ΤΑ ΚΕΛΛΙΑ ΤΗΣ ΤΗΝΟΥ

ΤΑ ΚΕΛΛΙΑ ΤΗΣ ΤΗΝΟΥ
Και στα Κελλιά με χρώματα άσπρα και ήλιο μεθούν

lunedì 28 febbraio 2011

ΤΟΙΣ ΚΕΙΝΩΝ ΡΗΜΑΣΙ ΠΕΙΘΟΜΕΝΟΙ

CORRIERE DELLA SERA

Ho appena inviato questa lettera di commento ad un articolo del Corriere
I caduti italiani in Afganistan meriterebbero un governo più serio
Ogni volta che arriva la notizia di un altro militare italiano caduto in Afganistan, mi domando se possiamo stare ancora inerti e indifferenti, sapendo che i nostri giovani militari muoiono inutilmente, mentre chi presiede il governo italiano se la spassa allegramente con barzellette e bunga bunga. Sarebbe ora che si raccogliessero firme per l'immediato ritiro dei nostri ragazzi. JaKori lunedì 28 febbraio 2011, 11:58

domenica 20 febbraio 2011

ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΠΟΙΗΣΗ

Πριν δυο μέρες διάβασα μια συνέντευξη του Γιώργου Νταλάρα στο ΒΗΜΑ από την οποία συγκράτησα δύο τρεις καλές κουβέντες.
Ο Νταλάρας, μια από τις πιό δυνατές, πληθωρικές αλλά και πρωτοποριακές μουσικές φωνές που ακόμα ακούγονται και συγκινούν εντός κι εκτός της Ελλάδος, βασικά ανέπτυξε την έννοια της τέχνης πατώντας στη νιτσεϊκή διατύπωση ότι μόνο η τέχνη και ο έρωτας μπορούν να σου προκαλέσουν συναισθήματα που σε κάνουν να ξεφεύγεις από την καθημερινότητα ενός μέσου ανθρώπου.
Η μουσική, το τραγούδι και η τέχνη γενικότερα παίρνουν το τίποτα και το κάνουν κάτι, λέει κάποια στιγμή ο Νταλάρας.
Κατά την γνώμη μου η γενεσιουργός τέχνη σου παρέχει τρόπους για να αντέξεις αυτόν τον κόσμο τον μπερδεμένο και να ζήσεις τη ζωή σου, κυνηγώντας ακόμα και το όνειρο. Η τέχνη είναι ποίηση που σε κάνει ικανό να βλέπεις καθαρότερα, να αγαπάς, να ερωτεύεσαι, να βιώνεις την αλήθεια, πετώντας πάνω από την πολλή συνάφεια του κόσμου.
Η ποιητική στην κυριολεξία διάσταση της τέχνης σου προσφέρει την υπερβατική δυνατότητα να αντικρύσεις την άλλη όψη των πραγμάτων, να ξεφύγεις από τα τετριμμένα και το φαντασμαγορικό και φρούδο συρμό.

Ή για να χρησιμοποιήσω στίχους του Αντώνη Φωστιέρη

Το ποίημα είναι μια χτισμένη σκάλα

για ν΄ανεβείτε ώς την ψηλή της κορυφή

και να κοιτάξετε τον κόσμο που ανατέλλει.


http://www.24grammata.com/?p=10188

domenica 13 febbraio 2011

Οι άγνωστες διπλωματικές σχέσεις του Αλή Πασά και του Φερδινάνδου της Νάπολης

Άγνωστες λεπτομέρειες και ανέκδοτα γεγονότα από τις διπλωματικές σχέσεις του Αλή Πασά (1744-1822) με το Βασιλιά Φερδινάνδο της Νάπολης, Ferdinando I di Borbone (1751 – 1825) . Από τις μαρτυρίες και τα ιστορικά ντοκουμέντα ο Αλή Πασάς παρουσιάζεται ως ένας πανέξυπνος διπλωμάτης, που προσπαθεί να βρει υποστήριξη από τη Δύση. Εγείρονται, επίσης, σοβαρά ερωτηματικά για τον τρόπο που σκοτώθηκε ο Αλή Πασάς (Σωτ. Αθηναίος)

http://www.24grammata.com/?p=9136

Γλωσσικά Ανθρώπινα Δικαιώματα


24grammata.com/ Λόγος

Το δικαίωμα να εκφράζεσαι στη μητρική σου γλώσσα είναι ένα από τα πιο βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, αφού η γλωσσική έκφραση είναι κατεξοχήν χαρακτηριστικό της ελευθερίας, της προσωπικότητας και της βαθύτερης υπόστασης του ανθρώπου. Μιλώντας σε μια γλώσσα που δεν είναι μητρικά κατακτημένη έχεις αναπόφευκτες απώλειες, αδυναμίες και κενά στην επικοινωνία σου που έχουν επίπτωση στους σκοπούς που επιδιώκεις επικοινωνώντας και στην όλη εικόνα που σχηματίζει ο άλλος για σένα ως προς τη μόρφωση, την ευφυΐα, τις ικανότητες και την όλη σου προσωπικότητα.
Γι’ αυτό όλο και περισσότερο, από παλιά αλλά προπάντων στις μέρες μας, συζητούνται από κοινού με τα λοιπά ανθρώπινα δικαιώματα ή και αυτοτελώς τα γλωσσικά δικαιώματα του ανθρώπου και οι παραβιάσεις που διαπράττονται σε πολλές χώρες του κόσμου.
Οι παραβιάσεις των γλωσσικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων εμφανίζονται με ποικίλες μορφές και, για ακραίες περιπτώσεις, έχουν επινοηθεί και ειδικοί όροι που τις χαρακτηρίζουν, όπως είναι το γλωσσοκτονία ή το γλωσσοφαγία (glottophagie) ή το γλωσσικός κανιβαλισμός. Χαρακτηριστική περίπτωση παραβιάσεως των γλωσσικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι η πολιτική της Τουρκίας απέναντι στους Κούρδους. Δύο γνωστοί μελετητές, οι R. Phillipson και Τ. Skutnaibb-Kangas, γράφουν (Linguistic Rights and Wrongs, στο περ. Applied Linguistics 16, 1995, σ. 468): «Μια ακραία περίπτωση κράτους – μέλους του Συμβουλίου της Ευρώπης με καθαρώς γλωσσοκτόνο πολιτική είναι η Τουρκία, η οποία απαγορεύει τη χρήση της Κουρδικής γλώσσας. Πρόσφατες “διακοσμητικές” συνταγματικές αλλαγές δεν έκαναν τίποτε για να μειώσουν αυτή την πολιτική, που είναι μέρος μιας κατά τα άλλα αφομοιωτικής και γενοκτόνου πολιτικής απέναντι στους Κούρδους. Οι Κούρδοι είναι σαφές παράδειγμα ενός λαού που υφίσταται σοβαρές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του, λαού για τον οποίο τα γλωσσικά δικαιώματα είναι απαραίτητα για την ίδια την επιβίωσή του».
Μικρότερα ή και ανάλογα προβλήματα εμφανίστηκαν στις μεταποικιακές και μετακομουνιστικές χώρες, όπου οι μητρικές γλώσσες είχαν συστηματικά παραγκωνιστεί προς όφελος της επίσημης αποικιακής γλώσσας (αγγλικής, γαλλικής, ολλανδικής κ.λπ.) ή της ρωσικής γλώσσας, προκειμένου για τα κομουνιστικά κράτη της πρώην Σοβιετικής Ενωσης. Είναι γνωστή η στάση της Ρωσίας σε σχέση με ορισμένες βαλτικές χώρες, από τις οποίες αρνιόταν να αποσύρει τα στρατεύματά της για να προστατεύσει δήθεν στις χώρες αυτές τα δικαιώματα μειονοτήτων που μιλούσαν τη ρωσική γλώσσα.
Οπως είναι γνωστά τα προβλήματα δίγλωσσων (ή και πολύγλωσσων) χωρών, όπως είναι η Ελβετία, το Βέλγιο, η Φινλανδία, ο Καναδάς και, με άλλη μορφή, η Ισπανία ή η Ιρλανδία, όπου τα γλωσσικά δικαιώματα μεγάλου μέρους του πληθυσμού απασχολούν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ευρωπαϊκά ή διεθνή όργανα για τις νομοθετικές ρυθμίσεις που θεσπίζουν αυτές οι χώρες για την προστασία των γλωσσικών δικαιωμάτων.
Πρόσφατη, άλλωστε, είναι στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Κοινότητας η κατάφωρη παραβίαση των γλωσσικών δικαιωμάτων που πήγε να συντελεσθεί με την προώθηση 5 από τις 10 γλώσσες της Κοινότητας ως επίσημων γλωσσών για τις εργασίες των οργάνων της Κοινότητας. Η θεσμοθέτηση αυτή, αν ευοδωνόταν, θα παραβίαζε τα γλωσσικά δικαιώματα όλων των μικρότερων χωρών της Κοινότητας, στων οποίων τους πολίτες θα απαγορευόταν θεσμικά να μιλούν στα όργανα της Κοινότητας την εθνική τους γλώσσα, υποχρεώνοντάς τους να εκφράζονται μέσα από μια ξένη γλώσσα.
Στην Ελλάδα η μόνη υπάρχουσα μειονότητα, η μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης, απολαύει ορθώς των γλωσσικών της δικαιωμάτων όχι μόνο να μιλάει ελεύθερα αλλά και να διδάσκονται τα μουσουλμανόπαιδα στα σχολεία την τουρκική γλώσσα παράλληλα με την επίσημη γλώσσα της χώρας της οποίας είναι πολίτες, την ελληνική γλώσσα. Εκεί που τα πράγματα έχουν στρεβλωθεί από ακατανόητη εκπαιδευτική πολιτική της χώρας είναι οι κοινότητες των Ελλήνων Πομάκων.
Οι άνθρωποι αυτοί μιλούν ως μητροδίδακτη γλώσσα την πομακική, που είναι μια σλαβική (βουλγαρική) διάλεκτος. Ωστόσο, από ολιγωρία της ελληνικής Πολιτείας ίσως και από στρεβλή αντίληψη της καταστάσεως τα πομακόπουλα διδάσκονται ως μητρική γλώσσα την Τουρκική! Ο λόγος; Επειδή είναι κατά το πλείστον μουσουλμανικής θρησκείας. Αλλά τι σχέση έχει η θρησκευτική τους πίστη με μια ξένη γι’ αυτά γλώσσα, την Τουρκική; Το σωστό και το αναμενόμενο θα ήταν παράλληλα προς τα Ελληνικά να διδάσκονται και την πομακική από ντόπιους Ελληνες Πομάκους δασκάλους, με τη γλωσσολογική στήριξη που χρειάζεται μια προφορικά μόνο χρησιμοποιούμενη γλώσσα όπως είναι τα Πομάκικα.
Η διδασκαλία της τουρκικής γλώσσας και η γνώση αυτής της γλώσσας, περισσότερο ίσως από την κοινή θρησκευτική πίστη, έφερε τους Ελληνες Πομάκους εγγύτερα και σχεδόν τους ταύτισε με τους τουρκόφωνους Ελληνες της Θράκης.
Διαφορετικά έχει το πράγμα, βεβαίως, με τα Αρβανίτικα ή τα Τσιγγάνικα ή τα Κουτσοβλάχικα ή και τα Σλαβομακεδονικά που μιλιούνται σε πολύ περιορισμένη κλίμακα τα Αρβανίτικα, τα Κουτσοβλάχικα και ιδίως τα Σλαβομακεδονικά, σε μεγαλύτερη κλίμακα τα Τσιγγάνικα από Ελληνες που μέσα από την προφορική παράδοση μαθαίνουν λέξεις ή φράσεις ή και έναν περιορισμένης χρήσεως κώδικα από τις αντίστοιχες γλώσσες. Είναι πλούτος για μια χώρα όταν οι πολίτες της παράλληλα προς τη μητρική τους γλώσσα, εν προκειμένω την Ελληνική, γνωρίζουν και μίαν άλλη γλώσσα, που έχει προφορικά επιβιώσει στο στόμα μικρού αριθμού Ελλήνων ομιλητών.
Η γνώση των γλωσσικών αυτών μορφών όχι μόνο δεν αποτελεί «απειλή» για την εθνική γλώσσα, αλλά αποτελεί και τμήμα της γλωσσικής ιστορίας των Ελλήνων που πρέπει να μελετάται επιστημονικά και να αντιμετωπίζεται ως κομμάτι της εθνικής κληρονομιάς. Οσοι ξένοι κυρίως απληροφόρητοι ή παροδηγημένοι αναζητούν στους γλωσσικούς αυτούς κώδικες εθνικές (!) μειονότητες, βρίσκονται στον ίδιο παραλογισμό όπως αν θεωρούσαμε ελληνική εθνική μειονότητα της Ιταλίας τους ελληνόφωνους Ιταλούς ορισμένων χωριών της Καλαβρίας και της Απουλίας στην Κάτω Ιταλία…
http://www.tovima.gr/
http://www.24grammata.com/?p=9775

Ο Μπερλουσκόνι και ο μεγάλος κατήφορος της πολιτικής ζωής στην Ιταλία.

Η πρώην γυναίκα του το είχε πει ξεκάθαρα ότι είναι άρρωστος ο κακομοίρης και ψυχικά διαταραγμένος από
χρόνιο
νοσηρό ερωτισμό, κατονομάζοντάς τον χωρίς περιστροφές γαυριασμένο δράκο που διακορεύει μωρές παρθένες.
Όλος ο ντουνιάς διασκεδάζει εδώ και καιρό με τα σεξουαλικά καπρίτσια του πασίγνωστου λατίνου εραστή σε προχωρημένη ηλικία, του πάμπλουτου πολιτικού της Ιταλίας που καταφεύγει στον αγοραίο και ελευθέριο έρωτα στα συχνά νυχτερινά του συμπόσια.
Στην πιό θρησκευόμενη χώρα της Ευρώπης ο παράφορος πρωθυπουργός με την αχαλίνωτη ερωτική συμπεριφορά δεν το βάζει κάτω και δεν φοβάται το ρεζίλι. Κι έχει παιδιά και εγγόνια ο δύστηνος! Ελπίζει σε άφεση των συγγνωστών ολισθημάτων του, με μια απλή γονυκλισία, μια και η Ιταλία δεν στερείται από εκκλησίες. Ογεροπαραλυμένος ξενυχτά λοιπόν κάθε βράδυ επιδιδόμενος σε σφοδρά και παράτολμα για την ηλικία του πολυσυμπλέγματα με ανήλικες εταίρες που προσφέρουν τα αγοραία νιάτα τους στον ελευθέριο και έκφυλο δράκο για να κερδίσουν φήμη, κοσμήματα, χρήματα, πολιτικά αξιώματα και βουλευτικά έδρανα.
Είναι αλήθεια ότι λίγοι γλυτώνουν από τον ακαταμάχητο έρωτα που αιχμαλωτίζει όχι μόνο τον κάθε Κροίσο στα παλάτια του αλλά και τον κάθε φουκαρά στην φτωχική καλύβα του, για να θυμηθούμε το χορικό της Αντιγόνης.
Εδώ ενδεχομένως πρόκειται περί θείας τρέλλας, περί παραληρήματος εμπνευσμένου από κάποιο θεό, όπως έλεγε ο Πλάτωνας.
Υποθέτω ότι στα συμπόσια του ο λατίνος Κροίσος κυνηγάει κάθε βράδυ την αιωνιότητα, έτσι όπως εξηγούσε στο Σωκράτη και η Διοτίμα (βλέπε Συμπόσιον Πλάτωνος).
Κάθε πράγμα στον καιρό του και ο κολιός τον Αύγουστο, τραγουδούσε ο ρωμηός Ζαμπέτας, αλλά ο παραστρατημένος πρωθυπουργός δεν είχε την τύχη να τον γνωρίσει. Πράγματι αυτός δεν θέλει χαμομήλι, προτιμάει τις τσαχπινιές, τα ξεφαντώματα, τους χορούς και τα τραγούδια. Gaudeamus igitur!

«H ζωή αρχίζει στα 75 και πάνω»! Eίναι το σλόγκαν του Κροίσου που επιδίδεται χωρίς αιδώ σε παλιμπαιδισμούς και αυτογελοιοποίηση, τρέχοντας ταυτόχρονα σε κλινικά συνεργεία για να κρατιέται στα πόδια του και για να σιγουρεύει τα μαλλιά του στο κρανίο του. Κάνει όντως ό,τι γουστάρει και ρισκάρει ατιμωρητί με νόμους στα μέτρα του για να αποφεύγει επιμελώς τα δικαστήρια.
Άντε να βρεις τώρα ποιός φταίει για τούτα τα καπρίτσια του ξυπασμένου πολιτικού ανδρός. Οπωσδήποτε όχι ο νόμος της βαρύτητας, γιατί η βαρύτητα, κατά τον Einstein, δεν μπορεί να θεωρηθεί υπεύθυνη για τους ανθρώπους που πέφτουν στα δίχτυα του άπληστου σεξ.
Πάντως οι Ιταλοί έτσι ξεχνάνε την οικονομική κρίση, ξεφυλλίζοντας κάθε μέρα τις εφημερίδες με τα κατορθώματα του χοιροψάλα εραστή, ενώ ο υπόλοιπος κόσμος ευλόγως διερωτάται και απορεί γιατί αδρανούν και ανέχονται αυτό τον κατήφορο.
Ίσως την Ιταλία θα την σώσουν κάποιοι αδέκαστοι δικαστές, αναχαιτίζοντας αυτή την κατρακύλα. Αναμείνατε οσονούπω εκκωφαντικό πάταγο όταν θα πέσει ο άφρων δυνάστης!
Ας θυμηθούμε εν κατακλείδι τον σοφό Εκκλησιαστή:
Τοις πάσι χρόνος και καιρός τω παντί πράγματι υπό τον ουρανόν.

Kαιρός του εναγκαλίζεσθαι και καιρός του απομακρύνεσθαι από του εναγκαλισμού.

http://www.24grammata.com/?p=9826

venerdì 4 febbraio 2011

Ήλθαν μερικοί και ηθέλησαν να γένουν μπαρμπέρηδες εις του κασίδη το κεφάλι.

4 Φεβρουαρίου, επέτειος του θανάτου του Κολοκοτρώνη.

Λόγος του Γέρου του Μωρηά

προς τους νέους στην Πνύκα



Εις τον τόπο τούτο, οπού εγώ πατώ σήμερα, επατούσαν και εδημηγορούσαν τον παλαιό καιρό άνδρες σοφοί, και άνδρες με τους οποίους δεν είμαι άξιος να συγκριθώ και ούτε να φθάσω τα ίχνη των. Εγώ επιθυμούσα να σας ίδω, παιδιά μου, εις την μεγάλη δόξα των προπατόρων μας, και έρχομαι να σας είπω, όσα εις τον καιρό του αγώνος μας και προ αυτού και ύστερα απ’ αυτόν ο ίδιος επαρατήρησα, και απ’ αυτά να κάμομε συμπερασμούς και δια την μέλλουσαν ευτυχίαν σας, μολονότι ο Θεός μόνος ηξεύρει τα μέλλοντα. Και δια τους παλαιούς Έλληνας, οποίας γνώσεις είχαν και ποία δόξα και τιμήν έχαιραν κοντά εις τα άλλα έθνη του καιρού των, οποίους ήρωας, στρατηγούς, πολιτικούς είχαν, δια ταύτα σας λέγουν καθ’ ημέραν οι διδάσκαλοι σας και οι πεπαιδευμένοι μας. Εγώ δεν είμαι αρκετός. Σας λέγω μόνον πως ήταν σοφοί, και από εδώ επήραν και εδανείσθησαν τα άλλα έθνη την σοφίαν των. Εις τον τόπον, τον οποίον κατοικούμε, εκατοικούσαν οι παλαιοί Έλληνες, από τους οποίους και ημείς καταγόμεθα και ελάβαμε τό όνομα τούτο. Αυτοί διέφεραν από ημάς εις την θρησκείαν, διότι επροσκυνούσαν τες πέτρες και τα ξύλα. Αφού ύστερα ήλθε στον κόσμο ο Χριστός, οι λαοί όλοι επίστευσαν εις το Ευαγγέλιό του, και έπαυσαν να λατρεύουν τα είδωλα. Δεν επήρε μαζί του ούτε σοφούς ούτε προκομμένους αλλ’ απλούς άνθρώπους, χωρικούς και ψαράδες, και με τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος έμαθαν όλες τες γλώσσες του κόσμου, οι οποίοι, μολονότι όπου και αν έβρισκαν εναντιότητας και οι βασιλείς και οι τύραννοι τους κατέτρεχαν, δεν ημπόρεσε κανένας να τους κάμει τίποτα. Αυτοί εστερέωσαν την πίστιν. Οι παλαιοί Έλληνες, οι πρόγονοί μας, έπεσαν εις την διχόνοιαν καὶ ετρώγονταν μεταξύ τους, και έτσι έλαβαν καιρό πρώτα οι Ρωμαίοι, έπειτα άλλοι βάρβαροι και τους υπόταξαν. Ύστερα ήλθαν οι Μουσουλμάνοι και έκαμαν ό,τι ημπορούσαν, δια να αλλάξει ο λαός την πίστιν του. Έκοψαν γλώσσες εις πολλούς ανθρώπους, αλλ’ εστάθη αδύνατο να το κατορθώσουν. Τον έναν έκοπταν, ο άλλος τον σταυρό του έκαμε. Σαν είδε τούτο ο σουλτάνος, διόρισε ένα βιτσερέ (αντιβασιλέα), έναν πατριάρχη, και του έδωσε την εξουσία της εκκλησίας. Αυτός και ο λοιπός κλήρος έκαμαν ό,τι τους έλεγε ο σουλτάνος. Ύστερον έγιναν οι κοτζαμπάσηδες (προεστοί) εις όλα τα μέρη. Η τρίτη τάξις, οι έμποροι και οι προκομμένοι, το καλύτερο μέρος των πολιτών, μην υποφέροντες τον ζυγό έφευγαν, και οι γραμματισμένοι επήραν και έφευγαν από την Ελλάδα, την πατρίδα των, και έτσι ο λαός, όστις στερημένος από τα μέσα της προκοπής, εκατήντησεν εις αθλίαν κατάσταση, και αυτή αύξαινε κάθε ημέρα χειρότερα, διότι, αν ευρίσκετο μεταξύ του λαού κανείς με ολίγην μάθηση, τον ελάμβανε ο κλήρος, όστις έχαιρε προνόμια, ή εσύρετο από τον έμπορο της Ευρώπης ως βοηθός του ή εγίνετο γραμματικός του προεστού. Και μερικοί μην υποφέροντες την τυραννίαν του Τούρκου και βλέποντας τες δόξες και τες ηδονές όπου ανελάμβαναν αυτοί, άφηναν την πίστη τους και εγίνοντο Μουσουλμάνοι. Και τοιουτοτρόπως κάθε ημέρα ο λαός ελίγνευε και επτώχαινε. Εις αυτήν την δυστυχισμένη κατάσταση μερικοί από τους φυγάδες γραμματισμένους εμετέφραζαν και έστελναν εις την Ελλάδα βιβλία και εις αυτούς πρέπει να χρωστούμε ευγνωμοσύνη, διότι ευθύς όπου κανένας άνθρωπος από το λαό εμάνθανε τα κοινά γράμματα, εδιάβαζεν αυτά τα βιβλία και έβλεπε ποίους είχαμε προγόνους, τὶ έκαμεν ο Θεμιστοκλής, ο Αριστείδης και άλλοι πολλοί παλαιοί μας, και εβλέπαμε και εις ποίαν κατάσταση ευρισκόμεθα τότε. Όθεν μας ήλθεν εις το νου να τους μιμηθούμε και να γίνουμε ευτυχέστεροι. Και έτσι έγινε και επροόδευσεν η Εταιρεία. Όταν αποφασίσαμε να κάμομε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πως δεν έχομε άρματα ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε: “πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα;”, αλλά ως μία βροχή έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και ο κλήρος μας και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι, εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση. Εις τον πρώτο χρόνο της Επαναστάσεως είχαμε μεγάλη ομόνοια και όλοι ετρέχαμε σύμφωνοι. Ο ένας επήγεν εις τον πόλεμο, ο αδελφός του έφερνε ξύλα, η γυναίκα του εζύμωνε, το παιδί του εκουβαλούσε ψωμί και μπαρουτόβολα εις το στρατόπεδον και εάν αυτή η ομόνοια εβαστούσε ακόμη δύο χρόνους, ηθέλαμε κυριεύσει και την Θεσσαλία και την Μακεδονία και ίσως εφθάναμε και έως την Κωνσταντινούπολη. Τόσον τρομάξαμε τους Τούρκους, οπού άκουγαν Έλληνα και έφευγαν χίλια μίλια μακρά. Εκατόν Έλληνες έβαζαν πέντε χιλιάδες εμπρός, και ένα καράβι μίαν αρμάδα. Αλλά δεν εβάσταξε! Ήλθαν μερικοί και ηθέλησαν να γένουν μπαρμπέρηδες εις του κασίδη το κεφάλι. Μας πονούσε τὸ μπαρμπέρισμα τους. Μα τί να κάμομε; Είχαμε και αυτουνών την ανάγκη. Από τότε ήρχισεν η διχόνοια και εχάθη η πρώτη προθυμία και ομόνοια. Και όταν έλεγες τον Κώστα να δώσει χρήματα δια τας ανάγκας του έθνους ή να υπάγει εις τον πόλεμο, τούτος επρόβαλλε τον Γιάννη. Και μ’ αυτόν τον τρόπο κανείς δεν ήθελε ούτε να συνδράμει ούτε να πολεμήσει. Και τούτο εγίνετο, επειδή δεν είχαμε ένα αρχηγό και μίαν κεφαλή. Αλλά ένας έμπαινε πρόεδρος έξι μήνες, εσηκώνετο ο άλλος και τον έριχνε και εκάθετο αυτός άλλους τόσους, και έτσι ο ένας ήθελε τούτο και ο άλλος το άλλο. Ίσως όλοι ηθέλαμε το καλό, πλην καθένας κατά την γνώμη του. Όταν προστάζουνε πολλοί, ποτέ το σπίτι δεν χτίζεται ούτε τελειώνει. Ο ένας λέγει ότι η πόρτα πρέπει να βλέπει εις το ανατολικό μέρος, ο άλλος εις το αντικρινό και ο άλλος εις τον Βορέα, σαν να ήτον το σπίτι εις τον αραμπὰ και να γυρίζει, καθώς λέγει ο καθένας. Με τούτο τον τρόπο δεν κτίζεται ποτέ το σπίτι, αλλὰ πρέπει να είναι ένας αρχιτέκτων, οπού να προστάζει πώς θα γένει. Παρομοίως και ημείς εχρειαζόμεθα έναν αρχηγὸ και έναν αρχιτέκτονα, όστις να προστάζει και οι άλλοι να υπακούουν και να ακολουθούν. Αλλ’ επειδή είμεθα εις τέτοια κατάσταση, εξαιτίας της διχονοίας, μας έπεσε η Τουρκιά επάνω μας και κοντέψαμε να χαθούμε, και εις τους στερνούς επτά χρόνους δεν κατορθώσαμε μεγάλα πράγματα. Εις αυτή την κατάσταση έρχεται ο βασιλεύς, τα πράγματα ησυχάζουν και το εμπόριο και η γεωργία και οι τέχνες αρχίζουν να προοδεύουν και μάλιστα η παιδεία. Αυτή η μάθησις θα μας αυξήσει και θα μας ευτυχήσει. Αλλά δια να αυξήσομεν, χρειάζεται και η στερέωσις της πολιτείας μας, η οποία γίνεται με την καλλιέργεια και με την υποστήριξη του Θρόνου. Ο βασιλεύς μας είναι νέος και συμμορφώνεται με τον τόπο μας, δεν είναι προσωρινός, αλλ’ η βασιλεία του είναι διαδοχική και θα περάσει εις τα παιδιά των παιδιών του, και με αυτόν κι εσείς και τα παιδιά σας θα ζήσετε. Πρέπει να φυλάξετε την πίστη σας και να την στερεώσετε, διότι, όταν επιάσαμε τα άρματα είπαμε πρώτα υπέρ πίστεως και έπειτα υπέρ πατρίδος. Όλα τα έθνη του κόσμου έχουν καα φυλάττουν μία Θρησκεία. Και αυτοί, οι Εβραίοι, οι οποίοι κατατρέχοντο και μισούντο και από όλα τα έθνη, μένουν σταθεροί εις την πίστη τους. Να μην έχετε πολυτέλεια, να μην πηγαίνετε εις τους καφενέδες και τα μπιλιάρδα. Να δοθείτε εις τας σπουδάς σας και καλύτερα να κοπιάσετε ολίγον, δύο και τρεις χρόνους και να ζήσετε ελεύθεροι εις το επίλοιπο της ζωής σας, παρά να περάσετε τέσσαρους – πέντε χρόνους τη νεότητα σας, και να μείνετε αγράμματοι. Να σκλαβωθείτε εις τα γράμματά σας. Να ακούετε τας συμβουλάς των διδασκάλων καὶ γεροντοτέρων, και κατα την παροιμία, “μύρια ήξευρε και χίλια μάθαινε”. Η προκοπή σας και η μάθησή σας να μην γίνει σκεπάρνι μόνο δια το άτομό σας, αλλά να κοιτάζη το καλό της κοινότητος, και μέσα εις το καλό αυτό ευρίσκεται και το δικό σας. Εγώ, παιδιά μου, κατά κακή μου τύχη, εξαιτίας των περιστάσεων, έμεινα εγράμματος, και δια τούτο σας ζητώ συγχώρηση, διότι δεν ομιλώ καθώς ο δάσκαλοί σας. Σας είπα όσα ο ίδιος είδα, ήκουσα και εγνώρισα, δια να ωφεληθείτε από τα περασμένα και από τα κακά αποτελέσματα της διχονοίας, την οποίαν να αποστρέφεστε, και να έχετε ομόνοια. Εμάς μη μας τηράτε, πλέον. Το έργο μας και ο καιρός μας επέρασε. Και αι ημέραι της γενεάς, η οποία σας άνοιξε το δρόμο, θέλουν μετ’ ολίγον περάσει. Την ημέρα της ζωής μας θέλει διαδεχθεί η νύκτα και η αυριανή ημέρα. Εις εσάς μένει να ισάσετε και να στολίσετε τον τόπο, οπού ημείς ελευθερώσαμε και δια να γίνει τούτο πρέπει να έχετε ως θεμέλια της πολιτείας την ομόνοια, την θρησκεία, την καλλιέργεια του θρόνου και την φρόνιμον ελευθερία!

Ἀναρτήθηκε στην ΟΦΙΟΥΣΣΑ
http://ophioussa.blogspot.com/