Πριν δυο μέρες διάβασα μια συνέντευξη του Γιώργου Νταλάρα στο ΒΗΜΑ από την οποία συγκράτησα δύο τρεις καλές κουβέντες.
Ο Νταλάρας, μια από τις πιό δυνατές, πληθωρικές αλλά και πρωτοποριακές μουσικές φωνές που ακόμα ακούγονται και συγκινούν εντός κι εκτός της Ελλάδος, βασικά ανέπτυξε την έννοια της τέχνης πατώντας στη νιτσεϊκή διατύπωση ότι μόνο η τέχνη και ο έρωτας μπορούν να σου προκαλέσουν συναισθήματα που σε κάνουν να ξεφεύγεις από την καθημερινότητα ενός μέσου ανθρώπου.
Η μουσική, το τραγούδι και η τέχνη γενικότερα παίρνουν το τίποτα και το κάνουν κάτι, λέει κάποια στιγμή ο Νταλάρας.
Κατά την γνώμη μου η γενεσιουργός τέχνη σου παρέχει τρόπους για να αντέξεις αυτόν τον κόσμο τον μπερδεμένο και να ζήσεις τη ζωή σου, κυνηγώντας ακόμα και το όνειρο. Η τέχνη είναι ποίηση που σε κάνει ικανό να βλέπεις καθαρότερα, να αγαπάς, να ερωτεύεσαι, να βιώνεις την αλήθεια, πετώντας πάνω από την πολλή συνάφεια του κόσμου.
Η ποιητική στην κυριολεξία διάσταση της τέχνης σου προσφέρει την υπερβατική δυνατότητα να αντικρύσεις την άλλη όψη των πραγμάτων, να ξεφύγεις από τα τετριμμένα και το φαντασμαγορικό και φρούδο συρμό.
Ή για να χρησιμοποιήσω στίχους του Αντώνη Φωστιέρη
Το ποίημα είναι μια χτισμένη σκάλα
για ν΄ανεβείτε ώς την ψηλή της κορυφή
και να κοιτάξετε τον κόσμο που ανατέλλει.
Nessun commento:
Posta un commento