ΤΑ ΚΕΛΛΙΑ ΤΗΣ ΤΗΝΟΥ

ΤΑ ΚΕΛΛΙΑ ΤΗΣ ΤΗΝΟΥ
Και στα Κελλιά με χρώματα άσπρα και ήλιο μεθούν

mercoledì 28 settembre 2016

Un uomo che coltiva il suo giardino



 I GIUSTI di Jorge Luis Borges

Jorge Luis Borges
"La cifra"
traduzione dallo spagnolo
di Domenico Porzio
collana Lo Specchio
editore Mondadori
1982

Un uomo che coltiva il suo giardino, come voleva Voltaire.
Chi è contento che sulla terra esista la musica.
Chi scopre con piacere una etimologia.
Due impiegati che in un caffè del Sud giocano in silenzio agli scacchi.
Il ceramista che intuisce un colore e una forma.
Il tipografo che compone bene questa pagina che forse non gli piace.
Una donna e un uomo che leggono le terzine finali di un certo canto.
Chi accarezza un animale addormentato.
Chi giustifica o vuole giustificare un male che gli hanno fatto.
Chi è contento che sulla terra ci sia Stevenson.
Chi preferisce che abbiano ragione gli altri.
Tali persone, che si ignorano, stanno salvando il mondo.

mercoledì 21 settembre 2016

Γιώργος Σεφέρης, Σ᾿ αὐτὸ τὸν κόσμο, ποὺ ὁλοένα στενεύει

Σ᾿ αὐτὸ τὸν κόσμο, ποὺ ὁλοένα στενεύει, ὁ καθένας μας χρειάζεται ὅλους τοὺς ἄλλους.
Πρέπει ν᾿ ἀναζητήσουμε τὸν ἄνθρωπο, ὅπου καὶ νὰ βρίσκεται.

Γιῶργος Σεφέρης - Ὁμιλία κατὰ τὴν ἀπονομὴ τοῦ Νόμπελ Λογοτεχνίας στὴ Στοκχόλμη, 11 Δεκεμβρίου 1963

Οδυσσέας Ελύτης: Για εμάς η Ελλάδα είναι αυτές οι στεριές, οι μελαχρινές ή καστανόξανθες κοπέλλες, είναι τ' άσπρα σπιτάκια, οι πατεράδες μας κι οι παππούδες μας


Για εμάς η Ελλάδα είναι αυτές οι στεριές οι καμμένες στον ήλιο κι αυτά τα γαλάζια πέλαγα με τους αφρούς των κυμάτων. Είναι οι μελαχρινές ή καστανόξανθες κοπέλλες, είναι τ' άσπρα σπιτάκια τ' ασβεστωμένα και τα ταβερνάκια και τα τραγούδια τις νύχτες με το φεγγάρι πλάι στην ακροθαλασσιά ή κάτω από κάποιο πλατάνι.

Είναι οι πατεράδες μας κι οι παππούδες μας με το τουφέκι στο χέρι, αυτοί που λευτερώσανε την πατρίδα μας και πιο πίσω, πιο παλιά, όλοι μας οι πρόγονοι που κι αυτοί ένα μονάχα είχανε στο νου τους - όπως κι εμείς σήμερα: τον αγώνα για τη λευτεριά. (...)

Είμαστε οι μόνοι σ' ολόκληρη την Ευρώπη που έχουμε το προνόμιο να λέμε τον ουρανό “ουρανό” και τη θάλασσα “θάλασσα” όπως την έλεγαν ο Όμηρος και ο Πλάτωνας πριν δυόμισι χιλιάδες χρόνια.

Οδυσσέας Ελύτης
τον Νοέμβριο του 1979,
μετά την τελετή απονομής του βραβείου Νόμπελ 

lunedì 19 settembre 2016

ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ: κρίσιμο ρόλο στην αναγέννηση του τόπου θα παίξει η Διασπορά

Τελευταία αρχίζω και πιστεύω, μέσα στην απελπισία της εποχής, ότι κρίσιμο ρόλο στην αναγέννηση του τόπου θα παίξουν οι εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες που έχουν φύγει στο εξωτερικό. Η τεχνολογία και τα άλλα μέσα τούς επιτρέπουν να διατηρούν επαφή με την Ελλάδα. Στο παρελθόν η Διασπορά έπαιξε καταλυτικό ρόλο όταν η χώρα έπρεπε να ξαναχτιστεί πάνω στα συντρίμμια. Από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους και μετά, οι Ελληνες του εξωτερικού έδωσαν την ορμή και το όραμα που έλειπε. Κάποιοι το κάνουν τώρα, αλλά δεν αποτελούν ακόμη κρίσιμη μάζα. Το έχουμε ανάγκη όσο ποτέ. Τα εγχώρια υλικά είναι φθαρμένα, κουρασμένα και σίγουρα δεν φτάνουν για να αναδείξει ο τόπος τις συγκλονιστικές του δυνατότητες.

http://www.kathimerini.gr/875355/opinion/epikairothta/politikh/h-anagennhsh-8a-el8ei-apo-to-e3wteriko

Roberto Vecchioni: Insegnare greco significa ...insegnare la bellezza




"INSEGNARE GRECO significa specchiarsi nell'universo: astrarre, uscire, rientrare nei giorni, sapendoli finalmente per quel che sono: un insieme di parole, sparpagliate luci accese a comando per riconoscere le cose una alla volta dal fango al divino, una lunga fila di premesse del destino, se pure qualcuno si chiede del domani....
INSEGNARE GRECO significa ricollocare al loro posto tempo e spazio, ferirli di spada nel loro interferire continuo coi sentimenti umani, ammaestrarli, esorcizzarli, tagliandogli la provocatoria offesa di esistere. ...
Non è solo quell'eternità del cuore e della ragione a prenderci fino alla commozione; c'è al pari la bellezza inappuntabile della forma, quasi che le parole, il loro suono, il loro accoppiarsi e stringersi in frasi, versi e racconto fossero la spia diligente di una segreta ma sconfessabile armonia che regoli il mondo: la bellezza come consolazione al caos e alla sciagura : la bellezza quando l'occhio insegue a spiegarsi COME e PERCHÉ".
Da "Il mercante di luce" di R. Vecchioni:

mercoledì 7 settembre 2016

Charles Baudelaire, L'Homme et la mer

L'Homme et la mer











Homme libre, toujours tu chériras la mer!
La mer est ton miroir; tu contemples ton âme
Dans le déroulement infini de sa lame,
Et ton esprit n'est pas un gouffre moins amer.
Tu te plais à plonger au sein de ton image;
Tu l'embrasses des yeux et des bras, et ton coeur
Se distrait quelquefois de sa propre rumeur
Au bruit de cette plainte indomptable et sauvage.
Vous êtes tous les deux ténébreux et discrets:
Homme, nul n'a sondé le fond de tes abîmes;
Ô mer, nul ne connaît tes richesses intimes,
Tant vous êtes jaloux de garder vos secrets!
Et cependant voilà des siècles innombrables
Que vous vous combattez sans pitié ni remords,
Tellement vous aimez le carnage et la mort,
Ô lutteurs éternels, ô frères implacables!

— Charles Baudelaire

lunedì 5 settembre 2016

In prima linea per i migranti: gli scatti di Aris Messinis vincono il Visa d'Or. Ο Έλληνας φωτογράφος Άρης Μεσσήνης απέσπασε το βραβείο Visa d' or 'News'




Con i suoi scatti ha raccontato la crisi umanitaria a Lesbo nel settembre 2015, quando migliaia di rifugiati di nazionalità afgana e siriana lasciavano le coste turche per sbarcare sull'isola. Aris Messinis, reporter greco classe 77, ha vinto il Visa d'Or, premio di fotogiornalismo assegnato a Perpignan, in Francia. Durante il suo lavoro sull'isola di Lesbo, Messinis abbandonò la macchina fotografica per aiutare i migranti: la foto che lo immortalò con una piccola profuga tra le braccia fece il giro del mondo. Il fotografo lavora per l'agenzia Agence France Press e dal 2006 è a capo della redazione fototografica di Atene

http://www.repubblica.it/cultura/2016/09/05/foto/aris_messinis_visa_d_or_festival_perpignan_fotografia_migranti_lesbo-147210495/1/?ref=HRESS-8#1

domenica 4 settembre 2016

Λίγο ακόμα μαζί… (Κυριακή Μπεϊόγλου, Εφημερίδα Συντακτών)


Οταν οι γονείς «φεύγουν», όλοι σού ζητούν να βιαστείς. Να βιαστείς, κυρίως για να τακτοποιήσεις τις εκκρεμότητες.
Η γραφειοκρατία σε σέρνει από δω κι από κει ώστε να κλειστεί κάθε λογαριασμός, να σβηστεί μ’ ένα απρόσωπο πιστοποιητικό κάθε ίχνος τους από τις λίστες του κράτους.
Κι όλα αυτά τα κάνεις αυτόματα. Τα κάνεις γιατί πρέπει να γίνουν. Μέχρις εδώ καλά.
Ωσπου έρχεται η στιγμή να αδειάσεις το σπίτι των γονιών σου.
Ξαφνικά το σπίτι απομονώνεται από την πολυκατοικία ή τα άλλα σπίτια της γειτονιάς.
Μεταφέρεστε, εσύ κι αυτό, σ’ έναν έρημο πλανήτη.
Ανοίγεις την πόρτα με τα κλειδιά σου και για λίγο νιώθεις πως δεν έχει αλλάξει τίποτα.
Οι άνθρωποί του είναι ακόμη εκεί. Σε κάθε σου κίνηση θαρρείς πως θ’ ακούσεις ένα «μη» ή ένα «μπράβο».
Οι φωνές όμως έχουν σωπάσει. Τώρα μιλούν τα αντικείμενα.
Ενα ραγισμένο φλιτζάνι, το παλιό ραδιόφωνο, ένα ξυραφάκι στον καθρέφτη του μπάνιου.
Ολα αυτά που έχεις έρθει για να πετάξεις, για να κρατήσεις ή να χαρίσεις.
Αντικείμενα που τόσα χρόνια θεωρούσες ασήμαντα, φαίνονται τώρα τα πιο σημαντικά. Σου δίνουν ένα στήριγμα, ένα χέρι να πιαστείς για να μη νιώθεις την απώλεια σαν βράχο στο στήθος.
Και έπειτα είναι τα ρούχα. Τα ρούχα είναι ζωντανά.
Το «καλό» φουστάνι της, για τις γιορτές και τις εξόδους, το παλτό του που σε σκέπαζε μαζί του στους δυνατούς βοριάδες του χειμώνα.
«Μη», σου λέει, «μην πετάξεις την αγαπημένη του γραβάτα, κράτησέ την, φόρεσέ την».
«Μη χαρίσεις το φθαρμένο της μαντίλι, κι ας μη δένεις όπως εκείνη τα μαλλιά σου, κράτα το, το είχε από παλιά».
Περιφέρεσαι στα δωμάτια. Θες να ανοίξεις τα παντζούρια για να μπει φως. Μα δεν το κάνεις…
Στο ημίφως η απώλεια μοιάζει λιγότερο οριστική. Στις σκιές ψάχνεις τη δική σου δίπλα στις δικές τους. Ο χρόνος αποκτά άλλη διάσταση.
Τρέχει δεκαετίες πίσω κι επανέρχεται στο τώρα, με ταχύτητες τόσο μεγάλες όσο ν’ ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου.
Οι φωτογραφίες στους τοίχους, μαζί με τα αναμνηστικά από τα κατορθώματά σου, σου ζητούν να σταθείς μπροστά τους.
Να θυμηθείς. Ποια χρονιά ήταν, ποια στιγμή και πώς ένιωθες όταν ο φωτογράφος σάς αποτύπωσε για πάντα μαζί.
Ολοι σου λένε να βιαστείς. Να πακετάρεις. Οσο γρηγορότερα τόσο καλύτερα για σένα.
Να κλείσει η πληγή. Μα κάτι μέσα σου αντιδρά. Κάτι σού λέει πως ούτε σήμερα θα πακετάρεις.
Λίγο αργότερα. Λίγο ακόμα μαζί…