Χτες διάβασα μια επιφυλλίδα του συγγραφέα Arturo Pérez-Reverte, που είναι ο πιο δημοφιλής συγγραφέας της Ισπανίας. Μιλούσε για την κρίση, για μια Ισπανία χωρίς πιά όνειρα και για τη θλιβερή φυσιογνωμία των μεγαλοπούλεων. Μου ήρθε αμέσως στο νου η Αθήνα του σήμερα.
Κάθε φορά που έρχομαι στην Τήνο αναγκάζομαι να μένω δύο νύχτες στην Αθήνα και έτσι κάνω πάντα ένα βραδινό περίπατο στο κέντρο. Δεν σας κρύβω ότι η Αθήνα δεν είναι πια η πόλη που έζησα και γνώριζα όταν σπούδαζα στα μαθητικά έδρανα. Τη βλέπω γερασμένη, χωρίς πνοή και σφυγμό. Το κέντρο και ιδιαίτερα το εμπορικό κέντρο έχει τη φυσιογνωμία μιας διαλυμένης συνοικίας χωρίς ζωντάνια και προσδοκίες. Η Ομόνοια είναι ζώνη off-limits. Με φοβίζει. Πολλά μαγαζιά είναι κλειστά με άδειες και σκοτεινές βιτρίνες. Παντού Ενοικιάζεται. Πλήρη εγκατάλειψη και απόγνωση. Μαρασμός και ρημαγμένα μαγαζιά. Ο κόσμος περπατάει βιαστικά στους έρημους δρόμους ανέκφραστος και κουμπωμένος με πεθαμένα όνειρα. Λίγος κόσμος στους δρόμους. Σε ορισμένες περιοχές διακρίνεις κάποια κοινωνική ένταση. Αστυνομία και θωρακισμένα σε εμπόλεμη παράταξη. Στο μετρό όλοι σιωπηλοί, με ώμους κυρτωμένους. Ο καθένας κλεισμένος στον κόσμο του.
Είναι μια Αθήνα που μου προκαλεί δυσφορία, γιατί δεν την αναγνωρίζω πια.
Μου φαίνεται ξένη.
Σαν να μην την έζησα ποτέ.
Σαν να ψυχορραγεί και χαροπαλαίει.
Nessun commento:
Posta un commento