Η ΑΥΓΗ: Οι Έλληνες ομογενείς ανήκουν σε ένα φαντασιακό Έθνος, έρχονται στην Ελλάδα των διακοπών τους μόνο για τουρισμό, πουλάνε φανταστικά αφηγήματα για μια συλλογική ταυτότητα και δεν πρέπει με την ψήφο τους να καθορίσουν την ελληνική πολιτική

Άρθρο στην ΑΥΓΗ για την ψήφο των Αποδήμων και απάντηση της Panhellenic Post

• Panhellenic Post
• 20 Μάϊου 2018

ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Αναδημοσιεύω το άρθρο του Δημήτρη Παπανικολόπουλου από την ΑΥΓΗ με την απάντηση του ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ σε αντίλογο, σε κάθε μία παράγραφο. 

ΑΥΓΗ Οι Έλληνες ομογενείς, σχεδόν ισάριθμοι με τους ντόπιους, δεν πρέπει με την ψήφο τους να καθορίσουν τη ζωή των ντόπιων Ελλήνων για μια σειρά από λόγους.

ΣΗΜ. ΡΗΡ: Ο αρθρογράφος ξεκινά με μία λανθασμένη υπόθεση. Υποθέτει ότι θα ψηφίζουν οι «Έλληνες ομογενείς». Δηλαδή, εκατομμύρια. Αυτό είναι λάθος. Κρίσιμο. Θα ψηφίζουν μόνον Έλληνες ψηφοφόροι που ζουν στο εξωτερικό. Και μόνον αυτοί. Αυτοί, ούτε εκατομμύρια είναι, («ισάριθμοι») ούτε αποκομμένοι από τη ζωή της Ελλάδος είναι. Είναι Έλληνες, με ελληνική ταυτότητα και ελληνικό Διαβατήριο. Είναι Έλληνες φορολογούμενοι. Είναι Έλληνες που έχουν υπηρετήσει στον ελληνικό Στρατό. Είναι Έλληνες εγγεγραμμένοι σε ελληνικά Δημοτολόγια και σε ελληνικούς εκλογικούς καταλόγους. Είναι Έλληνες ψηφοφόροι για τους οποίους το Σύνταγμα (Άρθρο 51) αναφέρει το πως μπορούν να ασκήσουν, από το εξωτερικό, «το εκλογικό τους δικαίωμα». Γιατί αν αποφασίσουν να ξοδευτούν να έρθουν Ελλάδα στις εκλογές, ΨΗΦΙΖΟΥΝ!

Εδώ τελειώνουν οι  ουσιαστικές μας αντιρρήσεις. Διότι Εάν το αρχικό επιχείρημα δεν είναι σωστό, ούτε τα άλλα στη συνέχεια μπορεί να είναι σωστά. Ωστόσο, για να μην θεωρηθεί ότι υπεκφεύγουμε, θα υποκύψουμε στον πειρασμό να τα απαντήσουμε.

Ας τα δούμε:

ΑΥΓΗ Πρώτον, ζουν σε άλλες χώρες. Είναι δυνατόν να ψηφίζουν για τη δική μας τη ζωή και μάλιστα λόγω του εκλογικού τους βάρους να καθορίζουν κάθε εκλογικό αποτέλεσμα; Αν ψηφίσουν οι απόδημοι, η κρίση των δημοκρατικών θεσμών είναι πιθανό να βαθύνει, δεδομένου ότι η ψήφος μας θα ακυρώνεται από πολίτες που ζουν στις ΗΠΑ, στην Αυστραλία, στον Καναδά.

ΡΗΡ: Λάθος. Κι αυτό το αποδεικνύει το γεγονός πως ΟΛΕΣ σχεδόν οι χώρες, από τις πλέον προηγμένες μέχρι τις υπανάπτυκτες, έχουν διασφαλίσει την ψήφο των εκτός συνόρων πολιτών τους. Το να πιστεύουμε πως ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ κάνουν λάθος ή πως οι δημοκρατικοί τους θεσμοί περνούν κρίση, εξαιτίας της ψήφου των αποδήμων πολιτών τους, μοιάζει σαν να θεωρούμε τους εαυτούς μας τα μόνα νοήμονα πλάσματα επί της γης… Έπειτα, ένα εκλογικό αποτέλεσμα κρίνεται το ίδιο από 1000 ψήφους ή από 100.000 ψήφους. Θυμηθείτε τι έγινε με την εκλογή του υιού Μπους στην Προεδρία της Αμερικής (και που κρίθηκε από μια χούφτα ψήφους αποδήμων Αμερικανών). Αυτό, όμως, δεν είναι «κρίση».  Στην  πολιτική Επιστήμη αποκαλείται ΑΠΟΘΕΩΣΗ των δημοκρατικών θεσμών!

ΑΥΓΗ Δεύτερον, είναι κατά μέσο όρο πολύ ευπορότεροι από τους κατοίκους της Ελλάδας και γι’ αυτό δεν είναι αντιπροσωπευτικοί. Είναι σαν να καθορίζουν το εκλογικό αποτέλεσμα τα βόρεια προάστια της Αθήνας. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η ταξική σύνθεση του εκλογικού σώματος θα αλλάξει «μονόπαντα».

ΡΗΡ: Δεύτερο επιχείρημα δεύτερο λάθος. Η υπόθεση είναι εντελώς υποκειμενική και αστήρικτη. Δεν υπάρχουν στατιστικά στοιχεία. Αν υπήρχαν, θα γίνονταν εύκολα αντιληπτό ότι όλοι οι απόδημοι ούτε πλούσιοι είναι, ούτε καλύτερα περνούν από τους Έλληνες. Οι πολλοί, απλώς διαβιώνουν.  Άλλωστε η «ταξική σύνθεση» του εκλογικού σώματος είναι όρος νεοφανής. Όταν αίφνης το υπόλοιπο Αττικής διπλασιάσει τους κατοίκους του οι οποίοι ζουν καλύτερα από άλλες περιοχές της Αττικής, θα τους αφαιρέσουμε το δικαίωμα να ψηφίζουν για να μην αλλάξει η «ταξική σύνθεση» του εκλογικού σώματος;

ΑΥΓΗ Τρίτον, οι απόδημοι Έλληνες έχουν μια περιορισμένη σχέση με την Ελλάδα που εξαντλείται στην αγάπη, την υπερηφάνεια και -σε κάποιες περιπτώσεις- τη νοσταλγία τους για την Πατρίδα. Όχι για μια πραγματική Πατρίδα, αλλά για τη φανταστική Πατρίδα του ένδοξου παρελθόντος, της νεότητας αυτών των ίδιων ή των γονέων τους, του αφηγήματος που τους βοηθά να έχουν (και να πουλάνε) μια σπουδαία συλλογική ταυτότητα και, φυσικά, της Ελλάδας των διακοπών τους. Αυτοί, λοιπόν, θα ψηφίζουν για μια φανταστική Ελλάδα και την εκλογική τους ετυμηγορία θα την υφιστάμεθα εμείς που ζούμε στην πραγματική Ελλάδα. Τα κόμματα θα προσπαθούν να μιλήσουν τη γλώσσα τους (κλίνοντας την πατρίδα σε όλες τις πτώσεις) και η πατριδοκαπηλία θα γίνει η μόνη νικηφόρα εκλογική στρατηγική.

ΡΗΡ: Τρίτο επιχείρημα ισάξιο των δύο προταθέντων. Οι απόδημοι Έλληνες ψηφοφόροι είναι σε μεγάλο βαθμό καλύτερα από πολλούς γηγενείς πληροφορημένοι για τα καθέκαστα της Ελλάδος. Αγαπούν την πρώτη τους πατρίδα, ενδιαφέρονται γι αυτήν, κάνουν δωρεές και ευεργεσίες σ΄ αυτήν και συμμετέχουν στα πολιτικά και κοινωνικά δρώμενα της γενέτειρας με χίλιους τρόπους. Τα κόμματα –όπως και οι κυβερνήσεις- δεν φαίνεται να διστάζουν να απευθυνθούν στους απόδημους και τους ομογενείς ζητώντας επενδύσεις κλπ. Όταν ανεχτήκαμε τις «αυταπάτες» ως «νικηφόρα εκλογική στρατηγική» ο εκθειασμός της πατρίδας θα ενοχλήσει;

ΑΥΓΗ Τέταρτον, δεν θα έχει κανένα νόημα η προεκλογική εκστρατεία ενημέρωσης των πολιτών, αφού τα αποτελέσματα θα καθορίζονται από εν πολλοίς ανενημέρωτους για τις πραγματικές συνθήκες, τα επίδικα και τα πολιτικά προγράμματα πολίτες που απουσιάζουν από την Ελλάδα.

Το τέταρτο επιχείρημα είναι εν πολλοίς η επανάληψη του τρίτου επιχειρήματος, που ήδη απαντήσαμε.

ΑΥΓΗ Πέμπτον, δεν έχουμε δώσει ψήφο στους μετανάστες που ζουν και εργάζονται πολλά χρόνια στην Ελλάδα και η μοίρα τους κρίνεται από τις πολιτικές των ελληνικών κυβερνήσεων. Θα δώσουμε ψήφο σε ανθρώπους που έρχονται εδώ μόνο για τουρισμό; Θα καθορίζουν δηλαδή τις κυβερνητικές πολιτικές οι καταναλωτές τουριστικών υπηρεσιών και όχι οι εργαζόμενοι σε αυτές; Αυτό μοιάζει περισσότερο με αποικιοκρατικό όνειρο παρά με δημοκρατικό. Σε μια τέτοια περίπτωση τα πολιτικά κόμματα θα μεταβληθούν σε τουριστικούς πράκτορες, κάνοντας τα πάντα για να προσελκύσουν τους πελάτες – τουρίστες από το εξωτερικό.

ΡΗΡ: Το πέμπτο επιχείρημα και εάν είναι –ας μας επιτραπεί ο όρος- εξωφρενικό. Το ζήτημα των μεταναστών είναι άσχετο με την ψήφο των Αποδήμων. Αν κακώς δεν κάνεις το ένα δεν σημαίνει ότι δεν θα κάνεις επίσης κακώς και το άλλο.  Έπειτα, είναι ευρέως γνωστό –τουλάχιστον ως διακομματικές καταγγελίες- ότι συχνά-πυκνά πολλούς μετανάστες έχουμε ελληνοποιήσει για τις εκλογικές μας ανάγκες…

ΑΥΓΗ Έκτον, τι θα εμποδίσει συν τω χρόνω τη δημιουργία ενός κόμματος των αποδήμων από πλούσιους και φιλόδοξους μεσσίες της διασποράς; Μόνο οι ψήφοι των αποδήμων και όσων πιστεύουν στους μεσσίες εντός των τειχών θα φτάνουν για να εξασφαλίσουν την πρωτιά στις εκλογές. Θα πρόκειται για ένα μείγμα αποικιοκρατίας και μπερλουσκονισμού.

ΡΗΡ: Στο έκτο επιχείρημα «οι μάσκες πέφτουν». Εδώ αναδύονται οι φοβίες των κομμάτων –της αριστεράς πρωτίστως- για τις οποίες αρνούνται να υλοποιήσουν την επιταγή του Συντάγματος.  Πρώτον οι απόδημοι δεν είναι φιλόδοξοι «μεσσίες της διασποράς». Ο κ. Παπαδημητρίου πρόσφατα και η σύζυγός του, ο Ανδρέας Παπανδρέου παλαιότερα και οι εταίροι της Φιλικής Εταιρίας ούτε αποικιοκράτες ούτε μπερλουσκονιστές υπήρξαν.

ΑΥΓΗ Στο διά ταύτα: Η Ν.Δ. βλέπει ότι δεν μπορεί να εξασφαλίσει την πολιτική ηγεμονία σε αυτό τον λαό. Και, όπως θα έλεγε και ο Μπρεχτ, υπάρχει πάντα η δυνατότητα, αντί να αλλάξει η ίδια, να αλλάξει τον λαό. Με λίγη παρωχημένη εθνικοφροσύνη και κλασική πατριδοκαπηλία, με ελιτίστικη αντιμετώπιση του υπαρκτού λαού και την υπαγωγή του στο φαντασιακό Έθνος, θα προσπαθήσει να στριμώξει τον ΣΥΡΙΖΑ και να υπηρετήσει το μικροκομματικό της συμφέρον. Το ζήτημα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ τι θα κάνει: Θα δώσει ιδεολογικό αγώνα ενάντια στα αντιδημοκρατικά όνειρα της Ν.Δ. ή θα μιλήσει για «δίκαιο αίτημα των ομογενών που έχουν προσφέρει τόσα και τόσα στη μητέρα Πατρίδα»;

ΡΗΡ: Το δια ταύτα υποφέρει, κατά την άποψή μας, όπως και όλα τα επιχειρήματα του κυρίου Παπανικολόπουλου, από την μη δυνάμενη να κρυφτεί αγωνία του, για την εκλογική τύχη του ΣΥΡΙΖΑ. Στην αγωνία του αυτή ξεχνάει ότι την ψήφο των αποδήμων Ελλήνων ψηφοφόρων την προωθούσε με Νομοσχέδιο στη Βουλή ήδη από το 2006 η Νέα Δημοκρατία του Κώστα Καραμανλή, όταν ο κ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν απασχολούσαν καν τα εκλογικά τους επιτελεία.

Δεν θα σχολιάσουμε την άποψη ότι ο Οικουμενικός Ελληνισμός αποτελεί «φαντασιακό Έθνος».

Θα ήθελα, μόνον, να ρωτήσω που βρίσκονταν ο αρθρογράφος της ΑΥΓΗΣ, όταν οι απόδημοι Έλληνες της Ευρώπης ψήφιζαν στις Ευρωεκλογές Έλληνες υποψηφίους. Τότε ήταν καλή η ψήφος τους; Ή ήταν δημοκρατικό όταν πριν από κάθε εκλογική αναμέτρηση τα κόμματα φόρτωναν με απόδημους Έλληνες ψηφοφόρους αεροπλάνα και βαπόρια και τους κουβαλούσαν στην Ελλάδα να ψηφίσουν; Τότε δεν αλλοίωναν την «ταξική σύνθεση του εκλογικού σώματος»; Δεν έτυχε να το ακούσει αυτό ποτέ; Ούτε γιατί «βούλιαξε» οικονομικά  η Ολυμπιακή Αεροπορία άκουσε; Μήπως άκουσε, τουλάχιστον, για τα απλήρωτα χρέη των κομμάτων στην Ολυμπιακή;

La scuola giusta. In difesa del liceo classico.

Studiare greco e latino significa formarsi per il futuro e non guardare al passato. Il liceo classico è il migliore investimento che si possa fare su un figlio.

https://www.librimondadori.it/libri/la-scuola-giusta-federico-condello/

Il liceo classico è una scuola «vecchia», che deve essere radicalmente riformata o tutt’al più riservata a pochi alunni scelti? Lo studio del greco e del latino ha ancora un senso, al principio del Terzo millennio, o è uno stucchevole omaggio a un passato polveroso e non sempre rispettabile? La grammatica e la traduzione conservano ancora qualche valore formativo, o costituiscono un inutile retaggio di pratiche didattiche ormai superate?

Sono solo alcuni dei tanti interrogativi ai quali risponde Federico Condello in questa sua documentata e brillante arringa in difesa del liceo classico, che, senza intenti apologetici e senza alcuna pigra accettazione di tesi preconcette o alla moda, illustra le aspirazioni che hanno guidato la concezione originaria di questo «vecchio» e amato-odiato liceo, riconoscendovi uno dei più fecondi esperimenti di democrazia scolastica tentati nell’Italia e nell’Europa moderne.

Tramite il riesame critico dei miti, dei pregiudizi e delle accuse che un pluriennale dibattito sul liceo classico ha accumulato alla rinfusa, Condello ci suggerisce a cosa è bene credere e a cosa è meglio guardare con sospetto; che cosa sembra nuovo ed è invece vecchio di secoli; che cosa è menzogna palese o affermazione in malafede. E ci invita a comprendere in profondità cosa si è fatto, e cosa concretamente si continua a fare, al liceo classico: e cioè quale patrimonio formativo vi si condivide e quali esperienze si garantiscono a chi lo frequenta, qualsiasi scelta di vita lo attenda. Possiamo così comprendere meglio le ragioni personali e collettive che rendono il liceo classico non solo un elemento qualificante e distintivo della storia italiana, ma anche una risorsa inestimabile, e troppo poco sfruttata, per favorire l’eguaglianza scolastica e la mobilità intergenerazionale.

Una volta chiarite, alla luce dei fatti storici e dei dati statistici, le peculiarità di un indirizzo di studi che, a dispetto di chi vorrebbe abolirlo o farne una scuola di nicchia, conserva immense potenzialità quale strumento di equità culturale e sociale, l’attuale avversione al liceo classico si rivela per quello che è: una netta avversione alla coraggiosa utopia di una scuola che sappia essere insieme aperta, pubblica e ottima.

Επίσκεψη στα ανάκτορα, στο πάρκο και στους κήπους των Βουρβόνων στην Καζέρτα, τις ΄Βερσαλλίες της Ιταλίας΄. Visita alla Reggia e al parco di Caserta.

 Η κατασκευή του ανακτόρου άρχισε το 1752 για τον Κάρολο Ζ΄της Νάπολης, που συνεργαζόταν στενά με τον αρχιτέκτονά του Λουίτζι Βανβιτέλι. 

Ο Βανβιτέλι πέθανε το 1773 και η κατασκευή συνεχίστηκε από το γιο του Κάρλο και τελείωσε το 1780. 

Το ανάκτορο έχει περίπου 1200 δωμάτια, περιλαμβάνοντας 24 κρατικά διαμερίσματα, μια μεγάλη βιβλιοθήκη και ένα θέατρο στα πρότυπα του Θεάτρου Σαν Κάρλο της Νάπολης.

Το 1997 το Ανάκτορο της Καζέρτας ονομάστηκε Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.

Ο κήπος απλώνεται σε 1200 στρέμματα. 

Είναι εμπνευσμένος από το πάρκο των Βερσαλλιών, αλλά γενικά θεωρείται ανώτερος σε ομορφιά. 

Το πάρκο αρχίζει από την πίσω όψη του ανακτόρου, πλαισιώνοντας ένα μακρύ διάδρομο με τεχνητά συντριβάνια και καταρράκτες με αρχιτεκτονική και υδραυλικά από το Λουίτζι Βανβιτέλι κατά μήκος ενός πλατιού καναλιού που τρέχει στον ορίζοντα.