ΤΑ ΚΕΛΛΙΑ ΤΗΣ ΤΗΝΟΥ

ΤΑ ΚΕΛΛΙΑ ΤΗΣ ΤΗΝΟΥ
Και στα Κελλιά με χρώματα άσπρα και ήλιο μεθούν

mercoledì 29 giugno 2016

Πατούλης στην ΡΗΡ: Η ελληνική ομογένεια έχει δικαιώματα τα οποία δεν τις τα δίνει η κεντρική κυβέρνηση να τα ασκήσει. Είναι σίγουρο ότι από κάτω προς τα πάνω έρχεται η βούληση της Παγκόσμιας Ημέρας Ελληνικής Γλώσσας. 20 Μαΐου. Θεωρώ πολύ σημαντική καταρχήν την πρωτοβουλία του Γιάννη Κορίνθιου, του μέχρι πρότινος προέδρου της ομοσπονδίας Ελληνικών Κοινοτήτων και Αδελφοτήτων Ιταλίας, αλλά καθώς επίσης και ότι η ΚΕΔΕ αγκάλιασε αμέσως την προσπάθεια αυτή.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ
30 Ιουνίου 2016, 46 λεπτά ago
http://www.panhellenicpost.com/2016/06/30/πατούλης-στην-panhellenic-post-η-ελληνική-ομογένε/



ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΧΡΗΣΤΟ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ
Αθήνα.- «θεωρώ ότι η ελληνική ομογένεια έχει δικαιώματα τα οποία δεν τις τα δίνει η κεντρική κυβέρνηση να τα ασκήσει. Και ένα από αυτά είναι βεβαίως το δικαίωμα της ψήφου». Με τη φράση αυτή ο Δήμαρχος Αμαρουσίου, (εκλεγμένος από το 2006) πρόεδρος των Δημάρχων της Ελλάδος και πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών κ. Γιώργος  Πατούλης τηρεί θετική στάση στο ζήτημα της ψήφου των Αποδήμων Ελλήνων.
Συναντήσαμε τον κ. Πατούλη στο Συνέδριο της capital link, σε κεντρικό ξενοδοχείο των Αθηνών. Από το βήμα του Συνεδρίου είχε αναπτύξει τις θέσεις του για μια σειρά ζητήματα που αφορούν την ομογένεια και τις σχέσεις της με την γενέτειρα. Η παρουσία του πρωί και απόγευμα στις εργασίες του Συνεδρίου τον είχαν κουράσει και έτσι η συνέντευξη περιορίστηκε σε τρία-τέσσερα –όλα κι όλα- ερωτήματα. Πλην, όμως, σημαντικά, κατά την άποψή μας.

Με τον Πρόεδρο της Βουλής κ. Νίκο Βούτση στο πρόσφατο Συνέδριο της ΚΕΔΕ.


Με τον Πρόεδρο της Βουλής κ. Νίκο Βούτση στο πρόσφατο Συνέδριο της ΚΕΔΕ.
patoulis
Ο Γιώργος Πατούλης.
Από τα πιο προβεβλημένα πρόσωπα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και όχι μόνον, ο κ. Πατούλης -και πρόθυμος να απαντήσει στα ερωτήματά μας-  διατυπώνει απόψεις χωρίς να υπολογίζει το λεγόμενο πολιτικό κόστος, ταυτισμένες, όμως, απολύτως με τα πιστεύω του. Και αυτό το στοιχείο είναι που προσδίδει ιδιαίτερη βαρύτητα στα λεγόμενά του.
Η συνέντευξη
ΡΗΡ: Κύριε Δήμαρχε, σας άκουσα με πολλή προσοχή. Παρακολουθώ και την προσπάθεια που κάνετε να πλησιάσετε την Ομογένεια. Παρακαλώ , μου λέτε τις εντυπώσεις σας γι’ αυτήν;
Πατούλης: κατ’ αρχήν πιστεύω ότι η ομογένεια –η καρδιά της, η ψυχή της, η σκέψη της βρίσκονται στην Ελλάδα.
Το ζήτημα είναι ότι πρέπει να πειστεί και κείνη –και δίκαια- ότι μιλάει με αξιόπιστους συνομιλητές.  Γνωρίζω πάρα πολύ καλά, ότι παρά τη βούλησή της, της ομογένειας, δεν βρήκε όλες τις φορές ευήκοα ώτα και πολύ περισσότερο δεν βρήκε  ηθικές αντιμετωπίσεις. Θεωρώ ότι όλα αυτά θα πρέπει να αντιμετωπισθούν και τουλάχιστον σε ότι με αφορά, ως προέδρου των δημάρχων της χώρας, αλλά και του ιατρικού Συλλόγου Αθηνών, προσπαθούμε προς αυτήν την κατεύθυνση.
Αυτός είναι ο λόγος, μαζί βεβαίως και με τις φιλίες που έχουμε αναπτύξει και με την Ελληνική Εταιρία Γιατρών Νέας Υόρκης, αλλά και άλλους της ομογένειας, που βρίσκομαι τα τελευταία πέντε χρόνια κοντά τους, στις 25  Μαίου και κατόπιν στην εθνική παρέλαση και βεβαίως μας δίδεται η δυνατότητα να συνομιλήσουμε και με τον Αρχιεπίσκοπο Αμερικής κ.κ. Δημήτριο, αλλά και με άλλους παράγοντες.

ΡΗΡ: Εσείς, εκτός από δήμαρχος,  πρόεδρος και γιατρός, είσαστε και πολιτικό πρόσωπο. Πώς σχολιάζετε την προσπάθεια του μητροπολιτικού Κέντρου να πεισθεί η ομογένεια να έρθει στην Ελλάδα να επενδύσει ώστε να την βοηθήσει και την ίδια ώρα το μητροπολιτικό κέντρο δεν ανταποκρίνεται στην συνταγματική επιταγή να νομοθετήσει για την ψήφο των Αποδήμων Ελλήνων; Πώς σχολιάζετε;
Πατούλης: Καταρχήν θαρρώ ότι η ελληνική ομογένεια έχει δικαιώματα τα οποία δεν τις τα δίνει η κεντρική κυβέρνηση να τα ασκήσει. Και ένα από αυτά είναι βεβαίως το δικαίωμα της ψήφου. Θεωρώ –και το ‘χούμε πει και στην κεντρική εξουσία –δυστυχώς δεν νομοθετούμε εμείς ως αυτοδιοίκηση- χρειάζεται να ενταχθεί μέσα στο πολιτικό γίγνεσθαι που διαμορφώνει μια ιστορία και η ομογένεια, εφόσον ζητούμε από εκείνους να συμβάλουν με τον δικό τους τρόπο στην αναγέννηση της χώρας μας. Άρα είμαι υπέρ του να μπορεί ένα στελεχιακό δυναμικό της Βουλής –μπορεί τον αριθμό να τον αποφασίσουν- να μπορεί να συμμετέχει έχοντας το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι… Το οποίο νομίζω επιτάσσει και επιβάλει η δημοκρατία.
ΡΗΡ: Άκουσα και τον κο Μάρδα τον Αναπληρωτή υπουργό Οικονομικών, αναφερόμενο στην Ομογένεια. Θέλω να σας ρωτήσω το εξής: Πιστεύετε και σεις ότι οι ομογενείς θα φέρουν τα χρήματα που απόκτησαν με ιδρώτα και αίμα στην ξενιτειά να τα επενδύσουν στην Ελλάδα χωρίς να υπάρχουν κάποιες ασφαλιστικές δικλείδες; Θα τα φέρουν με capital control σε ένα οικονομικοπολιτικό τοπίο ρευστό και ανασφαλές;
Πατούλης: Θεωρώ ότι οι πολιτικές που διαμορφώνονται από τους πολιτικούς και στο εγγύτερο χθες, αλλά και στο παρόν, δεν ήταν αυτές που θα έπρεπε. Νομίζω ότι πρέπει πάνω απ όλα να υπάρχει, όπως σωστά το είπατε, ένα περιβάλλον σιγουριάς, γιατί ο επενδυτής ανά τον κόσμο αυτήν αποζητάει και αναζητεί. Άρα, λοιπόν, σ΄ αυτήν την ρευστότητα χρειάζεται πάνω απ’ όλα να καταλάβουν ότι η ένωση θα μπορέσει να δημιουργήσει την δυναμική που χρειαζόμαστε, αλλά και η ασφάλεια των αποφάσεων οι οποίες θα πρέπει να είναι τέτοιες, που να νοιώθει κανείς σιγουριά στο να φέρει τα εισοδήματά του και να επενδύσει στη χώρα μας.
Είναι αδιανόητο να γίνεται οτιδήποτε ώστε να μην έρθει κανείς επενδυτής. Αυτή είναι η δική μου εντύπωση που διαμορφώνεται το τελευταίο διάστημα. Πρέπει να ληφθούν τέτοιες αποφάσεις –και υπάρχουν αυτά τα μοντέλα, που θα δημιουργήσουν  την επενδυτική σιγουριά και τότε είμαι σίγουρος ότι η χώρα μας ως οφείλει κι από την ιστορία της και από τη δυναμική της που έχει διαμορφώσει, από τον πολιτισμό της  αλλά και από τη γεωγραφική της θέση, να είναι πρωταγωνίστρια ακόμη και στο χώρο της Ευρώπης και όχι ουραγός όπως είναι σήμερα.
ΡΗΡ: Μια τελευταία ερώτηση: Συμβάλατε, ως τοπική αυτοδιοίκηση στους εορτασμούς για την καθιέρωση της  20ης Μαΐου ως Ημέρας Ελληνικής Γλώσσας και ελληνικού Πολιτισμού. Μια πρωτοβουλία της ομογένειας της Ιταλίας σε συνεργασία με την ΚΕΔΕ. Το ερώτημά μου είναι πως γιορτάσαμε χωρίς την θεσμοθέτηση της Ημέρας και πως θα πατάξουμε την γραφειοκρατία αν μια χούφτα υπουργικών  υπογραφών θέλουμε περισσότερο από ένα χρόνο για να τις συγκεντρώσουμε;
Πατούλης: Είναι σίγουρο ότι από κάτω προς τα πάνω έρχεται η βούληση της Παγκόσμιας Ημέρας Ελληνικής Γλώσσας. 20 Μαΐου. Θεωρώ πολύ σημαντική καταρχήν την πρωτοβουλία του Γιάννη Κορίνθιου, του μέχρι πρότινος προέδρου της ομοσπονδίας Ελληνικών Κοινοτήτων και Αδελφοτήτων Ιταλίας, αλλά καθώς επίσης και ότι η ΚΕΔΕ αγκάλιασε αμέσως την προσπάθεια αυτή.
Θέλει ακόμα δουλειά. Και αυτή η δουλειά έχει να κάνει και με την εθνική προσπάθεια και με την παγκόσμια.
Η εθνική έχει να κάνει με τη νομοθετική παρέμβαση η οποία θα πρέπει να γίνει και ήδη πιέζουμε για τη νομοθέτηση και μείς οι ίδιοι. Η δεύτερη ενέργεια και εξ ίσου σημαντική είναι από την UNESCO η οποία θα δώσει εκείνη την απόφαση να γιορτάζεται η Ημέρα σε παγκόσμιο επίπεδο. Να σας πω κύριε Μαλασπίνα, βήματα νομίζω ότι γίνονται. Ότι θέλει ακόμα δουλειά, είναι αλήθεια. Θέλει δουλειά. Είμαι αισιόδοξος.





http://www.panhellenicpost.com/2016/06/30/πατούλης-στην-panhellenic-post-η-ελληνική-ομογένε/ http://www.panhellenicpost.com/2016/06/30/πατούλης-στην-panhellenic-post-η-ελληνική-ομογένε/

lunedì 27 giugno 2016

Le style de la Squadra Azzurra est intimement lié à l'histoire politique du pays. La rigueur défensive, vieille tradition du foot italien, prônée par l'entraîneur Antonio Conte, colle bien à une nation en crise.



http://www.liberation.fr/sports/2016/06/26/de-quoi-le-catenaccio-est-il-le-nom_1462101

Par  — 26 juin 2016 à 14:10


Le sélectionneur italien Antonio Conte lors du match de l'Euro contre l'Irlande, le 22 juin 2016 à Lille Photo MIGUEL MEDINA. AFP

Le style de la Squadra Azzurra est intimement lié à l'histoire politique du pays. La rigueur défensive, vieille tradition du foot italien, prônée par l'entraîneur Antonio Conte, colle bien à une nation en crise.

De quoi le catenaccio est-il le nom ?
Paolo Rossi de la tête, Marco Tardelli d’une parfaite diagonale du gauche et enfin Alessandro Altobelli pour l’estocade. En un peu plus de vingt minutes, le 11 juillet 1982, la Squadra Azzurra assomme l’équipe nationale d’Allemagne. L’Italie remporte sa troisième Coupe du monde. Pour de nombreux supporteurs français, le voisin transalpin a vengé le onze de Michel Platini éliminé douloureusement en demi-finale par les coéquipiers de Harald Schumacher. En poule, les hommes du malicieux Enzo Bearzot ont éliminé le somptueux Brésil de Zico et Falcao et découragé l’Argentine de la jeune étoile Diego Armando Maradona. Critiquée par la presse avant la compétition, vilipendée après trois matchs nuls au premier tour, l’Italie triomphe, à la surprise quasi générale, avant tout grâce à une organisation défensive parfaite. «Santo Catenaccio», s’enthousiasme le lendemain dans les colonnes de la Repubblica le légendaire journaliste sportif et écrivain Gianni Brera. L’article est un manifeste footballistique aux accents identitaires : «Italie, ta victoire est limpide, nette : elle n’est pas le fruit de la fortune mais uniquement de l’application logique (a posteriori !) du système de jeu qui est le tien et que tout le monde appelle le jeu à l’italienne.» Contre les «paons brésiliens» et «le crétin de la Plata Cesare Menoti [sélectionneur de l’Argentine, ndlr] qui nous avait accusés de passéisme chronique, de retard historique impardonnable», Enzo Bearzot «a fait recours sans fausse pudeur au culte de la défense et Saint Catenaccio l’a récompensé avec la précise diligence du faiseur de miracles». Plus tard, l’entraîneur cherchera à rectifier le jugement de Brera en expliquant que son système de jeu n’était pas uniquement fondé sur la mise en place d’un mur protecteur, avec une accumulation de défenseurs, de marquages à la culotte des attaquants adverses et de contre-attaques meurtrière. Qu’importe. La victoire de 1982 avec ses colonnes portantes Gaetano Scirea et Claudio Gentile sur la ligne arrière restera dans les mémoires comme l’apothéose du «jeu à l’italienne» et l’apogée du «catenaccio» comme antonomase du calcio. Avant une longue éclipse qui est sans doute en train de prendre fin.
«Avec l’actuel sélectionneur Antonio Conte, on assiste au retour de la tradition italienne», considère le journaliste Mario Sconcerti, ancien directeur du quotidien Il Corriere dello Sport. «A peu près toutes les équipes européennes jouent à l’horizontal, c’est-à-dire en s’approchant du but adverse avec des passes transversales.» L’Espagne, que l’Italie rencontre ce soir en huitièmes de finale, a même fait de ce style son image de marque. «A l’inverse, poursuit Mario Sconcerti, Conte s’appuie sur une défense extrêmement solide et repart avec un jeu rapide, vertical.» Est-ce l’honneur retrouvé du catenaccio ? En Italie, la question dépasse en tout cas la simple discussion sportive. Car «lorsque le foot se massifie dans les années 50, celui-ci devient un élément de l’identité nationale pour les Italiens et le catenaccio, leur marque de fabrique», indique l’historien Fabien Archambault, auteur du livre le Contrôle du ballon. Les catholiques, les communistes et le football en Italie de 1943 au tournant des années 80 (1).
 (1) Ed. Bibliothèque des écoles françaises d’Athènes et de Rome, 2012

Mais l’affaire remonte en fait aux années 30. A l’époque, le foot considéré comme un jeu d’Anglais et d’étrangers, est regardé avec circonspection par le régime fasciste. On lui préfère le cyclisme, plus populaire. Mais il faut battre les équipes du Nord et notamment l’Autriche voisine qui déploie un jeu offensif. Des passeports sont alors accordés aux joueurs sud-américains, uruguayens et argentins (fils d’émigrés italiens) habitués au jeu défensif qui viennent renforcer la Squadra Azzurra. L’Italie remporte la Coupe de monde 1934 (notamment avec Luis Menoti surnommé «le boucher» qui avait été finaliste quatre ans plus tôt sous le maillot de l’Argentine) puis récidive quatre ans plus tard. «Le catenaccio, ce n’est pas seulement l’aspect défensif, détaille Fabien Archambault. C’est avant tout l’idée de la discipline, de la tactique avec, avant tous les autres pays, un rôle précis assigné au capitaine et à l’entraîneur. Le catenaccio est une réponse du faible au fort. Comme cela permet de gagner, cela va devenir consubstantiel à l’idée de l’Italie.»
«Au début des années 50, le catenaccio est d’abord employé par les petites équipes pour rétablir un équilibre dans le championnat italien, souligne Mario Sconcerti. Puis en 1953, l’Inter de Milan est la première équipe à gagner le championnat avec ce type de jeu. L’entraîneur Alfredo Foni reprend l’idée [développée pour la première fois en Suisse dans les années 30 par l’entraîneur autrichien Karl Rappan, ndlr] de retirer un milieu de terrain pour ajouter un défenseur central, sans marquage précis». Le «libero» est né et la ligne arrière passe à quatre éléments. Au fil des années et dans certaines phases de jeu, la défense pourra compter jusqu’à six joueurs. Son réalisme efficace et sa défense à outrance permettent à une Italie sortie exsangue de la guerre de retrouver un statut de puissance au niveau sportif. Dans les années 60, le catenaccio de Nereo Rocco à la tête du Milan AC et de Helenio Herrera alors aux commandes de l’Inter s’impose en Italie et permet de conquérir l’Europe. Gianni Brera va jusqu’à théoriser le concept. «Selon lui, les Italiens – petits, râblés mais travailleurs et obstinés – ne peuvent rivaliser à armes égales avec les peuples du Nord, plus grands, mieux nourris et plus athlétiques, rappelle Fabien Archambault. L’adoption du catenaccio aurait donc témoigné des capacités d’adaptation des Italiens à l’adversité, de leur ruse et de leur sens de la débrouillardise.»
«Le catenaccio, c’était la lutte des classes»
Une vision qui sera très largement partagée par les principales forces politiques du pays. Selon l’universitaire, «la Démocratie chrétienne adhérait totalement à cette conception car les joueurs devaient être disciplinés et respecter l’entraîneur comme devaient l’être les fidèles vis-à-vis de l’Eglise et de la hiérarchie catholique. Mais les communistes aussi se rangèrent derrière cette philosophie : pour eux, le catenaccio, c’était le jeu des pauvres, des prolétaires et il exaltait le sens du collectif. Quant à l’organisation disciplinée de l’équipe, elle faisait écho à l’obéissance due au parti et à son secrétaire général». Mais même pour une partie de l’extrême gauche, le catenaccio, avec son économie des forces, l’attente du moment propice pour renverser le destin, est alors assimilé à une forme de résistance voire à une métaphore de la grève qui bloque la production de jeu de l’adversaire. «Le catenaccio, c’était la lutte des classes : on était faible et on devait se défendre», dira, en 2006, le philosophe Toni Negri dans un entretien à Libération. «C’est comme si le catenaccio faisait partie du caractère italien. Probablement, ils ne l’ont pas inventé. Il était déjà en eux», aurait résumé Pier Paolo Pasolini.
Lorsque l’Italie est éliminée de la Coupe du monde en 1966 par la modeste Corée en pratiquant un jeu moins défensif, l’entraîneur est crucifié. Edmondo Fabbri a trahi la tradition nationale que l’Italie s’est inventée. L’humiliation devient une affaire politique. Le Parlement décide de fermer les frontières aux joueurs étrangers dans le championnat italien. Mais derrière cette apparente unanimité en faveur du catenaccio, apparaissent dès 1970 les premières brèches. Cette année-là, en demi-finale de la Coupe du monde à Mexico, l’Italie bat l’Allemagne, de manière épique. Au terme du temps réglementaire, les deux équipes sont bloquées sur un match nul (1-1). Sous l’emprise de la chaleur et de la fatigue, les schémas de jeu volent en éclats durant la prolongation. D’autant que le légendaire milieu de terrain offensif Gianni Rivera entré à la mi-temps bouscule le plan tactique. Dans un final haletant, le «match du siècle» se termine par une victoire 4-3 des Azzurri. «Sur le plan technique et tactique, le football pratiqué a été totalement confus et médiocre», grimace Gianni Brera. Mais pour une grande partie de la jeunesse, c’est une libération. Le vent de Mai 68 a flotté sur le Calcio. «L’attaque et l’audace ont mené à la victoire contre les Allemands. La conclusion, c’est que les étudiants doivent faire la même chose et prendre le pouvoir», résume Archambault. La défense à outrance, symbole d’une «Démocratie chrétienne attentiste, hypocrite et roublarde», est, ce soir-là, mise en échec écrira plus tard le sociologue et ancien ministre (centre gauche) Nando Della Chiesa.
«Voter Démocratie chrétienne, c’est jouer le 0-0»
En finale, l’Italie revient à son jeu traditionnel. Gianni Rivera n’entre sur le terrain que dans les six dernières minutes. La Squadra Azzurra est défaite par le Brésil (1-4). Reste que, dans une Italie qui a connu le miracle économique, l’exigence du beau jeu et du plaisir a commencé à être clairement revendiquée par une frange du pays. Notamment par certains socialistes comme le directeur du Corriere dello Sport, Antonio Ghirelli qui ira jusqu’à écrire «le catenaccio est une métaphore de la Démocratie chrétienne. Voter DC, c’est jouer le 0-0». Cette aspiration à un jeu débridé est parfaitement comprise au milieu des années 80 par un jeune entrepreneur en bâtiment qui se lance dans la télévision et le football, avec la bénédiction du parti socialiste de Bettino Craxi. En 1986, Silvio Berlusconi rachète ainsi le Milan AC et recrute à prix d’or des stars du ballon rond dont le trio néerlandais Van Basten-Gullit-Rijkaard. Entre-temps le bannissement des joueurs étrangers est tombé. L’Italie tourne le dos aux années de plomb, dépasse la Grande-Bretagne en termes de PIB et va reconquérir le sommet du football européen. «Le jeu spectaculaire du Milan AC, retransmis par la télévision, oblige alors tous les autres clubs à s’adapter, à être plus offensifs», note Mario Sconcerti qui souligne néanmoins que «l’Italie n’a jamais totalement abandonné sa touche défensive et son sens tactique». «Cela lui a d’ailleurs permis de remporter une quatrième Coupe du monde en 1998, s’amuse Fabien Archambault. Derrière Didier Deschamps qui était à la Juventus de Turin, tous les défenseurs de l’équipe de France évoluaient ou avaient joué dans la péninsule. Et ils ont gagné à l’italienne.»

Avec la crise économique de 2008, le championnat transalpin a perdu de sa superbe. La plupart des meilleurs joueurs étrangers préfèrent des destinations plus prospères : la Liga espagnole, la Premier League anglaise ou le Paris-Saint-Germain. Silvio Berlusconi est en train de vendre le Milan AC et la plupart des entraîneurs de clubs de la Botte se réfugient dans un «tiki-taka» dans leur propre moitié de terrain (à la différence des équipes de Pep Guardiola) voire dans un catenaccio un brin modernisé. Les tifosi espèrent que la Squadra Azzurra, privée de vedettes hormis le gardien Gianluigi Buffon, saura faire valoir une fois encore à l’Euro son sens tactique, sa discipline et son efficacité. Et tant pis pour le beau jeu. Dans une péninsule en crise de confiance et à la croissance économique poussive, il revient désormais au jeune président du Conseil, Matteo Renzi, d’éloigner le spectre du repli défensif : «Le Parti démocrate ne peut rester enfermé dans le catenaccio, nous devons raconter que nous sommes en train de changer l’Italie. Cessons avec les narrations négatives.»

venerdì 24 giugno 2016

Après le Brexit, l’anglais bouté hors d’Europe?

EUROGLOBISH

Après le Brexit, l’anglais bouté hors d’Europe?

Par  — 24 juin 2016 à 16:20
http://www.liberation.fr/planete/2016/06/24/apres-le-brexit-l-anglais-boute-hors-d-europe_1461792


Au siège de la Commission européenne, à Bruxelles, en 2015. Photo AFP

Une fois Londres retournée au grand large, l’anglais ne sera plus langue officielle d'aucun pays de l'UE. De quoi faire reculer son hégémonie à Bruxelles ?

Une fois le Brexit consommé, dans deux ans au plus tard, l’anglais pourra-t-il conserver sa place hégémonique au sein des institutions communautaires ? A priori, la tendance est lourde et semble difficile à inverser, l’anglais, en réalité un euroglobish assez pauvre, étant devenu la lingua franca de l’Union. Et ce, moins sous l’influence des Britanniques, que des pays nordiques et d’Europe centrale et d’une France dont les élites ont depuis longtemps renoncé à défendre la place de la langue de Molière.
Il faut bien l’admettre : les trois langues de travail originelles de l’Union (allemand, français, anglais) ne sont plus qu’un lointain souvenir. L’anglais est devenu la langue quasi unique de l’Europe, y compris sur les sites internet de l’Union pourtant censés informer les citoyens (à l’exception notable du site du Parlement européen). Bien sûr, tous les textes juridiques sont au final traduits dans les 23 langues officielles de l’Union, mais ils sont tous élaborés et votés en anglais, avec ce que cela implique en termes d’adoption des valeurs transmises par une langue. La seule institution à encore travailler en français est la Cour de justice européenne qui, ce n’est pas un hasard, est sans doute encore plus détestée en Angleterre que la Commission.

Un pays, une seule langue officielle

Le problème est que le seul pays dont la langue officielle est l’anglais est… le Royaume-Uni. En effet, en vertu du règlement communautaire I-58, chaque pays ne peut avoir qu’une seule langue officielle. Or, l’Irlande a choisi le gaélique, Malte, le maltais et Chypre, le grec, même si ces pays usent davantage de l’anglais. Dès lors, une fois Londres retourné au grand large, l’anglais ne sera plus langue officielle et il ne pourra plus être langue de travail et encore moins langue de communication. A moins, bien sûr, de modifier le règlement I-58. Et là, bonjour : les Espagnols devront faire face aux revendications basques et catalanes, les pays baltes aux revendications de leur minorité russe, la France de ses minorités corse, catalane, bretonne, basque, etc. Et surtout parlé et compris par une minorité d’Européens, peut-il décemment demeurer la langue de l’Union ?
Le français pourrait donc dans cette affaire retrouver son ancien statut aux côtés de l’allemand. Après tout, il n’a fallu que dix ans pour que tout bascule dans une seule langue ! Les instituts Goethe et français ne vont pas chômer !
Jean Quatremer BRUXELLES (UE), de notre correspondant

giovedì 23 giugno 2016

Η Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας και Πολιτισμού γιορτάστηκε στις 22 Μαΐου 2016 στη Μαριούπολη

Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας και Πολιτισμού

ΕκτύπωσηPDF

Τα πανιά τους άνοιξαν μαθητές, φοιτητές και ενήλικες στη Μαριούπολη προκειμένου να ταξιδέψουν με ένα μικρό κατάλευκο καράβι στη Ελλάδα με αφορμή τον εορτασμό τςη Παγκόσμια Ημέρας Ελληνικής Γλώσσας και Παιδείας που πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 22 Μαϊου 2016 στο αμφιθέατρο του Κρατικού Πανεπιστημίου Μαριούπολης από το Γενικό Προξενείο της Ελλάδας στη Μαριούπολη και το Συντονιστικό Γραφείο Εκπαίδευσης.

Την εκδήλωση τίμησαν με την παρουσία τους ο Πρύτανης του Κρατικού Πανεπιστημίου Μαριούπολης, η Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ελληνικών Συλλόγων Μαριούπολης, εκπρόσωπος του Δημάρχου Μαριούπολης και η Πρόεδρος του Συλλόγου Ελλήνων Μαριούπολης. Η Κ. Γενικός Πρόξενος της Ελλάδας στη Μαριούπολη κ. Γεωργοπούλου ΕΛένη κήρυξε την έναρξη της εκδήλωσης με την εκφώνηση του χαιρετσιμού του κ. Γενικού Διευθυντή της Γ. Γ. Απόδημου Ελληνισμού κ. Μιχάλη Κόκκινου.
Στην εκδήλωση επαινέθηκαν οι μαθήτριες και οι φοιτήτριες που συμμετείχαν στην τελική φάση της Πανουκρανικής Ολυμπιάδας με αναμνηστικά και χρηματικά έπαθλα.
Στη γιορτή της Ελληνικής γλώσσας και παιδείας συμμετείχαν όλοι οι μαθητές, φοιτητές και ενήλικες οι οποίοι μαθαίνουν την ελληνική γλώσσα και μυούνται στον ελληνικό πολιτισμό από τους αποσπασμένους εκπαιδευτικούς από την Ελλάδα. Ταξίδεψαν το ενθουσιασμένο κοινό σε τόπους της χώρας μας μέσα από θεατρικά δρώμενα, παραδοσιακούς χορούς και τραγούδαια.
  • Click to enlarge image dsc_3929.jpg
  • Click to enlarge image dsc_4031.jpg
  • Click to enlarge image dsc_4036.jpg
  • Click to enlarge image dsc_4049.jpg
  • Click to enlarge image dsc_4065.jpg
  • Click to enlarge image dsc_4103.jpg
  • Click to enlarge image dsc_4120.jpg
  • Click to enlarge image dsc_4132.jpg
  • Click to enlarge image dsc_4160.jpg
  • Click to enlarge image dsc_4180.jpg
  • Click to enlarge image dsc_4188.jpg
  • Click to enlarge image dsc_4194.jpg
  • Click to enlarge image dsc_4209.jpg
  •  
Την οργάνωση της επιτυχημένης και λαμπρής εκδήλωσης είχαν: η Συντονίστρια Εκπαίδευσης και οι αποσπασμένοι εκπαιδευτικοί: Γαμβρουλάς Κωνσταντίνος, Γιοβανόπουλος Ιάσονας, Ευαγγελίδης Χρήστος, Κουκουβίνος Θεοδόσιος, Κωστοπούλου Δήμητρα και Ψάλτης Νικόλαος.



http://sge-mariupol.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=167:2016-05-28-11-46-05&catid=42:2014-02-04-21-22-04&Itemid=61

Terra ancestrale La diaspora ellenica contemporanea in Italia tra prima e seconda generazione. Presentazione: 5 luglio 2016 ore15, Roma, Via Palestro, 32, IRPPS-CNR


Isocrate al liceo classico oggi per la prova di greco della maturità. Ecco la traduzione in ... greco moderno. Μεταφράζουν Ισοκράτη σήμερα οι τελειόφοιτοι στα κλασσικά λύκεια της Ιταλίας..

[34] ὁρῶ γὰρ τοὺς μὲν τὴν ἀδικίαν προτιμῶντας καὶ τὸ λαβεῖν τι τῶν ἀλλοτρίων μέγιστον ἀγαθὸν νομίζοντας ὅμοια πάσχοντας τοῖς δελεαζομένοις τῶν ζῴων, καὶ κατ’ ἀρχὰς μὲν ἀπολαύοντας ὧν ἂν λάβωσιν, ὀλίγῳ δ’ ὕστερον ἐν τοῖς μεγίστοις κακοῖς ὄντας, τοὺς δὲ μετ’ εὐσεβείας καὶ δικαιοσύνης ζῶντας ἔν τε τοῖς παροῦσιν χρόνοις ἀσφαλῶς διάγοντας καὶ περὶ τοῦ σύμπαντος αἰῶνος ἡδίους τὰς ἐλπίδας ἔχοντας.
[35] Καὶ ταῦτ’ εἰ μὴ κατὰ πάντων οὕτως εἴθισται συμβαίνειν, ἀλλὰ τό γ’ ὡς ἐπὶ τὸ πολὺ τοῦτον γίγνεται τὸν τρόπον. χρὴ δὲ τοὺς εὖ φρονοῦντας, ἐπειδὴ τὸ μέλλον ἀεὶ συνοίσειν οὐ καθορῶμεν, τὸ πολλάκις ὠφελοῦν, τοῦτο φαίνεσθαι προαιρουμένους. πάντων δ’ ἀλογώτατον πεπόνθασιν ὅσοι κάλλιον μὲν ἐπιτήδευμα νομίζουσιν εἶναι καὶ θεοφιλέστερον τὴν δικαιοσύνην τῆς ἀδικίας, χεῖρον δ’ οἴονται βιώσεσθαι τοὺς ταύτῃ χρωμένους τῶν τὴν πονηρίαν προῃρημένων.
[36] Ἠβουλόμην δ’ ἄν, ὥσπερ πρόχειρόν ἐστιν ἐπαινεῖσθαι τὴν ἀρετήν, οὕτω ῥᾴδιον εἶναι πεῖσαι τοὺς ἀκούοντας ἀσκεῖν αὐτήν· νῦν δὲ δέδοικα μὴ μάτην τὰ τοιαῦτα λέγωμεν. διεφθάρμεθα γὰρ πολὺν ἤδη χρόνον ὑπ’ ἀνθρώπων οὐδὲν ἀλλ’ ἢ φενακίζειν δυναμένων, οἳ τοσοῦτον τοῦ πλήθους καταπεφρονήκασιν ὥσθ’, ὁπόταν βουληθῶσιν πόλεμον πρός τινας ἐξενεγκεῖν, αὐτοὶ χρήματα λαμβάνοντες λέγειν τολμῶσιν ὡς χρὴ τοὺς προγόνους μιμεῖσθαι, καὶ μὴ περιορᾶν ἡμᾶς αὐτοὺς καταγελωμένους, μηδὲ τὴν θάλατταν πλέοντας τοὺς μὴ τὰς συντάξεις ἐθέλοντας ἡμῖν ὑποτελεῖν. 

Γιατί βλέπω πως όσοι προτιμούν την αδικία και θεωρούν μεγάλη υπόθεση το να οικειοποιηθούν ξένα πράγματα, παθαίνουν τα ίδια με τα ζώα που πέφτουν στην παγίδα, δηλαδή στην αρχή απολαμβάνουν όσα αρπάξουν, αλλά μετά από λίγο βρίσκονται στις χειρότερες συμφορές· ενώ αυτοί που ζουν με ευσέβεια και δικαιοσύνη και τώρα περνούν τη ζωή τους με ασφάλεια και για το μέλλον τρέφουν πιο ευχάριστες ελπίδες.
Αυτά, αν δε γίνονται όπως συνήθως σε όλες τις περιπτώσεις, τις περισσότερες φορές όμως γίνονται κατ' αυτόν τον τρόπο. Πρέπει, ως μυαλωμένοι άνθρωποι, επειδή δε βλέπουμε καθαρά από πριν τι είναι συμφέρον για μας σε κάθε περίσταση, ό,τι τις περισσότερες φορές ωφελεί, αυτό να δείχνουμε πως προτιμούμε. Οι πλέον παράλογοι άνθρωποι είναι όσοι από τη μια νομίζουν πως η δικαιοσύνη είναι καλύτερη και πιο θεοφιλής από την αδικία, από την άλλη έχουν τη γνώμη πως όσοι την εφαρμόζουν θα ζουν χειρότερα από αυτούς που προτιμούν την κακία.
Θα ήθελα βέβαια, όπως είναι φυσικό να εκθειάζει κάποιος την αρετή, έτσι εύκολο να ήταν να πείσω τους ακροατές μου να την εφαρμόζουν. Τώρα όμως φοβάμαι μήπως μάταια τα λέω αυτά. Γιατί εδώ και πολύ καιρό έχουμε εκφυλιστεί από ανθρώπους που τίποτε άλλο δεν μπορούν να κάνουν παρά να μας κοροϊδεύουν, και που τόσο πολύ έχουν περιφρονήσει το λαό, ώστε, όταν θελήσουν να κάνουν πόλεμο εναντίον κάποιου, οι ίδιοι χρηματίζονται και έχουν το θράσος να λένε πως τάχα πρέπει να μιμούμαστε τους προγόνους μας, να μην ανεχόμαστε να μας εμπαίζουν και να μην επιτρέπουμε η θάλασσά μας να χρησιμοποιείται από αυτούς που δε θέλουν να μας πληρώνουν φόρους.

Μτφρ. Μ.Γ. Ξανθού. 2001


martedì 21 giugno 2016

Δείτε την εκπομπή Διασπορά της ΕΡΤ3 στη Νάπολη, για την Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας & Ελληνικού Πολιτισμού.

19Ιον2016 – Διασπορά


http://webtv.ert.gr/ert3/19ion2016-diaspora/



Η εκπομπή Διασπορά στη Νάπολη, για την Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας & Ελληνικού Πολιτισμού.
Η ΔΙΑΣΠΟΡΑ καταγράφει σειρά εκδηλώσεων της ομογένειάς μας στην Ιταλία για την καθιέρωση της 20ης Μαϊου ως «Παγκόσμιας Ημέρας Ελληνικής Γλώσσας και Ελληνικού Πολιτισμού».
Οι εκδηλώσεις διοργανώθηκαν απ΄ την Ελληνική Κοινότητα Νεαπόλεως και Καμπανίας και τον Δήμο της Νάπολης σε συνεργασία με την Ομοσπονδία Ελληνικών Κοινοτήτων και Αδελφοτήτων της Ιταλίας και την Φιλελληνική Εταιρία Ιταλίας υπό την αιγίδα της ΓΓΑΕ του ΥΠΕΞ, του Ινστιτούτου Φιλοσοφικών Σπουδών της Νάπολης, την Ακαδημία Καλών Τεχνών της Νάπολης και την ΚΕΔΕ.
Ελληνικός λογοτεχνικός μαραθώνιος με τη συμμετοχή 11 κλασσικών λυκείων της Ιταλίας και παιδιών του Σχολείου Ελληνικής γλώσσας της Ελληνικής μας Κοινότητας, συζητήσεις στρογγυλής τραπέζης για τη σπουδαιότητα των αρχαίων και νέων ελληνικών παγκοσμίως στον απόηχο των οποίων εκδόθηκε ψήφισμα της αναγνώρισης της Κλασσικής Παιδείας ως άυλη κληρονομιά της ανθρωπότητας και μουσικοθεατρικές παραστάσεις των συγκροτημάτων Ξενιτιά και Evi Evan είναι μόνο μερικοί εκ των σταθμών του πρώτου μέρους της τηλεοπτικής αποτύπωσης του εορτασμού της ελληνοφωνίας στη Νάπολη.
Η δημοσιογράφος Χρύσα Σάμου συνομιλεί μεταξύ άλλων με τον εμπνευστή Ημέρας και συντονιστή των εκδηλώσεων λέκτορα Νεοελληνικής Γλώσσας του Πανεπιστημίου Καλαβρίας κ. Γιάννη Κορίνθιο, τον Δήμαρχο και τον αντιδήμαρχο της Νάπολης, κ.κ Luigi de Magistris και Νino Daniele, τον πρώην δήμαρχο της Κάβα ντει Τιρένι Marco Galdi, πρόεδρο της Φιελληνικής Εταιρίας Ιταλίας, την βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ που εκπροσώπησε την Βουλή και την κυβέρνηση κα Χρυσούλα Κατσαβριά – Σιωροπούλου, την Πρόεδρο της Ομοσπονδίας Ελληνικών Κοινοτήτων και Αδελφοτήτων Ιταλίας και τον Αντιπρόεδρο κ Όλγα Νάσση και Ανδρέα Ανδρέου, τον πρόεδρο την αντιπρόεδρο και τον γραμματέα της Ελληνικής Κοινότητας κ.κ Παύλο Κυπριανού, Γιώτα Μαλακού και Σωτήρη Παπαδημητρίου, την εκπαιδευτικό Μαριάννα Κυριακούδη, τον Λυκειάρχη του Κλασσικού Λυκείου Pansini Salvatore Pace, την Γραμματέα του Ελληνικού Σχολείου Ελένη Λυγερού και τον Εφημέριο του Ιερού Ναού Αρχιμανδρίτη Γεώργιο Αντωνόπουλο.

Η Τήνος του χτες από τη συλλογή του Όθωνα Μεγαλόφων στην Πίζα (2)