέμησαν σε σκληρά μέτωπα                                                                     (φωτ.: ΓΑΚ – Γενική Γραμματεία Τύπου & Πληροφοριών).

Tα επανειλημμένα Κινήματα του ΚΚΕ της Μέσης Ανατολής και ιδιαίτερα αυτό του Απριλίου του 1944, δεν έθεσαν σε κίνδυνο μόνο την τιμή και το μέλλον της Ελλάδος, αλλά της στέρησαν και τη μεγάλη ηθική ικανοποίηση των Ελλήνων, να εισέλθουν πρώτοι στη Ρώμη, όπως είχε υποσχεθεί ο Τσώρτσιλ. Τα εν λόγω Κινήματα συνετέλεσαν επίσης ώστε η Ελλάδα, νικήτρια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, να μην εμφανισθεί και αξιώσει την αυτοδιάθεση του Λαού της Κύπρου και των Ελλήνων της Βορείου Ηπείρου, την άμεση καταδίκη από τους συμμάχους της δημιουργίας του προβλήματος της Μακεδονίας από τον Τίτο, και ίσως την παραχώρηση της Βορείου Μακεδονίας, δηλ. της περιοχής του Μοναστηρίου, στο οποίο το 1912 λειτουργούσαν 17 Ελληνικά Σχολεία.

…………

Η δημιουργία της Ταξιαρχίας του Ρίμινι συνδέεται με γεγονότα που ντρόπιασαν και έβλαψαν την Ελλάδα στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, δηλαδή τα στρατιωτικά Κινήματα που προκάλεσε το ΚΚΕ ενώπιον του εχθρού και ιδιαίτερα το μεγάλο Κίνημα του Απριλίου 1944 στη Μέση Ανατολή, που διέλυσε τις σημαντικές εκεί ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις, έθεσε σε κίνδυνο τον Συμμαχικό Αγώνα κατά του φασισμού και του ναζισμού και αμαύρωσε τη λάμψη της Ελλάδος, η οποία την συνόδευε από τη Μάχη της Ελλάδας του 1940- 41, με συνέπεια η Πατρίδα μας, να κινδυνεύσει να μείνει εκτός του Συμμαχικού Στρατοπέδου.

Οι ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις της Μέσης Ανατολής (Ναυτικό, Αεροπορία,Ταξιαρχίες, Ιερός Λόχος και το Εμπορικό Ναυτικό) προσέφεραν πολλά στον συμμαχικό αγώνα, αλλά στην Ταξιαρχία του Ρίμινι, όπως συνάγεται και επιβεβαιώνεται από τις δηλώσεις του Αρχιστράτηγου της Μέσης Ανατολής Πάτζετ και του Πρωθυπουργού της Ελλάδος Γεώργιου Παπανδρέου, έλαχε ο κλήρος να διασώσει, με τον αγώνα της στην Ιταλία, την τιμή και το μέλλον της Ελλάδος.

Η προσφορά της Ταξιαρχίας του Ρίμινι έχει αποσιωπηθεί, αν μη και διαβληθεί και αντιμετωπίστηκε με πολιτικά κριτήρια. Εάν επικρατούσε το ΚΚΕ, η Ελλάδα θα είχε υπαχθεί στο «Σιδηρούν παραπέτασμα» και υποθέτω κανένας Έλληνας, πλην ελαχίστων, θα ήθελε αυτή την τύχη.

Στο Συνέδριο του Λιβάνου την 17η Μαΐου 1944, προ της τραγικής καταστάσεως που αντιμετώπιζε η Ελλάδα, η Κυβέρνηση συνεργασίας, με πρωταγωνιστή τον Πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου, όλα τα Κόμματα και όλες οι Αντάρτικες οργανώσεις, αποφάσισαν την ανασύσταση και πειθαρχία των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων Μέσης Ανατολής, υπό την Σημαία της Ελληνικής Πατρίδας.

Την 3η Ιουνίου 1944, με Διαταγή της ΙΧ Βρετανικής Στρατιάς, ανασυγκροτείται η ΙΙΙ Ορεινή Ελληνική Ταξιαρχία, με Διοικητή το Συνταγματάρχη Θρασύβουλο Τσακαλώτο. Η Ταξιαρχία διέθετε συνολικά 3.377 άνδρες, στους οποίους περιλαμβάνοντο 213 Αξιωματικοί και 70 Ανθυπασπιστές.

Την 12.6.1944 η Ταξιαρχία εγκαθίσταται στην Τρίπολη της Συρίας. Από τη Συρία, το Σύνταγμα Πυροβολικού της Ταξιαρχίας, μετακινήθηκε στην περιοχή της Παλμύρας για εκτέλεση βολών Πυροβολικού. Την πρώτη κυρίως βραδιά, αλλά λιγότερο τις επόμενες, ταλαιπωρηθήκαμε από τα τσιμπήματα πολλών σκορπιών (ευτυχώς με αποτελέσματα όχι θανατηφόρα), που αντιμετωπίσθηκαν από τους γιατρούς με αμμωνία. Στην περιοχή επίσης υπήρχαν πολλές γκαζέλες. Στρατιώτες με τζιπ και Τόμιγκαν έγιναν κυνηγοί, ώστε για λίγες μέρες τα γεύματά μας ήταν από ψημένο νοστιμότατο κρέας.

Την 12η Ιουλίου επισκέφθηκε την Ταξιαρχία ο Αρχιστράτηγος της Μέσης Ανατολής Πάτζετ και την 2α Αυγούστου 1944 σε νέα επίσκεψη και επιθεώρηση της Ταξιαρχίας δήλωσε: «Δεν θα ήθελα να είμαι αντίπαλος της ΙΙΙ Ελληνικής Ορεινής Ταξιαρχίας. Μη λησμονείτε ότι κρατείτε στα χέρια σας, μας είπε ο Πάτζετ, την τιμή και το μέλλον της Ελλάδος». Ο Διοικητής της Ταξιαρχί- ας Θρασύβουλος Τσακαλώτος απαντώντας είπε:

«Η Ταξιαρχία διά της πίστεώς της εις την Νίκην και το άγος της Μέσης Ανατολής θα αποπλύνει και τους εχθρούς της Ελλάδος θα καταπλήξει!».

Την 5η Αυγούστου 1944 επιβιβασθήκαμε στην Χάιφα, στο Ολλανδικό πλοίο «ΡΟΥ», 28.000 τόνων και την 7η Αυγούστου 1944 αναχώρησε η Ταξιαρχία για τον Τάραντα της Ιταλίας. Το ταξίδι ήταν δραματικό λόγω μεγάλης θαλασσοταραχής.Την 11η Αυγούστου 1944 υποδέχθηκε την Ταξιαρχία στην άφιξή της στην Ιταλία ο Φράιμπεργκ, ο γνωστός στην Ελλάδα Νεοζηλανδός Στρατηγός.

Την 26/27 Αυγούστου 1944, η Ταξιαρχία μας εντάχθηκε στην Καναδική Μεραρχία. Το 3ο Σύνταγμα Πυροβολικού της Ταξιαρχίας μας, αποτελέστηκε από νομιμόφρονες αξιωματικούς και στρατιώτες των Συνταγμάτων Πυροβολικού της 1ης και 2ης Ταξιαρχίας, με Διοικητή τον Συνταγματάρχη Μανιδάκη και Υποδιοικητή τον Λασπιά. Από 3-9-1944, και ενώ μαίνονταν οι μάχες στη Γοτθική Γραμμή στο ύψος της Ρώμης, κατευθυνθήκαμε στο Μέτωπο νύκτα, ακολουθώντας τους δρόμους που σηματοδοτούνταν με σήμα με το όνομα «Boat», ένα ζωγραφισμένο μικρό πλοίο.

Στο πανδαιμόνιο των μετακινουμένων Μονάδων βρεθήκαμε να έχουμε τα δύο πυροβόλα της 1ης Πυροβολαρχίας σε έδαφος με μεγάλη κατηφοριά, και υπήρχε κίνδυνος τα συρόμενα πυροβόλα να ανατραπούν. Με δική μου πρωτοβουλία δέσαμε σχοινιά στους τροχούς των πυροβόλων και τους τροχούς των ρυμουλκών αυτοκινήτων και σιγά σιγά κατέβηκαν τα πυροβόλα χωρίς ατύχημα. Ενθυμούμαι πάντα την ικανοποίηση που δοκίμασα.

Την 8η προς 9η Σεπτεμβρίου 1944, η Ταξιαρχία αντικατέστησε την 3η Καναδική Ταξιαρχία στην περιοχή Ριτσιόνε. Τη στιγμή της αντικαταστάσεως η Ταξιαρχία μας δέχθηκε επίθεση των Γερμανών, την οποία απέκρουσε με 9 δικούς της νεκρούς και 21 τραυματίες. Την 10η Σεπτεμβρίου 1944 οι Γερμανοί έκαναν και νέα επίθεση, κατά την οποία σκοτώθηκε ο Ταγματάρχης Πυροβολικού Στεφανάκης.

Την 11η προς 12η Σεπτεμβρίου 1944,περίπολος της Ταξιαρχίας δέχθηκε επίθεση, με συνέπεια να τραυματισθεί ο επικεφαλής Υπολοχαγός Ιωάννης Κόρκας, που μεταφέρθηκε στο χειρουργείο, από όπου μετά την επίδεση του τραύματός του, ζήτησε να ξαναπάει στον Λόχο του. Ο Λόχος αυτός, διέσπασε την αμυντική γραμμή των Γερμανών και προκάλεσε το πρώτο ρήγμα της θεωρούμενης απόρθητης Γοτθικής Γραμμής.

Ο Κόρκας προτάθηκε επ’ ανδραγαθία και έγινε Λοχαγός. Η Πρώτη Μοίρα Πυροβολικού υπό τον Συνταγματάρχη Σπανογιαν- νάκη έβαλλε κατά των γερμανικών θέσεων με βολές σε απόσταση 1. 800 γυαρδών. Από 15/19 Σεπτεμβρίου 1944 η Ταξιαρχία έδωσε σκληρές μάχες και αφού διέσπασε την Γοτθική Γραμμή, περικύκλωσε το Ρίμινι. Το Πρώτο Τάγμα υπό τον Καραβία. Το Δεύτερο Τάγμα υπό τον Τζανετή και το Τρίτο Τάγμα υπό τον Λουτεράκη.

Τη νύ­χτα της 8ης προς 9η Σε­πτεμ­βρί­ου 1944 η Τα­ξιαρ­χί­α α­ντι­κα­τέ­στη­σε την ευ­ρι­σκό­με­νη στην πρώτη γραμ­μή 3η Κα­να­δι­κή Τα­ξιαρ­χί­α α­να­λαμβά­νο­ντας την α­μυ­ντι­κή α­πο­στο­λή της.
Σταθ­μός Διοι­κή­σε­ως της Τα­ξιαρ­χί­ας ο­ρί­στη­κε η πε­ριο­χή του Ρι­τσιό­νε.
Τη νύ­χτα της 14ης προς 15η Σε­πτεμ­βρί­ου 1944 και ώ­ρα 02.00, άρ­χι­σε η γε­νι­κή ε­πί­θε­ση της Τα­ξιαρ­χί­ας με την υ­πο­στή­ρι­ξη του 3ου Συ­ντάγ­μα­τος Πε­δινού Πυ­ρο­βο­λι­κού και όλ­μων, δια τριών Ταγ­μά­των της, ε­πί τριών κα­τευ­θύν­σε­ων με:
το 1ο Τάγ­μα Μο­ναλ­ντί­νι, με Δκτή τον Ταγ­μα­τάρ­χη Κα­ρα­βί­α Ιω­άν­νη,
το 2ο Τάγ­μα Μο­νι­τσέ­λι, με Δκτή τον Ταγ­ματάρ­χη Τζα­νε­τή Σο­φο­κλή,
το 3ο Τάγ­μα Μπα­τά­ρια, με Δκτή τον Ταγ­μα­τάρ­χη Λου­τε­ρά­κη Αν­δρέ­α,
τα ο­ποί­α πα­ρά την πεί­σμο­να Γερ­μα­νική α­ντί­στα­ση κα­τέ­λα­βαν τους α­ντι­κει­με­νι­κούς σκο­πούς που εί­χαν κα­θο­ρι­στεί α­πό την 5η Κα­να­δι­κή Μεραρχί­α. Στις 21 Σε­πτεμ­βρί­ου 1944 το 2ο Τάγ­μα (Δκτής Τχης Τζα­νε­τής Σο­φο­κλής) με το πρώ­το φως την 06.45 ώ­ρα έ­φθα­σε ε­πί του πο­τα­μού Α­ού­ζα και ε­ξουδε­τέ­ρω­σε το­πι­κές νη­σί­δες α­ντί­στα­σης που εί­χαν α­φή­σει οι Γερ­μα­νοί προς παρα­πλά­νη­ση των συμ­μά­χων και ε­πι­βρά­δυν­ση της προ­ε­λά­σε­ώς τους. Α­πό τη θέ­ση αυ­τή το Τάγ­μα α­νέ­φε­ρε την κα­τά­στα­ση στην Τα­ξιαρ­χί­α και ο Δκτής της Τα­ξιαρ­χί­ας Σχης Τσα­κα­λώ­τος διέ­ταξε α­μέ­σως το 3ο Τάγ­μα (Δκτής Τχης Λου­τε­ρά­κης Αν­δρέ­ας) να προ­ω­θη­θεί τα­χέ­ως προς το κέ­ντρο της πό­λης.

Ο Τρίτος Λόχος του 3ου Τάγματος, με Λοχαγό τον Νικόλαο Αποστολάκη, έφτασε πρώτος μέσα στο Ρίμινι και στις 7:45 π.μ. ο Δήμαρχος του Ρίμινι με Επιτροπή Ιταλών, παρέδωσε με Πρωτόκολλο την πόλη στον Λοχαγό Αποστολάκη. Την 07.45 ώ­ρα ο Δή­μαρ­χος της πό­λης πα­ρέ­δω­σε το Ρί­μι­νι στο 3ο Τάγ­μα με ε­πί­ση­μο πρω­τό­κολ­λο που συ­ντά­χθη­κε στην Ελ­λη­νι­κή, Ι­τα­λι­κή και Αγ­γλι­κή γλώσ­σα.
Το πρω­τό­κολ­λο πα­ρά­δο­σης έ­λε­γε τα ε­ξής:
«Εν Σά­ντα Μα­ρί­α σή­με­ρον την 21η του μη­νός Σε­πτεμ­βρί­ου, η­μέ­ρα της ε­βδο­μά­δος Πέ­μπτη του 1944 και ώ­ραν 07.30, η κά­τω­θι υ­πο­γεγραμ­μέ­νη ε­πι­τρο­πή α­πο­τε­λού­με­νη εκ των Μπορ­τό­νι Γκο­μπέ­ριο ως Προ­έ­δρου, Μπορ­τό­νι Ρο­μί­λο και Ντελ Πρά­το Μπά­ντζιο ως με­λών, α­πά­ντων με­λών του α­ντιφα­σι­στι­κού κόμ­μα­τος α­πε­λευ­θέ­ρω­σης της Πό­λε­ως, πα­ρου­σια­σθέ­ντες εις τας προ­πο­ρευο­μέ­νας Ελ­λη­νι­κάς δυ­νά­μεις, ή­τοι εις τον Διοι­κη­τήν 2ου Λό­χου/ 3ου Τάγ­μα­τος της 3ης Ελ­λη­νι­κής Ο­ρει­νής Τα­ξιαρ­χί­ας, Λο­χα­γόν Α­πο­στο­λά­κη Μι­χα­ήλ πα­ραδί­δο­μεν την πό­λιν του Ρί­μι­νι ά­νευ ό­ρων εις τας Ελ­λη­νι­κάς Δυ­νά­μεις. Στις Ελλη­νι­κές Δυ­νά­μεις ε­πα­φί­ε­ται εν λευ­κώ η τή­ρη­σης της τά­ξε­ως και η προ­στα­σί­α του πλη­θυ­σμού». 

Ο Ραδιοφωνικός Σταθμός του Λονδίνου μετέδωσε τις ελληνικές επιτυχίες, ο δε Στρατηγός Αλεξάντερ έγραψε: «Οι Έλληνες πολεμιστές πέτυχαν όλους τους αντικειμενικούς στόχους της Στρατιάς». Ο Ραδιοφωνικός Σταθμός του Βερολίνου για να δικαιολογήσει την δυσχερή θέση τους στο νότιο τομέα, ανέφερε ότι ο γερμανικός στρατός πολεμά εναντίον των Ελλήνων.

Έ­τσι α­πό την 09.00 ώ­ρα της 21ης Σε­πτεμ­βρί­ου 1944 η Ελ­λη­νι­κή ση­μαί­α κυ­μα­τί­ζει στο Δη­μαρ­χεί­ο, και ο­λό­κλη­ρη η πό­λη του Ρίμι­νι βρί­σκε­ται στα χέ­ρια της 3ης Ελ­λη­νι­κής Ο­ρει­νής Τα­ξιαρ­χί­ας.

Την ί­δια η­μέ­ρα, και πε­ρί ώ­ρα 18.00 στην πλα­τεί­α της πό­λε­ως Ρί­μι­νι έ­γι­νε ε­πίση­μη τε­λε­τή, με την πα­ρου­σί­α α­ντι­προ­σω­πειών των Μο­νά­δων της 3ης Ελ­λη­νι­κής Ο­ρει­νής Τα­ξιαρ­χί­ας, των Κα­να­δι­κών και Νε­ο­ζη­λαν­δι­κών Μο­νά­δων, για να α­πο­δο­θούν τι­μές στην πο­λε­μι­κή ση­μαί­α του 2ου Τάγ­μα­τος που πρώ­το ει­σήλ­θε στο «Ρίμι­νι».

Οι Έλληνες στρατιωτικοί λησμόνησαν όσα υπέστησαν από τους Ιταλούς και φέρθηκαν με γενναιοψυχία, που κατέπληξε τους φοβισμένους αρχικά Ιταλούς, κυρίως δε συνέβαλαν στην απελευθέρωση των Ιταλών από την γερμανική Κατοχή, που τους επιβλήθηκε από τους τέως συμμάχους τους. Η Ιταλία, τιμώντας τους νεκρούς Έλληνες, παραχώρησε σε μαγευτική πλαγιά πλησίον του Ρίμινι χώρο για το νεκροταφείο, όπου ετάφησαν οι 116 φονευθέντες αξιωματικοί και οπλίτες, καθώς και οι 10 αεροπόροι που φoνεύθηκαν σε επιδρομές τους στο Ιταλικό Μέτωπο.

Η μεγάλη νίκη της Ελληνικής Ταξιαρχίας χαιρετίσθηκε από την ηγεσία των συμμαχικών δυνάμεων.

Ο Στρατηγός Πάτζετ με τηλεγράφημά του έγραψε:«Επιτελέσατε πολλά για την τιμήν της Ελλάδος». Η Τρίτη Ορεινή Ταξιαρχία, μετά την κατάληψη της πόλης του Ρίμινι, μετονομάστηκε σε «ΤΑΞΙΑΡΧΙΑ ΡΙΜΙΝΙ». Ο Πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου σε τηλεγράφημα του αναφέρει: «Το Έθνος είναι υπερήφανον διά τα ηρωικά τέκνα του. Όταν έλθει η ώρα του απολογισμού διά τον σημερινόν επικόν αγώνα της ανθρωπότητος εναντίον των βαρβάρων, η Ορεινή Ταξιαρχία θα βρίσκεται μεταξύ των πρώτων στην καρδιά των Ελλήνων και τας δέλτους της Ελληνικής Ιστορίας».

Μετά την κατάληψη του Ρίμινι, η Ταξιαρχία κινήθηκε βορειότερα, διήλθε τον Ρουβικώνα και εν συνεχεία αποφασίστηκε η επιστροφή της στην Ελλάδα. Ως απεσταλμένος του Πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου έφθασε στο Ρίμινι ο Συνταγματάρχης Λάιος, ο οποίος μας διαβίβασε τα συγχαρητήρια του Πρωθυπουργού της Κυβέρνησης εθνικής ενότητας, διότι τιμήσαμε το ελληνικό όνομα και το γόητρο των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων. Ο Συνταγματάρχης Λάιος μας πληροφόρησε για την κατάσταση στην Αθήνα και μας σύστησε να μη δώσουμε καμία αφορμή κατά την επιστροφή μας.

Την 16η Οκτωβρίου 1944 διατάχθηκε η αντικατάσταση της Ελληνικής Ταξιαρχίας. Την 19η Οκτωβρίου 1944 έγινε στο νεκροταφείο του Ρίμινι συγκινητική επιμνημόσυνη δέηση υπέρ των πεσόντων συναδέλφων μας. Δια­βά­ζο­ντας την Ημε­ρή­σια Δγή του α­εί­μνη­στου Δκτού της 3ης Ελ­λη­νι­κής Ο­ρει­νής Τα­ξιαρ­χί­ας, Σχη Τσα­κα­λώ­του Θρα­συ­βού­λου, που α­να­γνώ­σθη­κε στις 19 Ο­κτω­βρί­ου 1944, σε ει­δι­κή τε­λε­τή που πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε στο νε­κρο­τα­φεί­ο του Ρι­τσιό­νε για να τι­μη­θούν οι Έλ­λη­νες νε­κροί που έ­πε­σαν στο πε­δί­ο της μά­χης και της τι­μής, μέ­νουν α­νε­ξί­τη­λες στη μνή­μη μου οι πα­ρα­κά­τω φρά­σεις, που δια­τυ­πώ­θηκαν ως υ­πό­σχε­ση:
«Ορ­κι­ζό­με­θα ό­τι η αυ­το­θυ­σί­α σας θα εί­ναι πα­ρά­δειγ­μα για τον μέλ­λο­ντα α­γώ­να. Α­θά­να­τοι νε­κροί σε λί­γο σας α­φή­νο­μεν. Σας α­φήνο­μεν, μα δεν θα εί­σθε μα­κριά μας. Σας υ­πο­σχό­με­θα, ό­τι θα εί­σθε πά­ντα στη μνή­μη μας, θα α­πο­τε­λεί­τε το πα­ρά­δειγ­μα των Δι­μοι­ριών σας, των Λό­χων σας, της Τα­ξιαρ­χί­ας σας στον δρό­μο που ε­χά­ρα­ξε πρώ­τα το δι­κό σας αίμα».

και η προσφώνηση ∆ιοικητού 1ου Καναδικού Σώματος Στρατού κατά τήν Επιμνημόσυνη ∆έηση τής 19ης Όκτωβρίου 1944
«Συνταγματάρχα Τσακαλώτε, αξιωματικοί καί άνδρες της III EOT,
ΟI συνάδελφοι σας πού κείνται έδώ υπέστησαν τήν μεγάλην θυσίαν διά τήν έλευθερίαν τής «Ελλάδος. Τά κτυπήματα πού έδώσατε έδω έβοήθησαν νά ελευθερώσουν τήν Πατρίδα σας, τόσο μεγάλα όσο θά έκτυπούσατε έπί τοϋ πατρίου σας εδάφους.
Τώρα πρόκειται νά γυρίσετε στην Πατρίδα σας, άπό τήν οποίαν τά απομεινάρια τού εχθρού εκδιώκονται. Οί συνάδελφοι σας, έν όπλοις Καναδοί, σας εύχονται καλήν τύχην, αν ακόμη έχετε νά πολεμήσετε, καί σας εύχόμεθα κάθε έπιτυχίαν εις τάς προσπάθειας σας, ν’ αναστηλώσητε τάς ερημώσεις τού πολέμου εις τήν Πατρίδα σας.
Χαιρετίζομεν τούς πεσόντος καί εκείνους πού επιζούν, ώς τούς γενναίους στρατιώτας, οί όποιοι διά μέσου μακρών και αποθαρρυντικών ετών έκράτησαν υψηλά τήν τιμήν τής «Ελλάδος.
Τώρα έχετε τήν άμοιβήν σας εις αυτήν τήν ώραν τής Απελευθερώσεως και της ΝΙΚΗΣ!.»

Την 20ή Οκτωβρίου 1944 ο Διοικητής της 2ης Νεοζηλανδικής Μεραρχίας Αντιστράτηγος Sir Bernard Freyberg V.C. εξέδωσε Ειδική Ημερησία Διαταγή. Την 27η Οκτωβρίου 1944 φθάσαμε στον Ταράντα και την 6η Νοεμβρίου άρχισε η επιβίβαση, πλην των βαρέων όπλων (πυροβόλων, κάριερς και λοιπά οχήματα). Την Ταξιαρχία συγκροτούσαν συνολικά δύο χιλιάδες οκτακόσιοι είκοσι τέσσερις άνδρες (2.824), εκ των οποίων διακόσιοι πέντε (205) Αξιωματικοί, ογδόντα εννέα (89) Ανθυπασπιστές και δύο χιλιάδες πεντακόσιοι τριάντα (2.530) οπλίτες. Προ της αποβιβάσεως από το πλοίο, ο Διοικητής της Ταξιαρχίας από το μεγάφωνο απηύθυνε συγκινητική έκκληση προς τους Αξιωματικούς και τους οπλίτες λέγοντας: «Αξιώ σεβασμό προς τον Αξιότιμο ελληνικό λαό και υπομονήν, προς πάσαν πρόκλησιν, οποθενδήποτε προερχομένην». Μας αναγνώσθηκε επίσης μήνυμα του Στρατηγού Σκόμπυ με σύστασή του την μη ανάμιξή μας στην πολιτική και την εκτέλεση των Διαταγών της Κυβερνήσεως.

H είσοδος της 3ης Ορεινής Ταξιαρχίας στην Αθήνα. 9 Νοεμβρίου 1944 (Πολεμικό Μουσείο Αθηνών)

Την 8η Νοεμβρίου 1944 φθάσαμε στον Πειραιά και άρχισε η επιβίβαση. Διανυκτερεύσαμε στο ύπαιθρο έναντι του Αγίου Γεωργίου στο Κερατσίνι. Από τις 6:30 π.μ., την επομένη άρχισε η προετοιμασία. Κάτοικοι της περιοχής συγκινημένοι προσήρχοντο και προσέφεραν τσιγάρα και σοκολάτες. Με αυτοκίνητα μεταφερθήκαμε στο Ρουφ όπου αποβιβασθήκαμε και άρχισε η παρέλαση 10.15′ από Πειραιώς, Ομόνοια, Τράπεζα Ελλάδος, όπου ήταν οι επίσημοι. Ο Πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου, ο Άγγλος Στρατηγός Σκόμπυ, Αρχηγός ΓΕΣ, Στρατηγός Βεντήρης και ο Στρατηγός Οθωναίος. Στην Ομόνοια μας υποδέχθηκε ο Στρατηγός Παυσανίας Κατσώτας. Από την Ομόνοια ως το Γουδί δεν καταλάβαμε πότε φθάσαμε, βαδίζοντας, υπό τις επευφημίες του μεγάλου πλήθους. Νεανίδες μας στεφάνωναν με κλάδους ελιάς και λουλούδια. Αμερικανός ανταποκριτής τηλεγράφησε ότι μία μόνο φορά έγινε τέτοια ενθουσιώδης υποδοχή στην Αμερική σε Αμερικανό Πρόεδρο. Ο Πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου υποδεχόμενος το βράδυ τον Διοικητή της Ταξιαρχίας Στρατηγό Τσακαλώτο, είπε: «Η Ελλάς δι’ υμών επανηύρε την θέσιν μεταξύ των Συμμάχων, την οποίαν είχε απωλέσει. Σας ευχαριστώ».

Δεκέμβριος 1944

Η απελευθέρωση της Ελλάδας έφερε την Ταξιαρχία στην Αττική τον Νοέμβριο, όπου παρήλασε στους δρόμους της πρωτεύουσας κάτω από τις έντονες επευφημίες των Αθηναίων. Η εφημερίδα της ΠΕΑΝ, «ΔΟΞΑ», σε φύλλο της 10ης Νοεμβρίου 1944 σε άρθρο με τίτλο «Η ταξιαρχία μας» γράφει: «Η χτεσινή ημέρα ήτο διά την Ελλάδα η ημέρα της μεγάλης χαράς. Χτες παρήλασε διά των οδών των Αθηνών το ένοπλον έθνος, ένας στρατός συγκροτημένος, υπερήφανος, πειθαρχικός. Ενας στρατός νικηφόρος κατάφορτος από δάφνας, ο ωραιότερος από όσους ποτέ επέρασαν από τους δρόμους των Αθηνών».

Η εμφύλια αντιπαράθεση της Κατοχής έχει συνεχιστεί και μετά την Απελευθέρωση και η Ταξιαρχία ευλόγως στρατεύθηκε τον Δεκέμβριο του 1944 εκπροσωπώντας  την πολεμική ποιότητα αλλά και την ηθική υπεροχή έναντι άλλων μονάδων. Πολέμησε και εδώ με επιτυχία και αποτελεσματικότητα.

Πατήσαμε χώμα Ελληνικό

Η αυτόνομη «ζωή» της τελείωσε όταν μετατράπηκε μετά τη Συνθήκη της Βάρκιζας, την άνοιξη του 1945, σε ΙΙ Μεραρχία και όταν οι «Ριμινίτες» αξιωματικοί και οπλίτες εντάχθηκαν στον μεταπολεμικό στρατό και έλαβαν μέρος από άλλες μονάδες στον εμφύλιο πόλεμο που ακολούθησε. Σήμερα το όνομά της ακούγεται από την 3η Μοίρα Καταδρομών – Ταξιαρχία «Ρίμινι».
Αποτιμώντας την πολεμική δράση της, μελετάμε και τις διεργασίες στο εσωτερικό της, ιδιαίτερα μεταξύ των νεαρών αξιωματικών της μονάδας. Οι 200 περίπου αυτοί αξιωματικοί εκπαιδεύτηκαν σε συνθήκες μεγάλης απαιτητικότητας, πολέμησαν σε σκληρό μέτωπο του παγκόσμιου πολέμου και πολέμησαν στην πρώτη εμφύλια σύγκρουση όταν είχαν φτάσει ως απελευθερωτές στον τόπο τους.

Η συμβολή της Ταξιαρχίας του Ρίμινι, για την ελευθερία της Ελλάδας, ήταν και είναι ανυπολόγιστη.

ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΑΝΑΦΕΡΘΕΙ:Η Ταξιαρχία συγκροτήθηκε το 1885 στα Τρίκαλα ως Σύνταγμα και έλαβε μέρος σε όλους τους αγώνες του ́Εθνους, με ιδιαίτερη συμμετοχή στην εκστρατεία των Συμμάχων στην Ουκρανία κατά τον Α ́Παγκόσμιο Πόλεμο, στην εκστρατεία της Μικράς Ασίας το 1918-22 με Διοικητή τον Πλαστήρα, ενώ κατά τον Β ́Παγκόσμιο Πόλεμο μετά τη συγκρότηση της στην Ινσαρίγια της Συρίας ως ΙΙΙ Ελληνική Ταξιαρχία υπό το Σχη Θρασύβουλο Τσακαλωτό, συμμετείχε στις μάχες του Ελ Αλαμέιν και Ρίμινι. Η σημαία της Ταξιαρχίας έχει τιμηθεί 3 φορές με αριστείο ανδρείας και 1 με τον Πολεμικό Σταυρό.

Τραυματίας σε κάποιο Νοσοκομείο

Πηγές

Nίκος Mάρτης Πρώην Υπουργός, Παλαίμαχος του Β’ΠΠ,Πολεμιστής στην Ταξιαρχία του Ρίμινι

ελεύθερη ζώνη

Army.gr

ΓΕΣ/ΔΙΣ1996

ΕΦ.Καθημερινή 24/12/2014