Στην Ευρωβουλή μερικοί απτόητοι το ρίχνουν στο σορολόπ

Μαθαίνω ότι επανέρχονται ορισμένοι ανόητοι, ασυνείδητοι και ασύδοτοι και ζητάνε κατά καιρούς τον δήθεν εκμοντερνισμό και την απλοποίηση της γλώσσας μας, με στόχο την κατάργηση της ιστορικής ορθογραφίας και την υιοθέτηση ενός ηχητικού αλφαβητικού εκβράσματος που να μην δημιουργεί προβλήματα στη χρήση των ηλεκτρονικών υπολογιστών. Καμμιά φορά τέτοια ξύλα απελέκητα ζεσταίνουν με τα οπίσθιά τους και βουλευτικά έδρανα εν τη ημεδαπή και τη αλλοδαπή.

Κύπριος ευρωβουλευτής υπέβαλε λίαν προσφάτως στον Υπουργό Παιδείας της Κύπρου πρόταση για μείωση και λοβοτομία του ελληνικού αλφαβήτου.

Ποιός έστειλε στην Ευρωβουλή τέτοια αυθεντία και τό ΄χει ρίξει στο σορολόπ εκεί μέσα και χαζολογεί.

Άκουσον, άκουσον! Ο φαιδρός μας ευρωβουλευτής κόπτεται περί ων ου δει και προτείνει τον ιωτακισμό των η, υ, ει, οι και υι, την απλοποίηση του ω σε όμικρον, του ευ σε εβ ή σε εφ, του αυ σε αβ ή σε αφ, τη μετατροπή του γγ σε γκ και την κατάργηση του τελικού ς.

Έλα στα συγκαλά σου, κύριε ευρωβουλευτή, και λογικέψου! Τί ανοησίες μας διατυμπανίζεις; Σε πιάσαμε αδιάβαστο! Η γλώσσα είναι ταυτότητα, καλέ μου άνθρωπε!

Ο όψιμος γλωσσολόγος δεν καταλαβαίνει ότι ένα τέτοιο ανόσιο και ανίερο έκτρωμα θα φέρει ένα καίριο πλήγμα στις πολιτιστικές και γλωσσικές μας ρίζες. Ας διαβάσει τουλάχιστον τη διακήρυξη της Ακαδημίας για το πρόβλημα των Greeklish. Και ας συνετιστεί, αποσύροντας την πρότασή του που υπονομεύει και ναρκοθετεί τη γλώσσα μας. Ταυτόχρονα τον συμβουλεύω, εντελώς φιλικά, να παραιτηθεί. Καλύτερα να σκάβει και να βγάζει γλυκοπατάτες και ραπανάκια σε κανένα χωράφι στην Κύπρο παρά να κοπανάει τέτοιες κοτσάνες στην Ευρωβουλή.

Τί δεν μπορεί να ανακτηθεί;

Κάποιος φίλος, εδώ στην ξενιτειά, μου έστειλε σήμερα ένα χαριτωμένο και θυμοσοφικό κείμενο που ειλικρινά με προβλημάτισε. Μερικά πράγματα, έγραφε, δεν μπορεί κανείς να τα ανακτήσει. Συγκεκριμένα έκανε αναφορά σε ό,τι πετάμε, σε μιά λέξη που λέμε, σε μια ευκαιρία που χάνουμε και στον ανελέητο χρόνο που περνά και δεν γυρνά ο άτιμος πιά πίσω. Σκέφτηκα αμέσως τις λέξεις που χαραμίζουμε στο διαδίκτυο, χωρίς περίσκεψη και αιδώ. Και έμεινα ... άφωνος για μια στιγμή. Πόσες φορές, πράγματι, ξεσπάμε υστερικά στην διαδικτυακή έρημο της ακατάσχετης φλυαρίας, με την εσφαλμένη εντύπωση ότι έτσι χαλαρώνουμε, εκτονωνόμαστε και ησυχάζουμε. Πολυλογία χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο και κουβέντες κούφιες χωρίς αντίκρυσμα. Μονόλογος στη πράξη. Φωνή βοώντος εν τη ερήμω, δηλαδή. Και ο γνωστός ψαλμός του Δαβίδ Θού, Κύριε, φυλακὴν τω στόµατί µου καὶ θύραν περιοχής περὶ τα χείλη µου έρχεται πάλι να με συνδράμει με τη σοφή προτροπή του.