Από τα σκεπασμένα γραψίματα του Καβάφη.

Ο Κωνσταντίνος Καβάφης πέθανε σαν σήμερα 29 Απριλίου, στα 1933.

ΔΕΥΤΕΡΗ ΟΔΥΣΣΕΙΑ

Dante, Ιnferno, Canto ΧΧVΙ

Τennyson, «Ulysses»

Οδύσσεια δευτέρα και μεγάλη,

της πρώτης μείζων ίσως. Aλλά φευ

άνευ Ομήρου, άνευ εξαμέτρων.

Ήτο μικρόν το πατρικόν του δώμα,

ήτο μικρόν το πατρικόν του άστυ,

και όλη του η Ιθάκη ήτο μικρά.

Του Τηλεμάχου η στοργή, η πίστις

της Πηνελόπης, του πατρός το γήρας,

οι παλαιοί του φίλοι, του λαού

του αφοσιωμένου η αγάπη,

η ευτυχής ανάπαυσις του οίκου

εισήλθον ως ακτίνες της χαράς

εις την καρδίαν του θαλασσοπόρου.

Και ως ακτίνες έδυσαν.

Η δίψα

εξύπνησεν εντός του της θαλάσσης.

Εμίσει τον αέρα της ξηράς.

Τον ύπνον του ετάραττον την νύκτα

της Εσπερίας τα φαντάσματα.

Η νοσταλγία τον κατέλαβε

των ταξιδίων, και των πρωινών

αφίξεων εις τους λιμένας όπου,

με τί χαράν, πρώτην φοράν εμβαίνεις.

Του Τηλεμάχου την στοργήν, την πίστιν

της Πηνελόπης, του πατρός το γήρας,

τους παλαιούς του φίλους, του λαού

του αφοσιωμένου την αγάπην,

και την ειρήνην και ανάπαυσιν

του οίκου εβαρύνθη.

Κ’ έφυγεν.

Ότε δε της Ιθάκης αι ακταί

ελιποθύμουν βαθμηδόν εμπρός του

κι έπλεε προς δυσμάς πλησίστιος,

προς Ίβηρας, προς Ηρακλείους στήλας,—

μακράν παντός Aχαϊκού πελάγους,—

ησθάνθη ότι έζη πάλιν, ότι

απέβαλλε τα επαχθή δεσμά

γνωστών πραγμάτων και οικιακών.

Και η τυχοδιώκτις του καρδιά

ηυφραίνετο ψυχρώς, κενή αγάπης.

ΚΡΥΜΜΕΝΑ

Aπ’ όσα έκαμα κι απ’ όσα είπα

να μη ζητήσουνε να βρουν ποιος ήμουν.

Εμπόδιο στέκονταν και μεταμόρφωνε

τες πράξεις και τον τρόπο της ζωής μου.

Εμπόδιο στέκονταν και σταματούσε με

πολλές φορές που πήγαινα να πω.

Οι πιο απαρατήρητές μου πράξεις

και τα γραψίματά μου τα πιο σκεπασμένα —

από εκεί μονάχα θα με νιώσουν.

Aλλά ίσως δεν αξίζει να καταβληθεί

τόση φροντίς και τόσος κόπος να με μάθουν.

Κατόπι — στην τελειοτέρα κοινωνία —

κανένας άλλος καμωμένος σαν εμένα

βέβαια θα φανεί κ’ ελεύθερα θα κάμει.

http://www.kavafis.gr/

Ὁ Ῥωμηὸς στὸν Παράδεισο

Θεούλη μου, τί σοῦ ῾λθε νὰ μ᾿ ἁγιάσεις;

νομίζεις πῶς θὰ μ᾿ ἔμελλε καθόλου,

ἂν ἤθελες κι ἐμένα νὰ κολάσεις

καὶ μ᾿ ἔστελνες παρέα τοῦ διαβόλου;

Μ᾿ ἀρέσει ὁ Παράδεισος, ἀλήθεια,

χωρὶς δουλειὰ σκοτώνω τὸ καιρὸ

βλέπω ἁγίους γύρω μου σωρό,

διαβάζω συναξάρια, παραμύθια,

κι ἀκούω καὶ τραγούδια θεϊκά,

μά, ἔλα ποὺ δὲν ἔχετε συνήθεια,

νὰ λέτε κι ἕνα δυὸ πολιτικά!

Σὺ κυβερνᾷς γιὰ πάντα μὲ γαλήνη

κι ὥρα ἀπ᾿ τὸ θρόνο σου δὲ πέφτεις...

Ἂς ἦταν δυνατὸν Θεὸς νὰ γίνει

καὶ ἄλλος σὰν ἐσένα, λίγο ψεύτης,

νὰ μοιρασθεῖ τῶν οὐρανῶν τ᾿ ἀσκέρι,

νὰ πᾶνε καὶ μ᾿ ἐκεῖνον οἱ μισοί,

νά ῾ρχεται αὐτός, νὰ πέφτεις σύ,

νὰ γίνεται λιγάκι νταραβέρι...

Μὰ ὅλα ἐδῶ εἶναι τακτικά,

ὁ οὐρανὸς Θεὸ ἐσένα ξέρει,

καὶ δὲ μιλοῦν πολιτικά!

Ἐδῶ ποὺ μ᾿ ἡσυχία ὅλοι ζοῦνε,

γιὰ μένα εἶναι κόλαση μεγάλη,

πολιτικὰ τ᾿ αὐτιά μου ἂς ἀκοῦνε,

κι ἂς εἶμαι καὶ στὴ κόλαση, χαλάλι!

Ἂν εἶχες εἰς τὸ νοῦ νὰ μὲ κολάσεις,

καὶ μ᾿ ἔφερες κοντά σου γιὰ ποινή,

νά! κόλαση γιὰ ῾μὲ ἀληθινή...

Μά, φθάνει πιά, Θεέ μου, μὴ μὲ σκάσεις,

καὶ διῶξε με στὸ λέω παστρικά,

γιατὶ ἀλλιῶς στιγμὴ δὲ θὰ ῾συχάσεις...

Μονάχος θὰ μιλῶ πολιτικά!

Γεώργιος Σουρῆς (1853-1919)