ἄνθρακες ἡμῖν ὁ θησαυρὸς πέφηνε

Τη δεκαετία του 50, παραφράζοντας Παπαδιαμάντη, χωρίς να το ηξεύρωμεν ήμεθα ευτυχείς και ολιγαρκείς. Αντίθετα τώρα αντιλαμβανόμαστε ότι άνθρακες ο θησαυρός που έχουμε στα χέρια, σύμφωνα με την έκφραση του Λουκιανού. Διάψευση ελπίδων, φαντασιώσεις, καπνός χωρίς ψητό, κάρβουνα και στάχτες.

Στο έργο του Λουκιανού Φιλοψευδής ή Απιστών, ο Τυχιάδης απογοητεύεται όταν ο σοφός Αρίγνωτος συντάσσεται με εκείνους που πιστεύουν στα φαντάσματα.
“Τί τοῦτ',” ἔφην, “ὦ Ἀρίγνωτε; καὶ σὺ τοιοῦτος ἦσθα, ἡ μόνη ἐλπὶς τῆς ἀληθείας – καπνοῦ μεστὸς καὶ ἰνδαλμάτων; τὸ γοῦν τοῦ λόγου ἐκεῖνο, ἄνθρακες ἡμῖν ὁ θησαυρὸς πέφηνε.”
Το ίδιο σε μετάφραση του Κονδυλάκη:
Τ’ είν’ αυτά, Αρίγνωτε, είπα, και συ η μόνη ελπίς της αληθείας, είσαι γεμάτος από καπνόν και φαντάσματα; Όπως η παροιμία λέγει, άνθρακες ο θησαυρός απεδείχθης.