Τί δεν μπορεί να ανακτηθεί;

Κάποιος φίλος, εδώ στην ξενιτειά, μου έστειλε σήμερα ένα χαριτωμένο και θυμοσοφικό κείμενο που ειλικρινά με προβλημάτισε. Μερικά πράγματα, έγραφε, δεν μπορεί κανείς να τα ανακτήσει. Συγκεκριμένα έκανε αναφορά σε ό,τι πετάμε, σε μιά λέξη που λέμε, σε μια ευκαιρία που χάνουμε και στον ανελέητο χρόνο που περνά και δεν γυρνά ο άτιμος πιά πίσω. Σκέφτηκα αμέσως τις λέξεις που χαραμίζουμε στο διαδίκτυο, χωρίς περίσκεψη και αιδώ. Και έμεινα ... άφωνος για μια στιγμή. Πόσες φορές, πράγματι, ξεσπάμε υστερικά στην διαδικτυακή έρημο της ακατάσχετης φλυαρίας, με την εσφαλμένη εντύπωση ότι έτσι χαλαρώνουμε, εκτονωνόμαστε και ησυχάζουμε. Πολυλογία χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο και κουβέντες κούφιες χωρίς αντίκρυσμα. Μονόλογος στη πράξη. Φωνή βοώντος εν τη ερήμω, δηλαδή. Και ο γνωστός ψαλμός του Δαβίδ Θού, Κύριε, φυλακὴν τω στόµατί µου καὶ θύραν περιοχής περὶ τα χείλη µου έρχεται πάλι να με συνδράμει με τη σοφή προτροπή του.