Foto in bianco e nero nelle case dei greci d'Italia 4. Terremotο del 1953 a Cefalonia. Φωτογραφίες από τα σπίτια των Ελλήνων της Ιταλίας 4. Σεισμός του 1953 στην Κεφαλονιά.

Istantanee di agosto 1953, 

dopo il terremoto di Cefalonia.

Στιγμιότυπα 

μετά το σεισμό που έπληξε την Κεφαλονιά 

τον Αύγουστο του 1953.

Τα παιδιά πίνουν γάλα πάνω στα συντρίμμια των σπιτιών του Αργοστολίου.

La colazione sui ruderi delle case crollate.

Ένας ψαράς ατενίζει την καταστροφή του Αργοστολίου.

Un pescatore rientra nel porto di Argostoli, dopo il terremoto.

 'Ενας ευτυχισμένος μπαμπάς, 

ο Σαραβάνος, 

ύστερα από οκτώ μέρες (23.8.53) 

ξαναβρίσκει την κόρη του Μαρία στο Αργοστόλι.

Saravanos, 

un padre felice, 

ritrova ad Argostoli, 

dopo otto giorni -23.8.53-, 

la figlia Maria.

 Ο πρωθυπουργός, 

στρατάρχης Αλέξανδρος Παπάγος, 

επισκέπτεται με τη  σύζυγό του τους τραυματίες 

στο Νοσοκομείο της Πάτρας.

Il primo ministro 

Alexandros Papagos e la moglie 

visitano i feriti 

nell'ospedale di Patrasso.

 Το βασιλικό ζεύγος 

χαιρετά τους άνδρες του πολεμικού ναυτικού 

στο Αργοστόλι.

La coppia reale 

saluta gli uomini della marina militare 

arrivati ad Argostoli 

per prestare soccorso agli abitanti di Cefalonia.

 Το βασιλικό ζεύγος

επισκέπτεται τα ξύλινα προσωρινά στεγάσματα των σεισμοπαθών.

La coppia reale 

tra le case prefabbricate per i senza tetto.

Μαζικοί εμβολιασμοί των κατοίκων της Κεφαλονιάς.

La vaccinazione degli abitanti di Cefalonia.

Η μαρτυρία της Κεφαλονίτισσας Ευαγγελίας Μαράτου για τη σφαγή της Κεφαλονιάς το 1943 και για την αντίσταση στα Επτάνησα. La testimonianza di Evanghelìa Maràtou, sulla strage di Cefalonia e sulla resistenza.

Foto in bianco e nero nelle case dei greci d'Italia 3. I greci accolgono le salme dei greci caduti durante la guerra, appena rimpatriate dall'Italia. Φωτογραφίες από τα σπίτια των Ελλήνων της Ιταλίας 3. Τελετή μετακομιδής από την Ιταλία οστών Ελλήνων πεσόντων του Ελληνοϊταλικού πολέμου.

Το πολεμικό σκάφος ΠΟΛΕΜΙΣΤΗΣ είχε φροντίσει μεταπολεμικά (στα μέσα της δεκαετίας του ΄50) για την μετακομιδή από την Ιταλία των οστών των πεσόντων Ελλήνων  του Ελληνοϊταλικού πολέμου, μεταξύ των οποίων ήταν και τα οστά του ήρωα της Πίνδου, συνταγματάρχη Δαβάκη.

Στην τελετή της επίσημης υποδοχής παρέστησαν ο βασιλιάς Παύλος, ο διάδοχος Κωνσταντίνος, οι οικογένειες των πεσόντων, επίσημοι και πολύς κόσμος.

Τα φέρετρα  στην Προβλήτα του Πειραιά, σκεπασμένα με σημαίες, άνθη και στεφάνια, κατά την επιμνημόσυνη δέηση.

Ο βασιλιάς Παύλος  και ο διάδοχος Κωνσταντίνος αποτίουν φόρο τιμής στους πεσόντες ήρωες στην Προβλήτα του Πειραιά .

Ο βασιλιάς Παύλος  χαιρετά τους πεσόντες ήρωες στην Προβλήτα του Πειραιά .

Η άλλη όψη του πολέμου στην Κεφαλονιά του 1943-1944

Διάβασα το ενδιαφέρον άρθρο του Γιάννη Παπαδόπουλου στα ΝΕΑ της 25ης Οκτωβρίου 2013 για τη μεγαθυμία των κατοίκων της Κεφαλονιάς και των Επτανήσων μετά τα εγκλήματα των Γερμανών το φθινόπωρο του 1943 και για την άλλη όψη του πολέμου με τις φυγαδεύσεις Ιταλών και με τις ιστορίες  αλληλεγγύης και αγάπης που τότε γράφτηκαν στα Επτάνησα και σε πολλά άλλα μέρη της Ελλάδας.

http://www.tanea.gr/news/greece/article/5049739/otan-h-adelfh-moy-pantreythke-ton-italo-stratiwth/

Στα πλαίσια των ιστορικών μου μελετών για τη διασπορά είχα την τύχη να ερευνήσω διάφορα κρατικά και ιδιωτικά αρχεία στην Ελλάδα και στην Ιταλία που επιβεβαιώνουν αυτή την άλλη όψη στα δύσκολα χρόνια του πολέμου.

Παραθέτω λοιπόν μιαν ανέκδοτη κρυπτογραφημένη αναφορά Έλληνα μυστικού πράκτορα που δρούσε στη Νάπολη, που δεν κατονομάζω, σταλμένη στον Στρατιωτικό Σύμβουλο της Ελληνικής Αντιπροσωπείας στη Ρώμη, με αρ. πρωτ. Α.Π.20, στις 27 Δεκ. του 1944, που περιέχει πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία που έρχονται για πρώτη φορά στο φως της δημοσιότητας και φωτίζουν άγνωστες πτυχές ενός κοινού αντιστασιακού αγώνα, Ελλήνων και Ιταλών, κατά των ναζιστικών στρατευμάτων. Τα αποσιωπητικά είναι εσκεμμένα.

Λαμβάνω την τιμήν ν΄αναφέρω ότι τελευταίως αφίχθη εις Νεάπολιν εκ Κεφαλληνίας εις ... του Ιταλικού Στρατού όστις ενυμφεύθη εν Κεφαλληνία συγγενήν του Κου ... Ούτος μου ανέφερεν τα εξής. 

"Μετά την αναχώρησιν επήλθεν εις Κεφαλληνίαν μία συμφιλίωσις Ελλήνων και Ιταλών. Οι Ιταλοί παρέδωσαν τα όπλα εις τους Έλληνας ίνα από κοινού κτυπήσουν τους Γερμανούς οίτινες ανήρχοντο την εποχήν εκείνην εις 3.000, οι δε Ιταλοί εις 10.000 άνδρας περίπου.

Την 15 Σεπτεμβρίου 1944 (=1943!) ήρχισαν αι αψιμαχίαι με τους Γερμανούς διότι εζήτησαν την παράδοσιν των όπλων από τους Ιταλούς. Με την επέμβασιν της αεροπορίας και την άφιξιν νέων ενισχύσεων, οι Ιταλοί υπέκυψαν και εντουφεκίσθησαν υπό των Γερμανών 6.000 Ιταλοί Στρατιώται, 450 Αξιωματικοί, δύο Στρατηγοί (ο Gandin και ο Gherzi), τους δε υπόλοιπους τους συνεκέντρωσαν εις ένα Στρατόπεδον, εκτός 700 οι οποίοι εσώθησαν από Ελληνικάς οικογενείας και των λοιπών που εκρύβησαν εις την νήσον.

Ο Ελληνικός πληθυσμός της νήσου εφάνη υπέροχος, πολλοί δε Έλληνες εντουφεκίσθησαν διότι απέκρυπτον Ιταλούς ως ο Βασιλάτος.

Την δε 14 Σεπτεμβρίου 1944 οι Γερμανοί εξεκένωσαν την νήσον. 

Εις την νήσον διαρκούσης της Γερμανο-Ιταλικής  κατοχής ήσαν δύο οργανώσεις η κομμουνιστική με ελαχίστους οπαδούς ουχί πλέον 80, και η Εθνικιστική Π.Ο.Κ. με μέγιστον αριθμόν οπαδών. Το ΕΛΑΣ απεβιβάσθη εις την νήσον εις την Σάμην προερχόμενον από τον Ατσακόν, ήσαν δε περίπου 2.000 άνδρες, παρήλασαν εις τας οδούς του Αργοστολίου...

Κατάφεραν να αφοπλίσουν τους Γερμανούς και να λάβουν από τους Ιταλούς κανόνια των 155, των 100/17, 77/27 και αντιαεροπορικά εν όλω περίπου 80 τεμάχια, 300 μοσκέτα, μερικούς όλμους, 15 πολυβόλα, μερικά φορτηγά αυτοκίνητα, τηλεφωνικόν υλικόν και ράδια.

'Ολα τα ανωτέρω μετεφέρθησαν εις την Στερεάν Ελλάδα, καθώς και όλα τα τρόφιμα των Γερμανών.

Αξιωματικοί του ΕΛΑΣ ήσαν  1ον ο Συνταγματάρχης Καββαδίας, 2ον ο λοχαγός Διομήδης και 3ον ο λοχαγός Μηλιαρέσης.

Εις πρότασιν των Ιταλών προς τον Συνταγματάρχην Καββαδίαν να κτυπήσουν τους Γερμανούς μαζί ηρνήθησαν λέγων ότι δεν είναι ακόμη καιρός".

Είσοδος του ΕΛΑΣ στο Αργοστόλι.

Ημερίδα για τα παιδιά και τους νέους, θύματα των πολέμων και των οικονομικών κρίσεων. Convegno: Infanzia e adolescenza in tempi di crisi.

Foto Salvatore De Lucia

Οι Έλληνες της Ιταλίας μετά την κήρυξη του πόλεμου του ΄40. Άγνωστα έγγραφα από την ιστορία της διασποράς (1).

Το ότι η Ελλάδα ήταν προσεχής στόχος της Ιταλίας, το γνώριζαν οι Έλληνες από τον Αύγουστο του 1923, όταν ο Μουσολίνι βομβάρδισε την Κέρκυρα μετά την δολοφονία Ιταλών αξιωματικών στο δρόμο Ιωαννίνων - Κακκαβιάς.

Από τον Απρίλιο του 1939, όταν οι Ιταλοί κατέλαβαν την Αλβανία, κανένας δεν είχε πια αμφιβολίες για την επικείμενη επίθεση. 

Ο Έλληνας πρέσβης στη Ρώμη, Ιωάννης Πολίτης (1890/1959), στις 15 Μαΐου 1940  ειδοποίησε τον πρωθυπουργό Ιωάννη Μεταξά να αναμένει η Ελλάδα αιφνιδιασμό. 

Ο διπλωμάτης αυτός είχε τοποθετηθεί στις 21 Φεβρουαρίου του 1940 πρέσβης στη Ρώμη όπου και παρέμεινε μέχρι τη κήρυξη του Ελληνοϊταλικού Πολέμου του 1940. Στη διάρκεια της παραμονής του στη Ρώμη ο Ιωάννης Πολίτης είχε αναπτύξει ένα ευρύτατο δίκτυο συλλογής πληροφοριών. Ο Πολίτης μετά τη κατάληψη της Ελλάδας από τους Γερμανούς διέφυγε στη Μέση Ανατολή.

Και όταν στις 10 Ιουνίου του 1940 η Ιταλία κήρυξε τον πόλεμο στην Αγγλία και στην  Γαλλία, η Ελλάδα περίμενε πια τη σειρά της. 

Από τις 18 Ιουνίου, μονάδες του ελληνικού στόλου δέχτηκαν απροειδοποίητα αεροπορικές επιθέσεις στον Κορινθιακό, στη Ναύπακτο, στην Αίγινα και στη Σαλαμίνα που όμως αστόχησαν.

Στις 7 Αυγούστου 1940, ο πρωθυπουργός Ιωάννης Μεταξάς κάλεσε τον πρέσβη της Ιταλίας στην Αθήνα, Emanuele Grazzi  και διαμαρτυρήθηκε τόσο για τις επιθέσεις εναντίον των ελληνικών μονάδων και για τις παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου από ιταλικά αεροπλάνα, όσο και για τον απρεπή τόνο με τον οποίο ο υπουργός Εξωτερικών της Ιταλίας Galeazzo Ciano απευθυνόταν συνήθως στον πρέσβη της Ελλάδας στη Ρώμη Ιωάννη Πολίτη.

Νωρίτερα, την ίδια πάντα μέρα 7 Αυγούστου, ο πρέσβης Ιωάννης Πολίτης είχε κληθεί στο ιταλικό υπουργείο Εξωτερικών, όπου ο υφυπουργός επί των Αλβανικών Υποθέσεων κατηγόρησε την Ελλάδα ότι παραβιάζει την ουδετερότητά της επιτρέποντας σε αγγλικά πολεμικά να περιφέρονται και να ελλιμενίζονται στις ελληνικές ακτές. 

Στις 11 Αυγούστου, σύσσωμος ο ιταλικός Τύπος κατηγορούσε την Ελλάδα για τη δολοφονία  του Αλβανού Νταούτ Χότζα στην ελληνοαλβανική μεθόριο».

Τα πράγματα είχαν αγριέψει και το ότι η Ιταλία θα επιχειρούσε εισβολή στην Ελλάδα από τα ελληνοαλβανικά σύνορα ήταν κοινό μυστικό για τους Έλληνες. 

Την ακριβή ημερομηνία ο Μεταξάς την έμαθε στις 23 Οκτωβρίου 1940, όταν ο πρέσβης της Ελλάδας στη Ρώμη, Ιωάννης Πολίτης, του τηλεγράφησε ότι η εισβολή είχε προσδιοριστεί για το διάστημα ανάμεσα στις 25 και 28 του ίδιου μήνα.

Τα υπόλοιπα τα ξέρουμε πώς έγιναν.

Όμως δεν γνωρίζουμε τί έγινε στην Ιταλία στις Ελληνικές Παροικίες, μετά την κήρυξη του πολέμου.

Το Υπουργείο Εξωτερικών της Κυβέρνησης Μεταξά ζήτησε αμέσως την εκκένωση των ελληνικών διπλωματικών αρχών, όπως προκύπτει από τα τρία τηλεγραφήματα που παραθέτω για πρώτη φορά στο φως της δημοσιότητας στα πλαίσια των πολυετών ερευνών μου για την ιστορία της διαποράς.

Στις 2 Νοεμβρίου 1940 ο πρέσβης στη Ρώμη Ιωάννης Πολίτης τηλεγραφεί στο Προξενείο της Νάπολης και ζητεί τον ακριβή αριθμό των Ελλήνων επισήμων που θα επιθυμούσαν να επαναπατριστούν.

Ο πρόξενος Διονύσιος Τυπάλδος, αφού απάντησε την ίδια μέρα ότι κανένας Έλληνας επίσημος δεν υπήρχε, αλλά μόνο τέσσερεις φοιτητές που ήθελαν να επαναπατριστούν επειδή δεν μπορούσαν πια να λαβαίνουν χρήματα από τις οικογένειές τους, ζητούσε περαιτέρω οδηγίες.

Ο πρέσβης Πολίτης του απαντάει αμέσως από τη Ρώμη ότι η αναχώρηση των διπλωματών είχε καθοριστεί για το απόγευμα της επομένης Δευτέρας και παρακαλούσε τον πρόξενο Τυπάλδο να βρίσκεται στη Ρώμη το μεσημέρι της Δευτέρας στο ξενοδοχείο Continentale και ότι σε περίπτωση που θα συνοδευόταν κι από άλλους Ελληνες επισήμους έπρεπε να του στείλει επειγόντως με τηλεγράφημα τα ονόματά τους.

Il nuovo romanzo di Francesco Puccio, Mathilde bianca di calce, è ambientato nell'isola di Sifnos.

Il prossimo 30 novembre presso l'Aula Consiliare del Comune di Cava de' Tirreni, alle ore 18, verrà presentato, con il patrocinio della Federazione delle Comunità e Confraternite Elleniche d'Italia, il nuovo romanzo dello scrittore Francesco Puccio, Mathilde bianca di calce (2013, Marlin Editore).

Il romanzo racconta una storia d'amore e un percorso di formazione, un viaggio di scoperta e un ritorno alle origini su un'isola della Grecia contemporanea, ma sovrapposta, in dissolvenza, a quella di un mito lontano, eppure ancora ben in vista.

Il romanzo di Puccio è un insieme di melodie amorose molto elaborate, di cromatismi seducenti, di istantanee fotografiche, di reminiscenze letterarie e di fascinose e sensuali composizioni icastiche. 

È un testo rischiarato dall'amore. Ci sono ricordi, paure, emozioni, passioni, incontri e sofferenza. Ci sono le cose e le persone amate e trasfigurate. Ci sono le letture! C'è la voglia di raccogliere i ricordi per non perdere un passato ben presente.

Insieme con l'autore, interverranno il prof. Marco Galdi, Sindaco di Cava de' Tirreni, il prof. Jannis Korinthios, Presidente della Federazione delle Comunità e Confraternite Elleniche in Italia. A coordinare l''incontro il giornalista Franco Bruno Vitolo.

Letture e intermezzi musicali a cura dei Kalokagathoi.

Ο Ηρακλής κ’ εμείς

Όμως εμείς, τέκνα θνητών, δίχως δασκάλους, με δικιά μας μόνο

θέληση,

μ’ επιμονή κ’ επιλογή και βάσανα, γίναμε αυτό που γίναμε. Καθόλου

δε νιώθουμε πιο κάτου, μήτε χαμηλώνουμε τα μάτια.

Γιάννης Ρίτσος,  Παρθένι Λέρου, 23 Μαρτίου 1968

Foto in bianco e nero nelle case dei greci d'Italia 2. Il nobel G. Seferis con i giornalisti a casa sua, 1963. Φωτογραφίες από τα σπίτια των Ελλήνων της Ιταλίας 2. Ο νομπελίστας Γ. Σεφέρης στο σπίτι του μιλάει με δημοσιογράφους, 1963.

Il premio Nobel per la letteratura Seferis 

parla con i giornalisti a casa sua,

dopo la premiazione.

Foto in bianco e nero nelle case dei greci d'Italia 1. Sulla strada per il santuario della Madona, Tinos, 15 agosto 1953. Φωτογραφίες από τα σπίτια των Ελλήνων της Ιταλίας 1. Στον παλιό δρόμο προς την Ευαγγελίστρια. 15 Αυγούστου 1963

.

Στον παλιό δρόμο προς την  Ευαγγελίστρια.

15 Αυγούστου 1963

Ίσως νά ΄ναι το παραμύθι ...

Οι περιπέτειες της Ρόζας Δελλατόλα στην Τήνο

Λώρη Κέζα: Η Ρόζα και η ουρά της σαύρας

Μια προδημοσίευση από το παιδικό αστυνομικό μυθιστόρημα «Υπόθεση Laurus»

http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=536832 

Το παιδικό αστυνομικό μυθιστόρημα «Υπόθεση Laurus» είναι ο πρώτος τόμος της σειράς «Οι περιπέτειες της Ρόζας Δελλατόλα» της Λώρης Κέζα. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα.

«Η Ρόζα Δελλατόλα περιφερόταν λίγο βαριεστημένα στα καλντερίμια στα Λουτρά, το χωριό όπου ζει, στα μέσα μέρη της Τήνου. Φιλοξενούσαν πάλι κάτι άσχετους. Η μαμά της είχε τη μανία να προσκαλεί κάθε παλιά της συμμαθήτρια την οποία εύρισκε ξανά μέσω του facebook. Έτσι είχαν αριβάρει στον ξενώνα τους μια κυρία με το πιο καθαρό παιδί του κόσμου, τον Πέτρο Χατζηπέτρου, που δεν ήθελε να πηγαίνουν βόλτα στα μποστάνια από φόβο μην λερώσει τα παπούτσια του. Δεν χάιδευε κανένα ζώο γιατί θα έβαζε μετά τα χέρια του στο στόμα και θα έβγαζε σπυριά. Ήξερε όμως τα πάντα για τα ζώα από εγκυκλοπαίδειες που διάβαζε στην ταμπλέτα του.

Η Ρόζα έλεγε στον αδελφό της, το Μάνθο, ότι μάλλον ο Πέτρος δεν είχε ούτε μάτια ούτε μύτη ούτε αυτιά. Είχε οθόνες και αισθητήρες στη θέση τους. Την προηγούμενη μέρα είχαν πάει όλοι μαζί στον Ταραμπάδο, την κοιλάδα με τους περιστεριώνες και το μόνο που τον ενδιέφερε, ήταν να τραβήξει φωτογραφίες. Όλο το νόημα στον Ταραμπάδο είναι να κατηφορίσουν στους κήπους και να μπουν στα κάτασπρα σπίτια των περιστεριών που χτίστηκαν εκεί επειδή απαγκιάζει ο αέρας. Στον κάτω όροφο κάθε περιστεριώνα οι αγρότες αφήνουν τα εργαλεία για το σκάψιμο της γης και ζωοτροφές. Στον επάνω όροφο τα παράθυρα τόσο μικρά ώστε να μπαινοβγαίνουν  μόνο τα περιστέρια. Είναι τόσο ωραία σχεδιασμένα τα ανοίγματα ώστε από μακριά όλα μαζί να μοιάζουν με δαντέλα.

Η Ρόζα ήθελε βασικά να δείξει στον Πέτρο έναν θησαυρό. Τις κουτσουλιές των πουλιών. Χάρη στα περιττώματα των περιστεριών το έδαφος του νησιού γινόταν γόνιμο τους προηγούμενους αιώνες. Αυτό βέβαια προϋπέθετε να κατέβουν τα παιδιά στην κοιλάδα, να ανοίξουν έναν περιστεριώνα, να ανέβουν την ξύλινη σκαλίτσα που οδηγεί επάνω και να κάνουν τα ρούχα τους χάλια και μυρωδάτα. Ο Πέτρος δεν ήθελε να λερωθεί. Επιπλέον φοβόταν τα φίδια. Η Τήνος έχει πολλά φίδια. Παλιά την έλεγαν Οφιούσα επειδή το φίδι λεγόταν όφις. «Είναι γεμάτο οχιές εκεί κάτω» είπε ο Πέτρος με ύφος αγελάδας που έχει σπουδάσει.  

Η Ρόζα Δελλατόλα περιφερόταν λοιπόν λίγο βαριεστημένα στα καλντερίμια στα Λουτρά. Μπήκε στο κατώι του σπιτιού της για να πιει ένα ποτήρι νερό. Παλιά στο κατώι ζούσαν τα ζώα. Υπήρχαν χτισμένες ταΐστρες. Η Ρόζα χαμογέλασε στην ιδέα πως εκεί που κοιμόταν σήμερα ο Πέτρος επί 222 χρόνια κοιμόταν το γουρούνι. Η Ρόζα έριξε μια ματιά προς τον αναπαλαιωμένο χώρο και είδε κάτι να σαλεύει στις πέτρινες πλάκες στο πάτωμα. Πλησίασε και τί να δει; Μια ουρά σαύρας κουνιόταν ολοζώντανη. Μια ουρά σαύρας χωρίς τη σαύρα.

Ώστε ο Πέτρος εκτός από ευωδιαστός και μυγιάγγιχτος ήταν και ψυχρός εκτελεστής. Είχε κόψει την ουρά του ερπετού αλύπητα, για να το βασανίσει. Η Ρόζα ήξερε τι πρέπει να κάνει. Θα πήγαινε στη Στέλλα Φωσκόλου. Η Στέλλα ήταν το κατάλληλο πρόσωπο. Ήταν γυναικολόγος δηλαδή ήξερε να κάνει ράμματα και να δίνει φάρμακα. Άσχετα με το αν η σαύρα ήταν θηλυκή.

Η Στέλλα είχε ζήσει πολλά χρόνια στην Ιταλία αλλά όταν βγήκε σε πρόωρη σύνταξη, δηλαδή όταν σταμάτησε να δουλεύει, έφτιαξε στα Κιόνια μια φάρμα όπου  φιλοξενούσε 303 ζώα. Τα Κιόνια ήταν αρκετά μακριά από τα Λουτρά αλλά η Ρόζα είχε αποφασίσει να δανειστεί τη Λούνα, τη φοράδα της Σχολής Ουρσουλινών.

Η Σχολή είναι μέσα στο χωριό ή μάλλον το χωριό είναι έξω από τη Σχολή. Τα κτήρια των Ουρσουλινών κυριαρχούν στο τοπίο. Υπάρχουν δυο τριώροφα ορθογώνια και περίπου 22 βοηθητικά κτήρια μέσα στο κτήμα. Ένα από αυτά ήταν ο στάβλος της Λούνα, που η Ρόζα είχε την τύχη να ιππεύει από το χειμώνα.

Η Ρόζα ανέβηκε πρώτα στο σπίτι της έχοντας πάντα την ουρά της σαύρας στην παλάμη. Άνοιξε το ντουλάπι όπου ο πατέρας της, ο νεκροθάφτης Φραγκίσκος Δελλατόλας, κρατούσε κρυμμένη την καλή ρακή. Άνοιξε το καπάκι και έριξε μέσα την ουρά. Ήταν σίγουρη ότι αυτός ήταν ο καλύτερος τρόπος για να κρατηθεί ακέραιη η ουρά. Άλλωστε είχε δει ότι σε μπουκάλι τεκίλας οι μεξικανοί βάζουν μέσα ένα σκουλήκι. Και οι μεγάλοι πίνουν τεκίλα με σκουλήκι χωρίς να διαμαρτύρονται ότι σάπισε το ασπόνδυλο.

Πριν φύγει είχε να τελειώσει μια τελευταία δουλίτσα. Έψαξε στο συρτάρι με τα σεντόνια. Εκεί είχε κρύψει αβγά οχιάς που της είχε δώσει ένας φίλος της από τα Δυο Χωριά. Πρόκειται για Ένα Χωριό αλλά το λένε Δυο. Έχει τεράστια πλατεία όπου πηγαίνουν τα παιδιά για να κάνουν ποδήλατο και πατίνι. Κανένα άλλο χωριό δεν έχει τόσο μεγάλη πλατεία στο νησί.

Τα αβγά οχιάς της τα είχε δώσει ένας συμμαθητής του Μάνθου που ήξερε από κοτέτσια και αρμέγματα επειδή ο παππούς του είχε ζώα. Πήρε τα αβγά φιδιού και κατέβηκε στο κατώι. Τα έβαλε μέσα στη μαξιλαροθήκη του Πέτρου. Τράβηξε και την κουρτίνα για να τα θερμάνει ο ήλιος. Η ζέστη θα βοηθούσε τις μικρές οχιές να σπάσουν το τσόφλι. Για να μάθει ο αλέκιαστος Πέτρος να μην βασανίζει σαύρες.

Κατόπιν η Ρόζα έγραψε στον αδελφό της ένα σημείωμα με τα καθέκαστα και πήγε στη Σχολή. Ευτυχώς βρήκε τη φοράδα σελωμένη. Καβάλησε και πήγε προς την επάνω πύλη του χτήματος. Άνοιξε την πύλη και… έκπληξη. Εκείνη ακριβώς την ώρα επέστρεφε ο πατέρας της από τη θάλασσα. Είχε βάλει τα σερφ μέσα στη νεκροφόρα.

- Για πού το έβαλες Ρόζα;

- Εδώ δίπλα πάω, στα Κιόνια, στη Στέλλα.

- Στα Κιόνια με τη φοράδα; Τρελάθηκες;

- Είναι ανάγκη.

- Η Στέλλα σήμερα προσεύχεται. Είναι η πρώτη Παρασκευή του μήνα. Πήγε στο Ξώμπουργο.

Η Στέλλα ήταν Καθολική, όπως πολλοί Τηνιακοί. Εκκλησιαζόταν συχνά, έκανε κατήχηση σε παιδιά και η Ρόζα ήξερε το πρόγραμμά της απέξω. Την κατασκόπευε για να ξέρει ποιες μέρες μπορεί να πάει στη φάρμα. Όλη η οικογένεια Δελλατόλα γνώριζε το πρόγραμμα της Στέλλας. Στο Ξώμπουργο βρισκόταν ο ναός της Ιεράς Καρδίας και οι Φράγκοι, όπως αποκαλούν τους Καθολικούς στο νησί, μπορούσαν να πάνε εκεί να προσευχηθούν όλοι μαζί. Την πρώτη Παρασκευή του μήνα πηγαίνουν για μια ιδιαίτερη ευλάβεια.

Το Ξώμπουργο είναι ένας τεράστιος βράχος, που δεσπόζει στη μέση του νησιού. Εκεί ζούσαν οι κάτοικοι του νησιού την εποχή που υπήρχαν πειρατές. Είχαν χτίσει ένα κάστρο με τείχη και πολεμούσαν από εκεί πάνω τους ληστές της θάλασσας.

Η Ρόζα πήγε τελικά το απόγευμα στη φάρμα. Στα κρυφά έδειξε στη Στέλλα το μπουκάλι με τη ρακή και την ουρά.

- Δεν χρειαζόταν να φυλάξεις την ουρά. Τι να την κάνουμε μια ουρά αν δεν έχουμε το ζώο;

Η Ρόζα εξήγησε ότι ένα πολύ καθαρό παιδί μάλλον τραυμάτισε το ερπετό.

- Κάνεις λάθος Ρόζα, είπε η Στέλλα. Η σαύρα έκοψε μόνη της την ουρά. Αυτό κάνει όποτε νιώθει ότι βρίσκεται σε κίνδυνο. Και μετά γίνεται κάτι ξεχωριστό. Η ουρά ξαναμεγαλώνει. Εσύ να προσέχεις όμως γιατί αν σου κοπεί ένα δάχτυλο δεν θα ξαναφυτρώσει.  

Η Ρόζα παρ’ ολίγον να λιποθυμήσει. Το δάχτυλο δεν θα ξαναφύτρωνε και ο Πέτρος δεν θα ξαναζωντάνευε αν τον δάγκωναν μικρές οχιές. Έπρεπε να επιστρέψει γρήγορα στο σπίτι. Μπήκε στη νεκροφόρα και άρχισε να πατάει την κόρνα. Ο πατέρας της πετάχτηκε απορημένος από το μπαλκόνι της Στέλλας.

- Πάμε πίσω, είναι ζήτημα ζωής και θανάτου, φώναξε ο Ρόζα, βγάζοντας το κεφάλι της από το παράθυρο του οχήματος.

Ο Φραγκίσκος Δελλατόλας της έκανε το χατίρι να φύγουν στα γρήγορα γιατί βαριόταν τη γκρίνια της. Έφτασαν στα Λουτρά και η Ρόζα άρχισε να τρέχει προς το σπίτι. Διασταυρώθηκε όμως με το Μάνθο, ο οποίος με δάκρυα στα μάτια της ανακοίνωσε ότι ο Πέτρος είναι ήδη μέσα στο φέρετρο. Πήγαν μαζί, χεράκι χεράκι στο Γραφείο Τελετών. Πράγματι ο Πέτρος ήταν ξαπλωμένος με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος και τα μάτια κλειστά.

Η Ρόζα πήρε μέσα σε ένα δευτερόλεπτο την απόφασή της. Έτρεξε στο σπίτι και πήρε το γαλάζιο παρεό της μαμάς της. Ήταν γαλάζιο με κόκκινα ψαράκια αλλά δεν υπήρχε κάτι άλλο σε γαλάζιο. Το φόρεσε στο κεφάλι της, όπως φορούν οι Ουρσουλίνες μοναχές το βέλο. Πήγε τρέχοντας στη Σχολή και άρχισε να τραβάει το κορδόνι που είχαν αντί για κουδούνι. Στην πόρτα εμφανίστηκε η γιγάντια αδελφή Ανιές, με μπόι 2.02 μέτρα.

- Είμαι δολοφόνος, τον σκότωσα. Ποιος θα με συγχωρέσει τώρα; Πρέπει να γίνω μοναχή, να εξιλεωθώ. Έβαλα αβγά οχιάς στο μαξιλάρι ενός παιδιού και το σκότωσα. Όχι ένα αβγό, πέντε αβγά οχιάς.

Τότε μόνο η αδελφή Ανιές κατάλαβε το νόημα του παρεό στο κεφάλι. Πήρε την μικρή από το χέρι και την οδήγησε στη βιβλιοθήκη. Χωρίς να πει λέξη άρχισε να τοποθετεί στο γραφείο μπροστά της διάφορους τόμους ερπετολογίας.

- Λοιπόν Ρόζα, μπορείς να διαβάσεις αυτά εδώ τα βιβλία αν θέλεις να αποφύγεις τη ζωή σε μοναστήρι. Για να μην παιδεύεσαι θα σου πω ότι οι οχιές δεν κάνουν αβγά. Είναι τα μόνα φίδια που γεννούν μικρά φιδάκια. Οπότε τα αβγά που έβαλες στο προσκέφαλο ήταν μάλλον αβγά ορτυκιού.

- Τι, τι, με κορόιδεψαν όλοι; Με κορόιδεψαν στα Δυο Χωριά που μου τα δώσανε, με κορόιδεψε ο αδελφός μου, με κορόιδεψε ο κύριος καθαρούλης;»

Μισή χιλιετία ελληνισμός στη Νάπολη. Άρθρο στην Ελληνική Διασπορά, διμηνιαία έκδοση του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων/Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων

Δείτε σελίδες 22/23 

http://omogeneia.ana-mpa.gr/flip/134/index.html

Περί Γελλούς

Γελλώ γαρ τις ην παρθένος, και επειδή αώρως ετελεύτησε, φασίν οι Λέσβιοι αυτής το φάντασμα επιφοιτάν επί τα παιδία, και τους των αώρων θανάτους αυτή ανατιθέασι. Paroemiographi graeci, 1

Γελλώ, είδωλον Εμπούσης. Ησύχιος

Γέλλω ... δαίμων, ην γυναίκες τα νεογνά παιδία φασίν αρπάζειν. Σαπφώ 47

Είδος στρίγγλας φαίνεταi ην και η Γελού, είς ην απέδιδον τους προώρους θανάτους. Ο Αλλάτιος αναφέρει μακράν ιστορίαν, πολλάς ομοιότητας με τας σημερινάς περί στριγγλών διηγήσεις περιέχουσαν, περί των Αγίων Διονυσίου και Ζηνοδώρου καταδιωκόντων  την Γελλώ. Νικόλαος Πολίτης

Ηρεμιστικό

Κάπως οι μνήμες του νησιού, είτε ήταν τοπία, είτε ο ήχος από το κουρδιστό ρολόϊ της γιαγιάς, τικ-τοκ, τικ-τοκ, είτε τα τζιτζίκια ή ο ασταμάτητος αέρας, ή οι μυρουδιές από ρακιζιά ή κατώγια, ή η καμπάνα τα ξημερώματα ή το σούρουπο ήταν βάλσαμο, στα όποια προβλήματα είχα εδώ κοντά, ή σε μακρινές χώρες.

Άλλαξαν τα τοπία, όχι πάντα προς το καλύτερο, και δυστυχώς ερήμωσε το μέρος, ή μετακινήθηκαν οι άνθρωποι στην Αθήνα και την Χώρα. Οι λίγοι που έμειναν πίσω έλεγαν μέχρι πρόσφατα, «πότε θα πέσει καμιά πείνα να ξανάρθει ο κόσμος στα χωριά», με αναμνήσεις από την κατοχή...

http://ophioussa.blogspot.gr/2008/10/blog-post_1941.html

Ευελπιστούμε σε μία νέα και δυναμική συλλογική προσπάθεια, εκ μέρους της Ομοσπονδίας, συμμετοχής όλων των Κοινοτήτων-Mελών και σε ένα κοινό σχέδιο δράσης με στόχο την προώθηση και ανάδειξη του ελληνισμού στην Ιταλία.

4 November 2013 · in Συνελεύσεις, Εκδηλώσεις

Νέο Διοικητικό Συμβούλιο

Στις 26 Οκτωβρίου 2013 συνήλθε στην έδρα της Ελληνικής Κοινότητας του Μιλάνου το πρώτο Δ.Σ. με τους συμβούλους της ΟΕΚΑΙ που εκλέχτηκαν στο πρόσφατο Τ.Σ. στο Μιλάνο.

Κοινοποιούμε τη σύνθεση του νέου Δ.Σ. με τις αρμοδιότητες των Συμβούλων του Εκτελεστικού:

-  Πρόεδρος: Γιάννης Κορίνθιος

-  Αντιπρόεδρος: Μαρία Χαπαλόγλου

-  Γραμματέας: Νίκος Φράγκος

-  Ταμίας: Κώστας Μπουζάλης

-  Σύμβουλος: Δημήτρης Φέσσας

-  Σύμβουλος: Γιώργος Σολωμός

-  Σύμβουλος: Ντίνα Μπαλαφούτη

-  Σύμβουλος: Γιάννης Αλεξανδράτος

-  Σύμβουλος: Παύλος Φουρλόττι

Σύντομα θα ανακοινωθούν οι διοικητικές αρμοδιότητες των άλλων συμβούλων και τα γνωμοδοτικά όργανα που θα πλαισιωθούν και με προσωπικότητες αναγνωρισμένου κύρους της Ομογένειας.

Η Ελληνική Κοινότητα Νεαπόλεως και Καμπανίας εύχεται στον νεοεκλεγέντα πρόεδρο της ΟΕΚΑΙ κ. Γιάννη Κορίνθιο, ιδρυτικό μέλος της Κοινότητάς μας, και σε όλα τα νέα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου, καλή και δημιουργική δουλειά.

Ευελπιστούμε σε μία νέα και δυναμική συλλογική προσπάθεια, εκ μέρους της Ομοσπονδίας, συμμετοχής όλων των Κοινοτήτων-Mελών και σε ένα κοινό σχέδιο δράσης με στόχο την προώθηση και ανάδειξη του ελληνισμού στην Ιταλία.

http://comunitaellenicanapoli.it/el/nuovo-consiglio-direttivo/

Το Πρώτο Σκαλί

Το πρώτο σκαλί

Εις τον Θεόκριτο παραπονιούνταν

μιά μέρα ο νέος ποιητής Ευμένης·

«Τώρα δυό χρόνια πέρασαν που γράφω

κ' ένα ειδύλιο έκαμα μονάχα.

Το μόνον άρτιόν μου έργον είναι.

Αλλοίμονον, είν' υψηλή το βλέπω,

πολύ υψηλή της Ποιήσεως η σκάλα·

και απ' το σκαλί το πρώτο εδώ που είμαι

ποτέ δεν θ' αναιβώ ο δυστυχισμένος».

Ειπ' ο Θεόκριτος· «Αυτά τα λόγια

ανάρμοστα και βλασφημίες είναι.

Κι αν είσαι στο σκαλί το πρώτο, πρέπει

νάσαι υπερήφανος κ' ευτυχισμένος.

Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι·

τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα.

Κι αυτό ακόμη το σκαλί το πρώτο

πολύ από τον κοινό τον κόσμο απέχει.

Εις το σκαλί για να πατήσεις τούτο

πρέπει με το δικαίωμά σου νάσαι

π ο λ ί τ η ς  εις των ιδεών την  π ό λ ι.

Και δύσκολο στην πόλι εκείνην είναι

και σπάνιο να σε πολιτογραφήσουν.

Στην αγορά της βρίσκεις Νομοθέτας

που δεν γελά κανένας τυχοδιώκτης.

Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι·

τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα».

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης