ΤΑ ΚΕΛΛΙΑ ΤΗΣ ΤΗΝΟΥ

ΤΑ ΚΕΛΛΙΑ ΤΗΣ ΤΗΝΟΥ
Και στα Κελλιά με χρώματα άσπρα και ήλιο μεθούν

venerdì 25 novembre 2011

Grecia e Italia legate da una storia 'comune'

Finestra sul Greco

a cura di Jannis Korinthios

La Grecia e l'Italia, grazie al Mediterraneo, sono legate da millenni da una storia 'comune', scandita da migrazioni, incontri e scontri, innesti, fusioni e fratture.
Fin dall'antichità in Italia meridionale è attestata stabilmente un' 'altra Grecia'. Possiamo dire che a partire dalle prime colonizzazioni in poi, migrazioni reiterate hanno contribuito a conservare in Italia meridionale una diaspora dinamica, diffusa, endemica e ben integrata, segnando in diacronia profondamente la storia complessiva di tutta questa regione, la cultura e la lingua.
E pure quando Roma si impossessò della Grecia, l'impatto non produsse effetti solo negativi, visto che, proprio attraverso Roma e il suo impero universale, la cultura greca si diffuse anche in Occidente.
Successivamente, dalla metà del VI sec. d. Cr. e sino alla metà del XI sec., l'Italia meridionale rimase nell'orbita della cultura greca.
Molte migrazioni di popolazioni greche seguirono anche dal XIV sec. e durante i secoli successivi che mantennero costante la presenza greca in molte città e paesi.
Ancora ai nostri giorni sopravvivono in Italia meridionale due insulae di lingua greca, in Calabria e nel Salento. La persistenza a tutt'oggi della lingua greca oppone sostenitori di tre tesi; i primi sostengono la continuità ininterrotta dall'antichità, i secondi affermano che questi dialetti sarebbero residui di migrazioni durante il millennio bizantino, mentre gli ultimi sostengono una tesi intermedia.
La cultura e la lingua sono in effetti sistemi che sussistono in dipendenza di fattori situazionali e avanzano e si ritraggono a seconda di vicende storiche che incidono sul destino di una civiltà; occorre però rilevare che la cultura persiste anche dopo l'estinzione della lingua che la veicola.
Ormai gli ultimi avanzi linguistici del grecoitalico sono arretrati in Italia meridionale verso sud-est e ineluttabilmente si estingueranno. Permangono tuttora tracce del greco nei dialetti meridionali.

Per Gerhard Rohlfs:

non v'è regione d'Italia ove l'elemento affiori talmente manifesto e potente [...] E non sono solo vocaboli singoli e sono centinaia che hanno invaso questi dialetti, ma è qualche cosa che tocca l'essenza stessa del linguaggio. È lo spirito della lingua greca che scaturisce da ogni discorso, che balza dalla bocca del più umile contadino.

Allegati:
Scarica questo file (apertura in gr.pdf)Testo in greco134 Kb
http://cla.unical.it/index.php/aree-di-studio-e-progettazione/finestra-sul-greco.html

mercoledì 23 novembre 2011

Οι ηλικιωμένοι στα όρια της απελπισίας



Αυτό το μήνα στην Ελλάδα οι συνταξιούχοι πήραν μειωμένες συντάξεις λόγω των περικοπών στα επιδόματα.

Έχω την εντύπωση ότι τις περισσότερες θυσίες τις κάνουν οι οικονομικά ασθενέστεροι. Τα μέτρα αυτά πλήττουν ανεπανόρθωτα και αισχρά τους υπερήλικες κα ευπαθέστερους.

Γιά πέστε μου πως μπορεί να τα βγάλει πέρα ένας 80άρης ή 90άρης με πενιχρή σύνταξη, όταν έχει να πληρώνει κάθε μήνα και μια γυναίκα για να τον φροντίζει μέρα και νύχτα;

Πού θα βρει τα ευρώ για να φάει, να πληρώσει τη θέρμανση, το ηλεκτρικό, το τηλέφωνο, το ντύσιμο, τα φάρμακα; Και πώς θα πληρώσει το χαράτσι για το πτωχικό του σπίτι; Κι αν έχει και νοίκι, πως θα ανταπεξέλθει σε όλα τα έξοδα διαβίωσης;

Οι κύριοι που αποφάσισαν, ελαφρά τη καρδία, αυτά τα απάνθρωπα μέτρα δεν ζούνε με μισθούς και συντάξεις πείνας.

Ντροπή τους!

Στην Ελλάδα του σήμερα η πολιτεία δυστυχώς παραμελεί και εγκαταλείπει τους ηλικωμένους, δηλαδή τους ανθρώπους που δούλεψαν σκληρά στη ζωή τους, που πολέμησαν για τη λευτεριά της πατρίδας και συνέβαλαν στην πρόοδο της.

Οι άνθρωποι αυτοί αν δεν έχουν παιδιά να τους βοηθήσουν είναι καταδικασμένοι να πεθάνουν από ανέχεια. Πως θα ξεχειμωνιάσουν φέτος; Και όσοι έχουν ακόμα χαμηλότερες συντάξεις και είναι κατάκοιτοι;

Τέτοια κατάντια και τέτοιος εξευτελισμός δεν τους έπρεπε στα τελευταία χρόνια της δοκιμασμένης και πολυτάραχης ζωής τους.

Η Τήνος στα τηλεοπτικά κανάλια της Ιταλίας.


Τελευταία η Τήνος είναι στα τηλεοπτικά κανάλια της Ιταλίας, ιδιωτικά και κρατικά. Πολύς κόσμος την ανακάλυψε έτσι στην Τηλεόραση και έμεινε ενθουσιασμένος.


Dal 31 ottobre, dal lunedì al venerdì alle 17.30 (e in replica alle 9.00 e alle 14.30), arriva Voglio vivere così (A Place in the Sun), il programma di Channel4 che racconta le storie di chi ha deciso di punto in bianco di mollare tutto e cambiare vita. Ma se state pensando ad un people show avete sbagliato di grosso, la “nuova vita” è solo un incipit: al centro del nuovo programma di lifestyle di Cielo ci sarà infatti… l’acquisto di una nuova abitazione.


Episodio 1, 31 ottobre: Andros e Tinos

Le storie vere di chi si è trasferito in luoghi da sogno e ha deciso di cambiare vita: oggi Brenda e Lesley sono alla ricerca della casa ideale tra Andros e Tinos, due bellissime isole ancora poco note dell’arcipelago greco delle Cicladi


Eπίσης την δείξανε ένα σάββατο πριν δυό βδομάδες στη LINEA BLU, RAI 1.

martedì 22 novembre 2011

L'Europe d'aujourd'hui est affaiblie par une crise sans précédent

Europe : de la faillite politique à la dictature économique

LE PLUS. Union monétaire et économique, l'Europe d'aujourd'hui est affaiblie par une crise sans précédent. Marx l'avait prédit : l'économie préside le politique. Poussée à son paroxysme, la loi des marchés est-elle en train de tuer la démocratie ?

Daniel Salvatore Schiffer

> Par Daniel Salvatore Schiffer philosophe

Edité par Louise Pothier Auteur parrainé par Jean-Marcel Bouguereau

Je ne suis pas marxiste. Je ne l’ai jamais été et je ne le serai très certainement jamais. Mais s’il est une vérité qui demeure néanmoins incontestable, sur le plan de l’analyse philosophique, c’est bien celle que Marx énonça, secondé en cela par Engels, dans l’historique "Manifeste du parti communiste", publié en 1847, déjà. À savoir : ce sont les infrastructures économiques, autrement dit l’activité de production, qui conditionnent les superstructures politiques, y compris dans leur dimension morale.

Statue de Karl Marx en Allemagne (Uwe Meinhold/AP/SIPA)

Statue de Karl Marx en Allemagne (Uwe Meinhold/AP/SIPA)

Cet axiome, auquel le social-démocrate et européen convaincu que je suis reconnaît volontiers toute la pertinence conceptuelle, Marx le corrobora, dans ce même "Manifeste", par une formule restée célèbre tant elle frappa alors les esprits : "Les idées dominantes d’une époque n’ont jamais été que les idées de la classe dominante."

C’est bien là, en effet, cette nouvelle loi (la loi du marché, serais-je tenté de dire ici) qui semble présider aujourd’hui et plus que jamais, au destin de bon nombre des pays de notre Europe, au premier rang de laquelle émergent bien évidemment, ainsi que nous venons de le voir tout récemment, la Grèce et, surtout, l’Italie.

Car que sont leurs nouveaux chefs de gouvernements, Lucas Papadémos (jadis gouverneur, de 1994 à 2002, de la Banque centrale de son pays) pour la Grèce et Mario Monti (autrefois conseiller international, en 2005, de la banque d’affaires américaine Goldman Sachs) pour l’Italie, sinon de purs et simples économistes, eux-mêmes aux ordres d’un nouveau genre, mais non pour autant moins pernicieux, d’oligarchie ?

Goldman Sachs, le fil conducteur coupable

Davantage : le tout nouveau directeur de la Banque centrale européenne, Mario Draghi, n’est-il pas, lui aussi, un ancien haut fonctionnaire de cette même Goldman Sachs ? C’est du reste là, cette très puissante institution financière, fleuron de Wall Street, ce qui relie, tel un discret mais efficace fil conducteur, ces trois récents dirigeants européens. Pour le moins paradoxal lorsque l’on sait que Goldman Sachs est sous le coup, depuis 2011, d’une plainte pour une gigantesque fraude fiscale : elle aurait vendu des produits dérivés - les fameux "swap" - permettant de dissimuler une partie de la dette souveraine des États-Unis et serait donc, comme telle, à l’origine de la crise des "subprimes", c’est-à-dire, par ricochet, de notre crise financière elle-même !

L’arnaque, totale, serait magnifique dans son cynisme, si elle n’était à ce point, sur le plan éthique, honteuse. À moins, pire encore, que ces prétendus spécialistes ne soient, dans leur propre domaine, que d’illustres incompétents, quoi que le système veuille bien nous faire croire, puisqu’ils n’ont jamais pu endiguer auparavant, ni simplement prévenir (laissons-leur là le bénéfice du doute, outre celui de leur immense profit), cette même crise. Au contraire : ils en sont les premiers et vrais responsables.

Drapeaux grec et européen (ARIS MESSINIS / AFP)

Drapeaux grec et européen (ARIS MESSINIS / AFP)

En Europe, l'économie prime sur la politique

Et, pourtant, ce sont bien ces louches technocrates de la haute finance qui, privés en outre de toute légitimité démocratique puisque ce ne sont pas les peuples qui les ont élus, se voient soudain propulsés, sans que nous n’ayons jamais été consultés sur la question, à la tête de nos gouvernements.

Autant dire, effectivement, que Marx a donc plus que jamais, fût-ce a posteriori, raison : c’est bien l’économie qui détermine aujourd’hui, au déni de toute démocratie, la politique !

Ce ne fut toutefois pas là la seule vérité que Karl Marx énonça, comme l’observèrent autrefois Louis Althusser (voir "Pour Marx") ou Jacques Derrida (voir "Spectres de Marx"), au sein de son œuvre philosophique. Ainsi écrivit-il également, dans "Le Capital" cette fois, cette autre sentence phare de sa critique du capitalisme : "La circulation des marchandises est le point de départ du capital."

Et, de fait, loin de se vouloir au départ une entité politique, encore moins sociale, c’est comme un espace uniquement économique fondé sur la libre circulation des marchandises et donc, comme tel, essentiellement capitaliste, que notre Union Européenne elle-même naquit en 1957, avec le traité de Rome. Preuve en est que cette actuelle UE se dénomma longtemps, jusqu’en 1992 (date de l’entrée en vigueur du plus politique traité de Maastricht), "Communauté Économique Européenne", appellation alors synthétisée sous le sigle de CEE.

Rien d’étonnant, en d’aussi bancales fondations, si, au bout de pareil processus logique, ce sont des banquiers, eux-mêmes issus de ce symbole du capitalisme le plus sauvage qu’est Goldman Sachs, qui, sans jamais rien nous demander de surcroît, prennent effectivement aujourd’hui la tête, fût-elle malade, de nos Etats. Motif, précisément, pour lequel les "indignés" ont raison de se révolter à l’heure de la mondialisation, sur les différentes places publiques, à défaut d’être financières, celles-là, des capitales européennes, quand ce ne sont pas, plus largement encore, les métropoles américaines, voire, bientôt, asiatiques.

La dictature de l'horreur

En résumé, c’est donc ce déficit politique de départ qui provoque à l’arrivée - c’est là son effet pervers le plus manifeste - cette dictature économique à laquelle nous assistons actuellement. De sorte que, paraphrasant à nouveau ici le Marx de la toute première phrase de son "Manifeste du parti communiste", nous pourrions aisément dire, à notre tour, qu’un spectre hante l’Europe contemporaine : la dictature financière, que la lucide Viviane Forrester, en 1996, baptisa très justement, reprenant là une formule de Rimbaud en ses "Illuminations", d'"horreur économique" !

Yves Charles Zarka, professeur de philosophie politique à la Sorbonne, expliqua parfaitement bien, lors du colloque qu’il vient d’y organiser autour de la pensée comme de la figure de Jürgen Habermas, ce danger qui nous guette : "Nous vivons un moment décisif dans l’histoire de l’Europe, celui dans lequel le projet d’une Union est mis en péril et risque de sombrer dans une dislocation périlleuse pour les États, c’est-à-dire les peuples qui la composent." Et de conclure cet important débat par cette réflexion aussi dramatique, elle aussi, que judicieuse : "Ce n’est pas seulement l’Union Européenne qui est en péril, mais aussi la civilisation dont elle est porteuse."

L'économie contre la démocratie

D’où, urgente, cette autre question, fondamentale, pour l’avenir de nos sociétés modernes : cette Union Européenne que nous avons nous-mêmes appelé de nos vœux se construirait-elle, à l’heure actuelle, sur la destruction, non seulement des États, mais, plus spécifiquement encore, de la souveraineté populaire et, donc, contre la démocratie elle-même ?

Si tel était le cas, le paradoxe, bien évidemment, ne serait pas des moindres : ce serait ses propres valeurs, son rêve humaniste, sa vision de la liberté et sa conception de la tolérance, que l’Europe, par cette nouvelle forme de dictature - la dictature économique, précisément, après les diverses dictatures, de par le monde, politiques, idéologiques, militaires ou religieuses -, nierait, ainsi, de la manière la plus hypocritement vile qui soit.

Bref : la mondialisation, cet autre et nouveau nom du totalitarisme à venir ?


http://leplus.nouvelobs.com/contribution/216226;europe-de-la-faillite-politique-a-la-dictature-economique.html

giovedì 17 novembre 2011

Processo alla strega, Sassari, Teatro Ferroviario, 18-19 novembre 2011




"Cellina, la strega, è venuta
da me una notte in cui
non riuscivo a dormire.
Erano le due.
Mi si sedette accanto e mi
toccò la spalla con la mano
ancora calda e mi resi conto
che lei esisteva davvero e non
solo dentro la mia testa.
Decisi di ascoltarla.
Lei mi dettò questa storia che
io qui riporto così come me
l'ha raccontata.
Ma alcuni particolari
imbarazzanti ho preferito
tenerli per me..."
Celestina Masia
autrice del PROCESSO ALLA STREGA
Ho visto la prima e la replica. Sono uscito entusiasta e mi sono fatto una bella passeggiata per i vicoli di Sassari antica con Celestina, fumando un sigaro. La regia, la scenografia e la coreografia mi hanno sorpreso per la loro originalità e gli stilemi adottati e sperimentati. Il coro era ben ideato secondo moduli antichi e classici. In effetti c'era anche il corifeo. I video erano impostati bene con il testo. Ho notato con piacere che la messa in scena ha rispettato il testo e l'idea sottostante della autrice.
Sono contento per Celestina che ha avuto la fortuna di vedere il suo testo in scena, davanti ad un pubblico molto attento e partecipe. So che questa esperienza l'ha arricchita moltissimo.
Complimenti a tutto il gruppo della Materia Grigia e al regista!
P.S. Al Vecchio Mulino si mangia e si beve bene.


lunedì 14 novembre 2011

Processo alla strega

PROCESSO ALLA STREGA
di Celestina MASIA
regia di Pier Paolo CONCONI
TEATRO FERROVIARIO di Sassari
Venerdì 18- Sabato 19 novembre 2011, ore 20.45
http://materiagrigia.splinder.com/

domenica 13 novembre 2011

Hallelujah per la caduta del governo







Che bella sensazione svegliarsi di domenica senza Berlusconi, Brunetta e Bossi, Calderoli e Carfagna, Rotondi e La Russa, Sacconi e Gelmini.
Un senso piacevole di liberazione e leggerezza, con un sole gioioso che saluta l'Italia che verrà.
Alleluia!
L'Italia riparte cantando, dopo un ventennio da dimenticare. Per molte ragioni. Anche per i voti dati a Berlusconi dalla maggioranza degli italiani.

sabato 12 novembre 2011

Στη Ρώμη και στο Κίεβο γιορτάζουν την ... απελευθέρωση, αναμένοντας τις εξελίξεις.


CIAO BERLU - Les féministes de Femen célèbrent le départ de Berlusconi devant l'ambassade d'Italie à Kiev. (REUTERS/Vladimir Sindeyev)
http://reviews.in.gr/world/Italy

venerdì 11 novembre 2011

Ήγγικεν η ώρα.





Σήμερα διάβασα στο διαδίκτυο κι αυτό το αξεπέραστο σχόλιο που χαρακτηρίζει ορισμένα ημεδαπά στενά και αρρωστημένα μυαλά:
Ο Λουκάς Παπαδήμος ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΝ......ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ! Όλα τα είχαμε, ο Προτεστάντης Πρωθυπουργός μας έλειπε!!!
Αλλά και η προηγούμενη κυβέρνηση δεχόταν πυρά από τα ίδια ημεδαπά στενοκέφαλα μυαλά για εβραϊκές κλίκες στο Υπουργείο Παιδείας και άλλα ανάλογα χαριτολογήματα για τον Πρωθυπουργό.
Κάθε τόσο οι διάφοροι ... Ελληνάρες μας ξεφουρνίζουν ... άρες ... μάρες ... κουκουνάρες και άλλες περεμφερείς ... κουταμάρες.
Ας σοβαρευτούνε λίγο, γιατί είναι γελοίοι και ... ανεδαφικοί.
Δεν έχουν καταλάβει οι μπουμπούνες θρησκόληπτοι ότι Έλληνας και Ορθόδοξος δεν είναι όροι ταυτόσημοι. Από αιώνες!
Δηλαδή οι ορθόδοξοι των Σκοπίων τί είναι τότε;
Στην Ελλάδα πρέπει να ξεπεραστεί αυτή η σύγχυση με συνταγματικό διαχωρισμό Κράτους και Εκκλησίας.
Θα κάνει καλό και στο Κράτος και στην Ορθόδοξη Εκκλησία, αλλά και στις άλλες θρησκευτικές κοινωνίες που είναι αυτόχθονες, ριζωμένες και ενσωματωμένες στην ευρύτερη πανελλήνια κοινωνία. Από αιώνες!
Είμαστε στην Ευρώπη, ή μήπως κάνω λάθος;
Ας προσγειωθούμε λοιπόν!
Οι καιροί ου μενετοί.
Ήγγικεν η ώρα!
Απόδοτε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ.

Τα παιχνίδια των αριθμών σήμερα: 11.11.11, στις 11.11 το πρωί

Σήμερα, 11.11.11, οι αριθμοί παίζουν με τη μοίρα μας.
Σε λίγο η ώρα θα σημάνει 11.11.

giovedì 10 novembre 2011

I Numeri di oggi: 11/11/11, ore 11:11.


Oggi la sequenza numerica inusuale nel calendario: accadde solo l'11 novembre del 1111 e non capiterà più. L'evento culminerà alle ore 11:11.

Una data ancora più ossessivamente dispari, più maniacalmente omogenea, apparve sul calendario solo nove secoli fa, in pieno Medioevo, ovvero l'11 novembre del 1111. E non capiterà mai con altre cifre (non ci sarà mai, per dire, un 22/22/22: il calendario gregoriano contempla solo dodici mesi). Anche il giorno della terrificante profezia Maya, il 21 dicembre 2012, ha in realtà un suono meno martellante di quello che rende unica la data di venerdì prossimo, quella sfilza di asticelle che la trasforma nell'orgia dell'Uno, nell'esasperazione del Dispari, nel sabba del Primo Numero Primo, nell'apoteosi dell'Unico Divisore Universale.

l'Uno fa impressione, odora di divinità, è un numero presuntuoso, prepotente, geloso, misantropo, solitario. L'Undici, che lo duplica come allo specchio, ne ha ereditato il mistero e il carattere, ma è anche un numero poetico (l'endecasillabo, principe dei versi), cinematografico (Ocean's Eleven), musicale (tra il Do e il Si ci sono undici intervalli di mezzo tono). Aritmeticamente è l'inizio di una nuova decina: ripartenza, rinnovamento del ciclo dei numeri; antropologicamente è il primo numero "mentale" perché non si può più contare con le dita.

Nella cabala ebraica, l'undicesima sefirà corrisponde alla Da'at, la Conoscenza; nei tarocchi, la carta 11, la Principessa che strangola il Leone, è simbolo della Forza; nelle carte francesi è il Fante, simbolo dell'Amore; nella Smorfia napoletana l'11 corrisponde a un sogno pieno di topi; secondo la numerologia esoterica "undici è il numero due in una ottava maggiore ed è considerato un numero maestro, ed è associato ad apertura mentale, intuizione, idealismo e visione". L'undicesima maglia del calcio è (era...) l'ala sinistra, l'11 settembre è l'ultima data infausta, e fu l'Apollo 11 a portare i primi uomini sulla Luna.

Che cosa potrà mai accadere allora, alle ore 11.11 del giorno 11/11/11? Nell'ora e nel minuto supremo in cui gli Uno saranno dieci tondi, e tutti in fila? O ancora meglio appena un secondo dopo, quando gli Uno saranno addirittura e proprio undici? Non si sa, ma varrà la pena di conservarne memoria, qualunque cosa accada, anche nulla.
di MICHELE SMARGIASSIla Repubblica, 8 novembre 2011

mercoledì 9 novembre 2011

Το 454 π.Χ στη Δήλο το πρώτο κραχ στον κόσμο



Η πρώτη πτώχευση στην παγκόσμια ιστορία σημειώθηκε το 454 προ Χριστού στον Ναό της Δήλου. Τον 4ο αιώνα π.Χ. στον Ναό του Απόλλωνα στη Δήλο βρίσκονταν οι θησαυροί της συνομοσπονδίας των ελληνικών πόλεων-κρατών κάτω από την ηγεσία της Αθήνας. Εκεί φυλασσόταν το τεράστιο ποσό των εισφορών των συμμάχων και εκεί γίνονταν οι συναντήσεις των αντιπροσώπων.

Οι πόλεις-κράτη συνέβαλαν στο ταμείο με τη μορφή οικονομικών πόρων, στρατευμάτων και πλοίων, ενώ τα μέλη είχαν ισότιμη ψήφο στο συμβούλιο που είχε δημιουργηθεί.

Το ποσό της οικονομικής συμβολής καθοριζόταν από την Αθήνα, η οποία κατάφερε κάποια στιγμή να μεταφερθεί το θησαυροφυλάκιο της Συμμαχίας από τη Δήλο στην Αθήνα, καθώς πολύ σύντομα η Δηλιακή Συμμαχία εξελίχθηκε σε Αθηναϊκή Ηγεμονία.

Ο Αριστείδης καθόρισε πρώτος το ποσό της εισφοράς για κάθε πόλη με τόσο δίκαιο τρόπο που οι σύμμαχοι τον ονόμασαν "τον δικαιότερο από όλους τους ανθρώπους".

Το 454 π.Χ., λοιπόν, και ενώ η περίφημη αθηναϊκή συμμαχία έχει ανασυσταθεί, 13 πόλεις-κράτη προχώρησαν σε δανεισμό από τον Ναό της Δήλου. Οι δέκα πόλεις-κράτη, όμως, δεν μπορούσαν να αποπληρώσουν τα χρέη τους, προχωρώντας έτσι στην πρώτη... στάση πληρωμών της παγκόσμιας ιστορίας!

Δύο από τις δέκα πόλεις-κράτη, μάλιστα, δεν μπόρεσαν τελικά να αποπληρώσουν τα χρέη τους, ενώ οι υπόλοιπες οκτώ ζήτησαν αυτό που αποκαλείται... επαναδιαπραγμάτευση χρέους.

Η στάση πληρωμών στην Αρχαία Ελλάδα δεν ήταν, λοιπόν, άγνωστο φαινόμενο, διότι -όπως λέγεται- οι αρχαίοι Ελληνες ως έμποροι αναγνώριζαν αυτό που αποκαλείται σήμερα συνυπευθυνότητα χρέους - δηλαδή ότι ο δανειστής πρέπει να αναλαμβάνει μερίδιο του ρίσκου αν κάτι πάει στραβά.

Το θέμα είναι, πάντως, ότι πολλά από τα δάνεια χορηγήθηκαν τότε με τη σίγουρη πρόβλεψη ότι ο οφειλέτης θα αποδειχτεί τελικά ανίκανος να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του.

Μετά το "κανόνι" ο Περικλής μετέφερε το ταμείο της Συμμαχίας στην Ακρόπολη της Αθήνας. Εκτοτε οι αποφάσεις λαμβάνονταν μόνο από την Αθήνα και ο φόρος οριζόταν από την Εκκλησία του Δήμου.

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22770&subid=2&pubid=63413537

lunedì 7 novembre 2011

Ελιά, κρεμμύδι και ξερό ψωμί. Κι απ΄την αρχή!

Μόλις γύρισα από την Τήνο και οι εντυπώσεις μου από την Ελλάδα οδυνηρές.
Δύσκολα τα χρόνια, μού έγραψε και μια φίλη, αλλά εμείς θα επιζήσουμε, λέει, κι ας είμαστε φτωχοί, αρκεί να έχουμε τα μάτια μας δεκατέσσερα από δω και πέρα.
Εγώ με τη σειρά μου καταφεύγω στη ...λογοτεχνία, για να καταγράψω τα εν οίκω εν δήμω.
Ο Καβάφης με βοηθάει να καταγράψω τα άτοπα και κακώς έχοντα και κείμενα στην ... Αποικία και τις θυσίες που μας επιβάλλουν οι ευρωπαίοι χειρούργοι και αναμορφωτές που αποσυνθέτουν την Ελλάδα, ενόσω προχωρούν τον έλεγχο και περικόπτουν τα περιττά. Το θέμα είναι τί θα αφήσουν πίσω τους, όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία τους.
Εγώ τί άλλο να προσθέσω;
Εύχομαι μόνο να μη μας πιάνουν οι
σαϊτιές του χαρομακελάρη και να μας αφήσουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι για να ξαναφτιάξουμε την Ελλάδα.

Εν μεγάλη Ελληνική αποικία, 200 π. Χ.

Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ' ευχήν στην Αποικία

δεν μέν' η ελαχίστη αμφιβολία,
και μ' όλο που οπωσούν τραβούμ' εμπρός,
ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός
να φέρουμε Πολιτικό Αναμορφωτή.

Όμως το πρόσκομμα κ' η δυσκολία
είναι που κάμνουνε μια ιστορία
μεγάλη κάθε πράγμα οι Αναμορφωταί
αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ
δεν τους χρειάζονταν κανείς). Για κάθε τι,
για το παραμικρό ρωτούνε κ' εξετάζουν,
κ' ευθύς στον νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,
με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής.

Έχουνε και μια κλίσι στες θυσίες.
Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη·
η κατοχή σας είν' επισφαλής:
η τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες Αποικίες.
Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή,
κι από την άλληνα την συναφή,
κι από την τρίτη τούτην: ως συνέπεια φυσική·
είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τι να γίνει;
σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.


Κι όσο στον έλεγχό τους προχωρούνε,
βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε·
πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς.

Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία,
κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς,
απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία,
να δούμε τι απομένει πια, μετά
τόση δεινότητα χειρουργική.-

Ίσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός.
Να μη βιαζόμεθα· είν' επικίνδυνον πράγμα η βία.
Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.
Έχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Αποικία.
Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;
Και τέλος πάντων, να, τραβούμ' εμπρός.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Τη γλώσσα μου έδωσαν Ελληνική.
Το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου.

(ΕΛΥΤΗΣ)


Που τρώει λάδι και ψωμί και λαδωτό πιτάρι,
δεν του επιάνου οι σαϊτιές του χαρομακελάρη.
( Κρητική μαντινάδα )

Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις.
(ΕΛΥΤΗΣ)