Δεν είναι εύκολο το φευγιό. Όσο κι αν το θέλεις.

Δεν είναι εύκολο το φευγιό. Όσο κι αν το θέλεις. Όσο κι αν σου αρέσει η ζωή σου αλλού. Όσο κι αν δεν σου άρεσε η ζωή στην Ελλάδα. Δεν είναι εύκολο να είσαι μακριά από όσους αγαπάς. Από όσα έχεις τις ωραίες αναμνήσεις της νιότης σου. Από τους φίλους που αγαπάς. Μα πιο πολύ από όλα δεν είναι εύκολο να ακούς τον πατέρα σου άθελά σου. “Ποιος ξέρει αν θα είμαστε και του χρόνου εδώ να τους δούμε πάλι;” της είπε και σκούπισε τα δάκρυά του μην τον δω. Δεν είναι εύκολο το κλάμα τουπατέρα σου -που το είδες πρώτη φορά- όταν του πήρες μακριά τα εγγόνια του. Δεν είναι εύκολο το κλάμα της μάνας σου όταν φεύγει το παιδί της. Ούτε η αίσθηση πως ότι κι αν χρειαστούν ή χρειαστείς είναι μακριά σου. Δεν είναι εύκολο να πω κάτι στα παιδιά μου όταν μένουν βουβά μετά τον αποχωρισμό και μου λένε “Δεν θέλω να κλαίει ο παππούς και η γιαγιά” ή ότι θέλουν κοντά τα ξαδέρφια τους. Δεν είναι εύκολο… και όλα αυτά είναι στην Ελλάδα. Τόσα πολλά που με κάνουν να χαρώ όταν τα βλέπω και να στεναχωριέμαι όταν τα αποχαιρετώ. Σαν παιδί λοιπόν κι εγώ στην καρδιά μου θα κρατήσω αυτόν τον ενθουσιασμό που έχει το αντάμωμα και σαν παιδί δεν θα σκέφτομαι τους αποχωρισμούς. Θα κρατήσω στην καρδιά μου την Ελλάδα που θέλω.

Μαργαρίτα Γεροχρήστου

http://www.allesgr.de/…/den-ine-efkolo-na-fevgis-apo-tin-el…

Αυτός που πλεύρισε τον παλιό τοίχο ν΄απαγκιάσει

 Χτες το πρωί ήπια έναν καφέ στο ΙΤΗΠ με τον φίλο Αντώνη Μαραγκό, που θα παρουσιάσει στις 15 Ιουνίου στη Στέγη Πολιτισμού Τήνου ΜΟΣΧΟΥΛΑ το βιβλίο του ¨ΠΟΙΗΤΙΚΕΣ ΝΥΞΕΙΣ ΚΑΙ ΠΕΖΟΤΗΤΕΣ  ΜΕ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΕΣ ΦΙΛΟΔΟΞΙΕΣ¨.

Είναι ένα βιβλίο αφιερωμένο στο νησί, ανεξάντλητη πηγή της λογοτεχνικής του έμπνευσης.

Ο ύμνος στο Σκλαβοχώρι, όπου γεννήθηκε κι έζησε τα πρώτα του χρόνια, με συγκίνησε, γιατί άγγιξε βιώματα κοινά για όλους εμάς που είχαμε την τύχη, ναι την τύχη, να γεννηθούμε σε κάποιο χωριό της Τήνου.

Θέλω μες στις ρούγες του να σεργιανάει το μυαλό μου

Εκεί στου Σκλαβοχωριού ...κουρνιάζουν του μυαλού μου οι αντάρες

εκεί η μνήμη στο χρόνο μου εισβάλλει

εκεί ξανακούω φωνές λησμονημένες

Εκεί με δέος αναδιφώ το παρελθόν μου

Εκεί κι η μοναξιά ποτέ δεν ζει μονάχη

Εκεί σαν πιο γλυκός ηχεί κι ο ήχος της καμπάνας

Εκεί το φως πιο λαμπερό μου δείχνει

Εκεί πάντα απάνεμο το βρίσκω το μουράγιο

Εκεί τ΄αγκυροβόλι μου

Οι στίχοι αυτοί του Αντώνη μου θύμισαν τις ΝΥΞΕΙΣ του Γ. Ρίτσου:

Λιόγερμα. Λάμποντα χρώματα. Αγέρας.

Αυτός πλεύρισε τον παλιό τοίχο ν΄απαγκιάσει...

γι΄αυτά που χάθηκαν, για κείνα που δεν ήρθαν.