Ο γιατρός δεν είναι ο βοριάς της Τήνου - είναι ή ίδια η Τήνος.

Όταν λέω πως θα πάω στην Τήνο, πολλοί με ρωτούν αν θα πάω να προσκυνήσω. Και τότε με τρώει να πω, πως ο τόπος αυτός δεν έχει να κάνει μόνο με το θρησκευτικό τουρισμό και την περίφημη εκκλησία. Ή τουλάχιστον όχι η Τήνος έτσι όπως την έχω μάθει και αγαπήσει εγώ. Η Τήνος όπως την είδα από την πρώτη κιόλας φορά που την επισκέφτηκα, αρχές του '90, αφού ενέδωσα στις παραινέσεις ενός φίλου που μου ‘λεγε ασταμάτητα πόσο όμορφη είναι και με καλούσε για Σαββατοκύριακο στο σπίτι του.

Ο δαιμονισμένος βοριάς που φύσαγε στη Μεσογείων όταν, πάνω σ' ένα μηχανάκι, τρέχαμε να προλάβουμε το πλοίο που έφευγε για Τήνο από Ραφήνα, μου θύμισε εκείνη την πρώτη μέρα που όδευα προς την Τήνο πως πάω στις Κυκλάδες. Τις Κυκλάδες που το γεμάτο μπετόν, ηλιακούς θερμοσίφωνες και πυρωμένη άσφαλτο Αθηναϊκό κεφάλι μου πάντα φοβόταν και ποθούσε. 

Και ο βοριάς αυτός με συνόδεψε σ' όλη την υδάτινη διαδρομή, απ' το λιμάνι της Ραφήνας που το 'χε ασπρίσει απ’ τις ριπές του, μέχρι το στενό του Κάβο Ντόρο όπου το καράβι χόρεψε μέσα στα τρίμετρα βουβά κύματα μια παράξενη Αιγαιοπελαγίτικη ταραντέλα, μέχρι την Τήνο που εμφανίστηκε μετά την Άνδρο μπροστά μας, ξερή και κοφτερή, σαν να οριοθετούσε την αρχή των Κυκλάδων.  Αυτόν το βοριά έμαθα αρκετά χρόνια μετά πως οι ντόπιοι τον λέγανε για εκατοντάδες χρόνια "γιατρό", γιατί καθάριζε τον αέρα από τις ασθένειες.

Το ίδιο καλοκαίρι άρχισα να μαθαίνω τα χωριά της Τήνου, που διάβασα κάπου με έκπληξη ότι είναι πάνω από πενήντα. 

Δεν υπάρχει χώρος και χρόνος να μιλήσει κανείς για όλα αυτά τα μέρη, αυτές τις αναρίθμητες κρυφές γωνιές του μαγικού νησιού, θύλακες "καθημερινής επαγγελίας", που στήνουν άθελα τους μικρά μονόπρακτα θεατρικά έργα, με μια πράξη που κρατάει για χρόνια και χρόνια, αδιάκοπα ζωντανή, καθαρή και ζωογόνα. 

Αυτές οι αυτοσχέδιες θεατρικές σκηνές του πυκνού και ολοζώντανου οικιστικού ιστού της Τήνου, μαζί με την ατίθαση φύση της, που άλλοτε σου δείχνει τα δόντια της, και άλλοτε σε αγκαλιάζει τρυφερά, συνθέτουν το θαύμα, αυτό που ο Χριστιανισμός το απέδωσε στα δικά του σύμβολα, και το έντυσε με τη δικιά του σημειολογία. 

Το θαύμα είναι όμως του ίδιου του τόπου, και είναι αυτόχθων, μυστηριακό, αδιαμφισβήτητο, και συνδυάζει τη φουρτουνιασμένη μελαγχολία του Κάβο Ντόρο με την αφρικάνικη έκρηξη των Κυκλάδων, την ευλογημένη, μυστική, αργόσυρτη ζωή των αναρίθμητων χωριών με την εξωτική ανακάλυψη αμμουδερών όρμων με κρυστάλλινα νερά, τον τοπικό ηδονισμό της γαστρονομίας και της βοερής, καλής παρέας με την ασκητική ομορφιά των μοναχικών ξωκλησιών που βρίσκεις μόνο μετά από ώρες σιωπηλό περπάτημα σε πανάρχαια μονοπάτια. Στο μυαλό μου διασκεδάζω σκεπτόμενος τους προσκυνητές της Παναγίας αντί να ανεβαίνουν το δρόμο για την Παναγία, να ιδρώνουν περπατώντας στο κρυφό μεσαιωνικό (αγροτικό δρόμο) μονοπάτι απ' το χωριό Μυρσίνη ως την παραλία της Λιβάδας, όπου θα εξαγνίζονται στα κρύα της νερά, κολυμπώντας δίπλα σε μια τεράστια θαλάσσια χελώνα, παίζοντας με τα κύματα, ταΐζοντας αυτές τις αστεία θρασείς, αδιάκριτες κατσίκες. Αυτό είναι το δικό μου προσκύνημα, κι αυτό φέρνω στο νου μου πλέον όταν με ρωτούν αν θα προσκυνήσω, και έτσι πλέον απαντάω χαμογελώντας καταφατικά.

Ο γιατρός δεν είναι ο βοριάς της Τήνου - είναι ή ίδια η Τήνος.

Δημήτρης Καραΐσκος

http://www.lifo.gr/team/taxidi/31442

http://www.tiniaki.gr/2012/10/blog-post_8636.html#more